ขอท้าวความก่อนนะคะ เราเป็นคนนึงค่ะ ที่เล่นพันทิปมานานหลายปีแล้ว หลักๆก็อ่านแต่กระทู้ชาวบ้านค่ะ แต่ไม่เคยคิดว่าวันหนึ่ง จะต้องมาตั้งกระทู้ไม่ว่าจะด้วยเรื่องอะไรก็ตาม เราไม่เคยคิด เพราะชีวิตเราไม่ค่อยมีอะไรตื่นเต้นกะเค้าสักเท่าไหร่ ชีวิตการทำงานก็เป็นลูทีนที่เหมือนเดิมทุกวัน เช้าทำงาน ค่ำๆหรือบางทีก็ดึกๆ เลิกงานไม่ค่อยเป็นเวลาเท่าไหร่ แล้วแต่งานวันไหนเยอะ วันไหนน้อย แต่ส่วนใหญ่เยอะค่ะ ไม่ค่อยมีเวลาไปใช้ชีวิตสักเท่าไหร่ จนวันนึงไปอ่านเจอกระทู้พี่คนนึงที่เค้าได้ไปหาประสบการณ์ ทำงานและท่องเที่ยวที่นิวซีแลนด์ เราตามอ่านของเค้า รู้สึกว่าชอบประเทศนี้และเกิดแรงบันดาลใจที่จะทำให้ได้อย่างเค้าค่ะ เราอยากไปหาประสบการณ์ใหม่ๆ ไปลองอาชีพใหม่ๆที่ไม่เคยทำ ไปท่องเที่ยว พบผู้คน เจอสิ่งแวดล้อมใหม่ๆ ดูบ้าง เผื่อว่าชีวิตเราจะเปลี่ยนแปลงไปเจอในทางที่เราชอบกว่างานที่เราทำอยู่ เผื่อจะเจอสิ่งที่ชอบ จากนั้นเราก็ไปหาข้อมูลจากเพจ Thaiwah ว่าต้องเตรียมตัวยังไงบ้าง เราเก็บเงินจากการทำงานเองค่ะ ทีละเล็กละน้อย ได้มากหน่อยช่วงที่โบนัสดีๆครอบครัวเราไม่ได้มีฐานะค่ะ ปริญญาตรีที่ได้มาก็เรียนไปทำงานไปค่ะ มีช่วงเรียน ปวส ที่แบบเข้ากะดึกแล้วเช้าก็ไปเรียนต่อก็มีค่ะ เหนื่อยมากกว่าจะเรียนจบ เมื่อเราเก็บเงินเรื่อยๆ จนถึงยอดเงินที่เค้ากำหนดไว้ แล้วก็ไปสอบไอเอลค่ะ สอบไป2ครั้ง
แล้วเราก็กดโควต้าWHS NZ 2019 ได้1ใน150 คน  แต่เป็นลำดับสำรองค่ะ  

ณ ตอนนั้นท้อใจไปแล้วค่ะ ว่าคงไม่ได้ไปแล้วแน่ๆ เพราะว่าเรากำลังจะครบ31ปีเต็มในช่วงไตรมาสสุดท้ายของปีนี้พอดี เราจึงเถียงกับตัวเองว่า ถึงไปรายงานตัวรอบนี้ เราก็คงไม่ได้เป็นตัวจริงขึ้นมาง่ายๆหรอก แต่อีกใจก็บอกว่าในเมื่อมันเป็นโอกาสสุดท้ายแล้ว เงินทองไม่ตายก็หาใหม่ได้ แต่โอกาสที่กำลังจะเสียไปคงหาไม่ได้อีกแล้ว เราก็เลยไปรายงานตัวรอบกรมกิจการเด็กและเยาวชน    ผลออกมาปรากฎว่าตัวจริงไม่มารายงายตัวหลายคนอยู่ค่ะ ลำดับสำรองได้เลื่อนขึ้นเป็นตัวจริงหลายคนเลย แต่สุดท้ายแล้วเราก็ยังคงเป็นตัวสำรองเหมือนเดิม แต่เค้าก็ออกหนังสือรับรองให้ทุกคนทั้งตัวจริงและสำรองนะคะ แต่ของตัวสำรองจะระบุเลยว่า มีสิทธิ์กดวีซ่าได้2มกราคม2563 และต้องรอลุ้นอีกทีด้วยว่าตัวจริง100ที่จะกดวีซ่าไปครบและผ่านทั้งหมดไหม ถ้าผ่านทั้งหมด ตัวสำรองก็หมดสิทธิ์ค่ะ แต่ถ้ามีคนไม่ผ่าน แม้เพียง1ที่ ตัวสำรองอย่างเรา ก็จะมีสิทธ์ได้ลุ้นอีกครั้ง โดยการแย่งกันกดวีซ่าค่ะ แต่สำหรับเรา ไม่ว่าจะมีที่เหลือสักกี่ที่ เราก็หมดสิทธิ์ลุ้นแล้วค่ะ เพราะเรากำลังจะได้รับหนังสือรับรองที่เราไม่มีสิทธิ์นำมันไปใช้กดวีซ่ารอบสถานทูต  
 และวันที่3กค.ที่ผ่านมาเราก็ไปรับหนังสือรับรองจาก ดย. มาถือไว้ เพื่อรอให้ตัวเองอายุครบ 31 ปีเต็ม แล้วก็หมดโอกาสในการกดยื่นวีซ่ารอบตัวสำรองเพราะอายุเกิน ณ วันที่ที่มีสิทธิ์กดวีซ่าค่ะ และเพื่อตอกย้ำความเจ็บปวดให้กับให้ตัวเองด้วย ว่าเราไม่มีสิทธิ์แล้วจริงๆ เรานอนร้องไห้ทุกวันเป็นอาทิตย์ค่ะ เสียใจที่ทำอะไรไม่ได้ นอกจากต้องปล่อยเวลาให้เดินไปเรื่อยๆจนมันหมดไปเอง ทำใจไม่ได้เลยค่ะ น้ำตาคลอตลอดเวลาไปทำงาน คนรอบข้างที่รู้เรื่องนี้ก็มีข้อความปลอบใจตลอด แต่ยิ่งปลอบเรายิ่งเศร้าค่ะ    

วันนี้ครบ 1 เดือนแล้ว หลังจากที่ไปรับหนังสือรับรองมา เรายังไม่หยุดเสียใจเลยค่ะ ร้องไห้ทุกครั้งที่นึกย้อนไป เลยอยากมาแชร์ประสบการณ์ และเอาไว้เป็นอุทาหรณ์เตือนใจสำหรับใครที่ยังมีโอกาสอยู่ อย่ารอให้อายุมาเป็นอุปสรรคต่อโอกาสของเราค่ะ สุดท้ายนี้ช่วยแนะนำวิธีรับมือกับความผิดหวังของแต่ละคนด้วยนะคะ อยากได้ข้อมูลนำไปปรับใช้กับตัวเอง ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