จำได้ติดตา #หลอน

กระทู้คำถาม
เราจะเล่าเค้าโครงเรื่องก่อนนะค่ะ

1. บ้านเราเป็นบ้านสองชั้น
2. ย่าของเราเสียชีวิตไปได้3ปีเเล้ว

เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้คือ (ความฝัน) นะคะเเต่ที่บอกสองคืนที่ฝันคือไม่ได้ฝันติดกันนะค่ะประมาณหลายอาทิตย์ถึงฝันเเบบนี้อีกครั้ง...

เข้าเรื่องกันเลยค่ะ !!!!

คืนที่1.
เรานั่งกินข้าวอยุ่โต๊ะอาหารด้านล่างกับย่า (ย่าเสียเเล้วปกติตั้งเเต่เสียนับครั้งได้เลยที่ฝันถึงไม่เกิน5ครั้ง)
นั่งกินข้าวไปสักพักเราจะขึ้นไปเอาของด้านบนชั้นสองซึ่งเปลห้องของเราเองเเละเราก็ต้องหยุดชะงักเมื่อครึ้งบันไดมาได้ครึ้งทางเราเห็น!!!!  ***(ผู้หญิงผมสั้นตัดคล้ายผู้ชาย,ใส่ชุดไทยสะไบสีเเดง, ใบหน้าหน้าตัวดำสนิด , ดวงตามีเเต่ตาขาว, ปากสีเเดงสด) !!!!!!! T________________T'
เราร้องไห้ตกใจเเละกลัวมากเลยวิ่งลงไปด้านล่างเพื่อไปบอกย่าว่าหนุเจอคนลักษณะเเบบนี้ๆ

เรา : ย่า !!!!! หนูเจอผู้หญิงผมสั้นตัดคล้ายผู้ชาย,ใส่ชุดไทยสะไบสีเเดง, ใบหน้าหน้าตัวดำสนิด , ดวงตามีเเต่ตาขาว, ปากสีเเดงสด เเละในฝันเราร้องไห้ไปด้วยพุดไปด้วย

ย่า :เขาไม่ทำอะไรเราหรอก ขึ้นไปเถอะไม่มีอะไร(ท่าทีที่นิ่งเรียบเฉยมาก)

เรา : หนุกัวเเละเราก็ร้องไห้อีกเเต่ก็ตัดสินใจขึ้นไปดูอีกทีเเละก็ต้องวิ่งลงมาเเบบเดิมเเละเราก็ตื่นขึ้นมาเเเต่ที่เราตื่นขึ้นมาเราร้องไห้ออกมาจิงๆเเบบร้องหนักมา!!!!!!

คืนที่2.
เหมือนเดิมผู้หญิงคนเดิมที่เราเห็นเเต่ครั้งนี้เรากำลังเดินขึ้นบ้นไดไปเเลห้องอา ของเราห้องตรงกับทางขึ้นบันไดพอดีเเล้วเราดันมองเข้าไปเพราะอาเราก็อยุ่ในห้องนั้นกับผญ.คนนั้นเราตกใจเเละร้องไห้หนักมากเรากลัวจนต้องท่องบทสวดสารพัดจะสวดได้เเละร้องไห้ไปด้วย เเต่คำพุดที่เราได้ยินกับมาก็คือ......
"ไม่ต้องท่อง" น้ำเสียงดุดันน่ากลัวมากเเละมองจ้องมาหาเราด้วยดวงตาสีขาวทั้งลูกตา!!! เเละเราก็ตื่นเราเลยปรึกษาเเม่ว่าที่เราเจอคืออะไร!!! เเต่ทุกครั้งที่เราเจอเราจะไปทำบุญถวายสังฆทานตลอดเเละก็จไม่ฝันไม่เจอเเต่พอสักพักเราก็ดันฝันอีกเเละพอทำบุญเราก็ไม่เจออีก เเต่ไม่รุ้ว่าต่อไปเราจะฝันถึงอีกไหมเพราะมันน่ากัวมากเหมือนจิงมากๆเเละที่สำหรับเราร้องไห้ออกมาจิงๆเหมือนจิงทุกๆอย่างจนเเม่เราบอกไปปรึกษาเพื่อนที่รุ้ทางด้านนี้เขาบอกว่าอาจจะเป็นผีบ้านผีเรือนเเต่เราไม่เข้าใจทำไมเราฝันถึงอยุ่คนเดียวเพระาเราถามคนในบ้านก็บอกไม่เคยเห็นผญ.ลักษณะเเบบนั้นเลยเเละที่สำคันทำไมอยุ่ห้องอาเราได้ เเละทำไมย่าของเราบอกไม่ต้องกลัวเขาไม่ทำอะไร เราทั้งกลัวทั้งสงสัยมาถึงทุกวันนี้
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่