{(Diary...ดอก-รัก-เร่...)}

.

ดอกไม้

.

ความรัก

.

เร่ไป ไม่เเน่นอน

บทที่1 ร้านดอกไม้เจ๊โรส

“บุญส่ง บุญส่งอยู่ไหน! ..”

“ครับๆ มาเเล้วครับเจ๊! ”

          ชายหนุ่มร่างบางขานรับเสียงใสมาจากหลังร้าน ผิวขาวใสคล้ายลูกครึ่งจีนเจ้าของทรงผมวัยรุ่นนำสมัย ยาวฟูกระเซิงย้อมสีน้ำตาล ชุดทักชิโด้สีขาว ผูกหูกระต่ายสีแดงเครื่องแบบพนักงานส่งดอกไม้ของร้าน ที่แทบจะถอดแบบมาจาก อนิเมะ พอได้รับคำสั่งจากเจ้าของร้าน รีบเข้ามาหอบช่อดอกกุหลาบนำไปใส่ตะกร้าท้ายรถสกู๊ตเตอร์ รถทั้งคันทาสีชมพูหวานแหวว ติดกระดิ่งทองให้เสียงแทนแตรรถ

          ร้านดอกไม้เจ๊โรส ตั้งอยู่ในซอยตัน หนทางเข้าออกคับแคบ ทำเลไม่ดีด้วยตั้งอยู่ในดงสลัม มีบ้านเช่าอยู่ชิดติดกันจนแน่นถนัด รถเข็นขายอาหาร รถจักรยานยนต์จอดเกะกะตลอดแนว ผู้คนเดินขวักไขว่สวนกันไปมา ต่างสนใจแต่เรื่องของตนเองเท่านั้น ความคับแคบของจิตใจพอกับถนนในซอย

          สิ่งก่อสร้างสูงใหญ่ที่สุดในย่านนี้ คือเจดีย์สีทองเหลืองอร่าม ยามสายเเดดสะท้อนกับกระเบื้องเกิดแสงสะท้อนเจิดจ้า ต่ำลงมาคือหลังคาโบสถ์ หลังคาวิหาร ปล่องเมรุ เป็นวัดราษฎร์เก่าแก่เจ้าของพื้นที่ดินย่านนี้ ที่ชาวสลัมเช่าอาศัยที่ดินมานาน สืบลูกสืบหลานต่อกันมาจนแทบจะยึดครองเป็นของตนเอง

          เจ้าอาวาสองค์ปัจจุบันคือพ่อของบุญส่ง เป็นคนมีเชื้อจีน ภรรยาเสียชีวิตแล้ว  เก็บกระดูกไว้ในเจดีย์ภายในวัด พาลูกน้อยมาบวชเป็นเณรตั้งแต่ตัวเล็กๆ จนเรียนจบมัธยมปลาย จึงขออนุญาตหลวงพ่อลาเพศมาใช้ชีวิตทางโลก โดยอาศัยอยู่กับเจ๊โรสกะเทยร่างใหญ่วัยห้าสิบ เจ้าของร้านดอกไม้ สมัยหนุ่มทำอาชีพทนาย และเป็นเพื่อนในกลุ่มเดียวกับพ่อกับแม่ของบุญส่ง

          ทุกครั้งที่ลูกค้าออเดอร์ดอกไม้เข้ามา คนที่เดินในซอยจะผงะเมื่อได้เสียงกระดิ่งดังถี่รัวของเด็กส่งดอกไม้ ควบบิดมอเตอร์ไซด์คันจิ๋วไล่หลังมาแทบหลบให้ไม่ทัน ขับแล่นลิ่วออกปากซอย เห็นแผ่นหลังคนขับอยู่ไวๆ

          ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงต่อมา เด็กส่งดอกไม้หน้าตี๋ขาวใสก็กลับมาอีกครั้ง อมยิ้มแก้มแทบปริเพราะได้รับเงินทิปจากลูกค้ามาด้วย ยังไม่กลับเข้าร้านทันทีแต่แวะที่ร้านขนมเค้กในซอยเดียวกัน เจ้าของร้านสาวสวยมาดึงแขนเข้าไปข้างใน หายเงียบอยู่ในนั้นนานเกือบชั่วโมง

           ร้านขายดอกไม้เจ๊โรส ติดกระจกล้อมเพื่ออวดช่อดอกไม้สวยสดดึงดูดใจลูกค้า การตกแต่งขัดกับสภาพแวดล้อม บ้านเก่าทรุดโทรม ๆ หลังคามีราสีดำจับ คนเดินผ่านไปมาจะเห็นเจ้าของร้านอยู่ด้านหลังกระจก เป็นสาวประเภทสองร่างใหญ่วัยประมาณห้าสิบ เวลานี้กำลังง่วนอยู่กับการตัดก้านดอกกุหลาบเข้าช่อเสียงดังกิ๊บๆ ๆ ๆ มือเป็นระวิงเพื่อให้ทันออเดอร์ลูกค้า

