จากกระทู้ก่อนที่เคยเล่าให้ฟัง...

จากคอมเม้นท์แรกนั้น..ฉันพยายามทำตามที่บอกแล้วค่ะ ตอนที่พวกเราทะเลาะกันฉันได้ลบมก.ออกจากเฟส เมื่อวานนี้ฉันเพิ่งกดขอเค้าเป็นเพื่อนและเค้าก็รับฉันเป็นเพื่อนค่ะ ฉันนั้นขอเบอร์โทรศัพท์มก.จากก.ด้วยเพื่อที่คุยปรับความเข้าใจและขอโทษเค้า..แต่วันนี้ความกล้าที่ฉันเก็บมาทั้งคืนก็หายไปเพียงเพราะการที่เราสองคนอยู่ใกล้กัน ฉันเห็นเค้าและเค้าน่าจะเห็นฉัน แต่...

เค้าเพียงแค่เหลือบมองและเดินหายไปกับเพื่อนใหม่และก.เพื่อนอีกคน...

เพียงแค่การที่เค้าทำเหมือนฉันนอกสายตา..ความกล้าหาญก็พังทลายมากเลยค่ะ..

ฉันพยายามที่อยากรู้ว่าตอนนี้ ปัจจุบันนี้ เค้ายังรู้สึกยังไงกับฉันโดดยการให้ก.ฝากถามมก. แต่ก.ก็ไม่ได้ช่วยเหลืออะไรฉันเลย 

นอกจากมก.ที่ความสัมพันะ์มันไม่เหมือนเดิม ยังมีก.ที่ตอนนี้เริ่มห่างเหินกันแม้เจ้าตัวจะบอกไม่ได้เบื่อ ไม่ได้โกรธ ไม่เกลียด ออกจะชินแต่เค้าก็เริ่มมีปฏิกิริยาเดียวกับมก.แล้วล่ะค่ะ เมื่อวานฉันทักแชทถามก.ว่าอารมณ์ที่ฉันเป็นอยู่ตอนนี้ก.รำคาญหรือเบื่อบ้างมั้ย ก.เค้าก้บอกว่าไม่เบื่อ ไม่รำคาญแต่ก็ไม่ชอบบางนิสัยเท่านั้น ฉันเองก็ถามว่าไม่ชอบนิสัยไหนจะได้ปรับปรุงตัว..ทว่าไร้การตอบกลับใดๆเลย 

ฉันและก.ช่วงนี้เราพุดคุยกันแค่เล็กน้อยไม่ได้มีเสียงหัวเราะความสนิทสนมดังก่อน..เวลาที่ฉันเป้นแบบนี้ ฉันก็ถามนะคะว่ารู้สึกอะไรยังไง คำตอบมันก็เหมือนเดิมทุกครั้งคือ ไม่เบื่อ ไม่รำคาญ ไม่ชอบบางนิสัยแต่ยังไงก็เป็นเพื่อน ชินแล้ว รักทุกคน รักเท่ากัน..

อ่านแล้วเหมือนจะดีใช่มั้ยคะ แต่ฉันกลับรู้สึกต่างไป ไม่แฝงด้วยความปลอบประโลม ไม่มีความห่วงใยและไม่มีความเข้าใจเลยสักนิด...

แต่การที่เป้นเพื่อนเกือบสี่ปีนี้..พวกเราสี่คนหรือมีแค่ฉันคนเดียวคิดว่ากลุ่มแก๊งค์พวกเรา เป็นกลุ่มเพื่อนที่ดีที่สุดตั้งแต่มีมา..

ฉันลองคิดหลายครั้งนะคะว่าถ้าตนเองอยู่คนเดียว ไม่มีเพื่อนสนิท เพื่อนที่อยู่ใกล้ๆ มีแต่เพื่อนร่วมห้องแต่ไม่สามารถเข้ากับกลุ่มไหนได้ มันจะดีรึเปล่า ฉันจะอยู่รอดมั้ย..

ก.เคยบอกว่าตอนนี้เรื่องแบบนี้พวกเราไม่ควรคิดมาก ไม่ควรเครียดแต่วัยนี้ เพื่อนสำคัญที่สุดใช่มั้ยคะ มันสำคัญจริงๆ มันวัดระดับว่าจะพวกเราจะเป็นเพื่อนกันจนวันตายหรือเพื่อนกันตลอดไป...

ไม่อยากเชื่อเลยว่าการที่เพื่อน " สนิท " กลายเป็น คน " ที่เคยรู้จักกัน "