จันทร์กระจ่างเต็มดวงกลางผืนฟ้า
สาดลงมาในแสงที่อ่อนหวาน
ชวนใจฉันคล้ายให้หวนเรื่องวันวาน
สิ่งหอมหวานที่ฉันเองไม่เคยเจอ

แล้วใจฉันได้จมลงในความคิด
ในหัวจิตที่เฝ้าถามยามฉันเผลอ
บางเวลาที่ฉันยังละเมอ
ย้อนพบเจอฉันวันเก่าดั่งทางลัด

เวลาที่ฉันรู้ว่าสูญหาย
ใช่เวลาที่ย่างกรายในหน้าปัด
แต่คือช่วงความรู้สึกที่ถูกพลัด
ในช่วงวันที่จำกัดแต่ละวัย

ฉันเพียงย้อนมองชีวิตที่เคยผ่าน
ในวันวานที่แสนสั้นกว่าวันไหน
บางครั้งฉันอยากเรียนรู้ในสิ่งใด
แต่เพียงใครบอกกับฉัน "ไม่จำเป็น"

จนวันนี้ใครคนนั้นจากไป
สิ่งที่ทิ้งในใจยังมองเห็น
เพียงเวลาไม่ย้อนกลับอย่างควรเป็น
ดั่งจันทร์เพ็ญที่เห็นใช่ดวงเดิม

แม้ใจย้อนลัดสู่ใจในวันเก่า
แต่เรื่องเล่าไม่ย้อนกลับจากจุดเริ่ม
เพียงได้สูดความสวยงามจากจุดเดิม
แล้วเพิ่มเติมให้ตัวฉันได้อิ่มใจ