เรากับแฟน อยู่ด้วยกันมานานพอสมควรเราตั้งใจมีลูกด้วยกัน พอวันหนึ่งเราท้อง เราและแฟนดีใจมาก เรารีบไปฝากครรภ์ ปรากฎว่า เรามีเชื้อhiv เราตั้งสติอยู่3วันแล้วตัดสินใจบอกแฟน เพราะเราไม่อยากเห็นแก่ตัว เราบอกแฟนแฟนน้ำตาตกเลยค่ะ เสียใจ ร้องไห้กอดกัน แล้วเราพาแฟนไปตรวจ เราภาวนาขอให้แฟนเราไม่มีเชื้อ ใช่ค่ะ แฟนเราไม่มีเชื้อค่ะ เราดีใจน้ะที่เค้าไม่ได้รับเชื้อจากเรา เราก็เริ่มปรึกษาหมอว่าควรทำยังไงกับลูก หมอให้เราเริ่มกินยาต้าน และอธิบายเรื่องลูก หมอบอกว่าลูกเราจะไม่ได้รับเชื้อแน่นอน ถ้าเรากินยาสม่ำเสมอ คือมีโอกาสติดแต่เปอร์เซ็นต์น้อยมากๆๆ แบบมากๆๆ เราเลยตัดสินใจเก็บลูก แฟนเราก็รู้สึกรักลูกน่ะค่ะ ตอนนี้ยังไม่คลอดค่ะ คลอดเดือนตุลา ปัญหาคือ เรารู้สึกไม่สบายทุกครั้ง รู้สึกโทษตัวเอง รู้สึกทำให้แฟนต้องมาลำบากมาอยู่กับเราที่ป่วย เค้าเป็นคนดูแลเราทุกอย่างเราไม่ได้ทำงานค่ะ เค้าเป็นคนซื้อยาดูแลเราทุกอย่าง ค่ายาเราเดือนล้ะ7พันกว่าบาทค่ะ (เค้าดูแลทุกอย่าง) มันยิ่งทำให้เราคิด เรารุ้สึกสงสารแฟนมาก เราเคยให้เค้าไปหาผู้หญิงคนใหม่ แต่เค้าบอกเค้าจะไม่ทิ้งเรากะลูก เค้ารักเรากะลูกมาก มันยิ่งตอกย้ำให้เราเสียใจ เจ้บในใจลึกๆ เค้าคนปกติแต่เค้าต้องมายุกะเราที่ป่วย และดูแลเรา ที่เราทำได้คือเป็นภรรยาที่ดีค่ะ เราก็ตอบแทนเค้าด้วยการดูแลเค้าอย่างดี และซื่อสัตย์ แต่บางทีก็แอบร้องไห้คนเดียว สงสารแฟน เราพยายามเซฟเค้าทุกทาง เวลาเลือดกำเดาเราไหล หรือเราเป็นแผลส่วนไหนเราจะบอกเค้าอย่าเข้ามาใกล้ ของใช้ทุกอย่างเราแยกกันใช้ เราอยากเซฟแฟน เพราะถ้าวันหนึ่งเราไม่อยู่ แต่แฟนเรายังยุดูแลลูก ตอนนี้เราได้แต่พยายามไม่คิดมาก ไม่โทษตัวเอง พยายามเป็นภรรยาที่ดี ซื่อสัตย์ ดูแลเค้า เราทำได้เท่านี้จริงๆ บางครั้งนอนดูแฟนนอน เราน้ำตาไหลเลยค่ะ สงสารแฟนมาก