มีคนหนึ่งทำไห้เราอยากคุยกับเค้าทุกวันจนกระทั้งเราคิดไปไกลโดยที่ไม่รู้ว่าเค้าคิดเเบบเราหรือป่าวบางครั้งเค้าพิมมาก็ทำไห้เราคิดทั้งๆคำบางคำมันไม่น่าไห้คิดเลย เราอยากคบกับเค้าน่ะบางครั้งเค้าก็มีมาบอกน่ะว่าถึงรร.เเล้วน่ะ บางครั้งก็บอกกำลังกับบ้านมั้ง ยอมรับเราเคยบอกเค้าว่าถึงเเละบอกน่ะอะไรประมาณนี้เเต่นี้เดี่ยวนี้เค้าบอกเราโดยที่เราไม่ได้บอกให้เค้าบอก เเต่นับวันเราเริ่มคุยกันน้อยลงเเต่ถวามรู้สึกเราอยากคุยกับเค้าจนเพิ่มสถานะขึ้นไประดับหนึ่งก็ยังดี เราพยายามอยู่ข้างเค้าพอถึงบ้านเค้าก็บ่นว่าเหนื่อยมั้งเราก็ปลอบเค้ามั้งอะไรมั้ง เเต่เดี่ยวคุยกันน้อยลงจนเราน้อยใจ มีสิทธิ์หึงก็ไม่ได้ห่วงก็ไม่ได้ ทำได้เเค่คิดถึงไกลๆ หรือว่าเราจะชอบเค้าเเล้วจิงๆ...บางครั้งเราก็อยากถามเค้าว่ารำคราญไหม อยากถามว่าเบื่อไหม อยากถามว่าอยากคุยกับเราไหมเเต่ก็ไม่กล้ากลัวตำตอบที่จะได้ออกมาเราควรบอกไปความรุ้สึกนี้ไปดีไหม...เเล้วเราควรไปต่อหรือป่าว...