ไม่คิดว่าจะมาพิมพ์แบบนี้ได้แบบสบายใจซะละ

ต้นฤดูกาลนี้ บางแมทช์แทบไม่กล้าลุ้น
กลัวจะได้โดดเตะทีวี   
ตกต่ำถึงขนาดในสนามคนดูลุกหนีครึ่งหนึ่ง
สารภาพเบย ผมคือหนึ่งในวันนั้น
นักเตะก็เล่นไป หมดแรงไป คนเชียร์ก็หมดแรงตาม

ยิ่งมาเชียร์ทีมชาติ ที่แพ้รัว ๆ อีก
โอโห คุณเอ๋ย ช่วงนั้น แทบจะไม่อยากดูฟุตบอล
อยากเลิกเชียร์ไปหมด ใครไม่เป็นไม่รู้
ความรู้สึกมันคูณสอง แต่ก็อดติดตามคลิป
แห่งความหวัง ฝึกซ้อมกับโค้ชเกาหลีไม่ได้

ตกต่ำถึงขนาดจมบ๊วย ขึ้นลงในเรดโซน
หวังแค่รอดตกชั้นก็บุญหัวละปีนี้

แต่ชื่นชมแอดมินและสโมสรเลย รู้อารมณ์แฟน
ก็ยังอุตสาห์ทำคลิป หัวเราะแห้ง ๆ บอกว่า
ยังไม่อยากมาเชียร์ ก็ไม่เป็นไร
ถ้าจิตใจดีขึ้นค่อยมาก็ได้

นักเตะเมืองทองเอง ถึงจะโดนด่าแทบตาย
แต่ละคนก้มหน้าก้มตา ทำงานหนัก
ในสนามก็แทบจะไม่ไปชวนทีมไหนทะเลาะ
เตะสกัดตามหน้าที่ อีกฝ่ายหัวร้อน ก็วิ่งหนี
(เจ้าเบอร 2 )  ไม่ตอบโต้แฟนๆ หรือ นักเตะ

จนพลิกสถานการณ์มาจากจุดต่ำสุด
สารัช ร้องไห้ หลังชนะบียู  วานลัมทุบพื้น
แต่ละคนแสดงความอัดอั้นออกมา
ว่ามันหนักแค่ไหน ที่เจอกันมา
แต่ละคนเรียกฟอร์ม จากเคยโดนด่าว่าบ่อ
กลายมาเป็นตัวที่เริ่มขาดไม่ได้

ส่วนแฟน ๆ ตอนนี้ บอกตรงๆการลุ้นมันเปลี่ยนไปละ
ไม่ได้ลุ้นไป ใจหวิวแบบเมื่อก่อน
มันสบายใจ จนแต้มมาจี้จ่าฝูงจน
หวังสูงละ ตอนนี้
พีค โค่ ๆ ซีซั่นนี่

ปล  ทำกระทู้เอาไว้เป็น memo
       สถานการณ์แบบนี้มันพิเศษ
       เอาไว้ในอนาคต เพื่อมาอ่านย้อนนึกถึง

       ขอบคุณฮ๊าฟฟฟ