          ใบหน้าที่คร่ำเคร่ง กรามใหญ่เค้าโครงแบบผู้ชาย ต่อขนตาปลอมงอนยาว ทุกครั้งที่หลับตาพริ้มเห็นตาคม ผมยาวเป็นลอนคลุมสองบ่าใหญ่หนาในเสื้อผ้าชุดสีแดงลายกุหลาบสวยหวาน อากาศวันนี้ค่อนข้างอบอ้าวแต่เช้า เหงื่อย้อยลงปลายจมูก เจ๊ต้องถอนหายใจ พักมือวางกรรไกรลง ตามองชุดคอล์ยเย็นเครื่องปรับอากาศ ถ้าเปิดอีกค่าไฟเดือนนี้คงจ่ายบานแน่ มิน่าบุญส่งชอบหลบ ป่านนี้คงไปแช่แอร์ร้านขนมเค้ก

          บนโต๊ะทำงานมีกุหลาบเป็นกองพะเนิน กรรไกร หลอดริบบิ้น โอเอซีส อุปกรณ์ต่างๆ วางสุมปนๆ อยู่ในนั้น กว่าจะทำงานเสร็จ กะเทยร่างใหญ่ทิ้งตัวเอนหลังกับเก้าอี้อย่างเหน็ดเหนื่อย ขนตางอนยาวเหลือบเห็นเงาคนอยู่ไหวๆ หลังกระจก

          “บุญส่งใช่มั้ย! แอบหลบอยู่ทำไม เข้ามาในร้านมาให้เจ๊หยิกเดี๋ยวนี้นะ” เสียงดังห้าวในแบบผู้ชายของเจ๊ ฟังดูน่ากลัวไม่น้อย หนุ่มร่างบางสะดุ้งโหยง

          “มะ..มาแล้วครับเจ๊โรส แฮะๆ ”

          หนุ่มหน้าตี๋ขาวใส ขนตางอนยาวอย่างเป็นธรรมชาติ ดันประตูกระจกเข้ามาตามบัญชาพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง หัวเราะคิกคัก ย่องปลายเท้าเข้ามานั่งคุกเข่า มาบีบนวดต้นขาคลายเส้นอย่างเอาใจ

          โรสทำเสียงหึ! แกล้งเมินหน้าไม่สบอารมณ์ แต่เห็นเจ้าตัวมีคราบครีมมันบนริมฝีปากติดอยู่ จะรู้สึกหงุดหงิดแค่ไหนก็ใจอ่อน ได้แต่บ่นอุบอิบกับตัวเอง แล้วลุกไปหยิบทิชชูมาช่วยชับให้ ปากก็พร่ำบ่นไปตามประสาคนดุแต่น้ำเสียง

          “ไปกินขนมเค้กร้านยัยภามาอีกละสิ กลิ่นงี้ติดมาเซียว”

          “เจ๊โรสก็ น้าภาเขาใจดีออก เมื่อกี้น้าชวนชิมขนมที่พึ่งทดลองสูตรใหม่ รสชาติไม่เลวเลยนะครับ น้ายังฝากขนมมาให้เจ๊ทานด้วยนะ” เด็กหนุ่มหัวเราะเสียงอ่อน มือคลำท้ายทอยอย่างเก้อเขิน เจ๊ร่างใหญ่ทำหางตาคมบาดใส่ แล้วทำงอนเชิด

          “น้าภาฝากขนมมาให้เจ๊โรสด้วยครับ”

          “เชอะ นังภาขี้งกนี่นะฝากขนมมาให้เจ๊ จะบอกอะไรให้นะ เราน่ะไม่ทันคน ผู้หญิงคนนี้เป็นเมียน้อยเสี่ย ใครก็รู้กันทั้งซอย อย่าไปทำตัวสนิทมากนักมันจะเป็นภัย ผัวเสี่ยมันเอาตาย ผู้หญิงมันก็ร่าน ชอบอ่อยเด็กสักวันจะโดนผัวซ้อมตาย”

          “ขอรับครับเจ๊ ผมไม่เล่นกับน้าภาแล้วครับ” สองมือบางขยุ้มต้นขาใหญ่อย่างเอาใจ ลุกขึ้นมาทาบสองมือสับบ่าดังพลั่กๆ บีบนวดต้นคอให้อีก บุญส่งเคยฝึกบีบนวดให้กับหลวงพ่อตอนเป็นเณรจึงทำได้คล่อง

          “ไม่ต้องมาทำเอาใจเลยนะ แล้วนี่กระเป๋าเสื้อตุงได้แบงก์มาเท่าไร ทำไมมันมากขนาดนี้ ดอกไม้ช่อเดียวราคาไม่ถึงพันนี่ เราจะไปรับเงินใครเค้ามาสุ่มสี่สุ่มห้า ไม่ได้นะ คนสมัยนี้เขาให้เงินเพราะหวังผลทั้งนั้น”

          “แต่นี่เงินทิปจากลูกค้านี่ครับ ไม่กี่ร้อยเอง” บุญส่งรีบล้วงเอาแบงก์มาวางบนโต๊ะให้ดู ทำหน้าใสซื่อ

          “ทิปได้จากคุณป้า ลูกค้าประจำร้านของเรา เค้าใจดีดูเป็นผู้ใหญ่ออก”

          สายตาของสาวประเภทสองผู้ผ่านโลกมานาน มองบุญส่งแค่เด็กหนุ่มอ่อนต่อโลก มือลูบเส้นผมอย่างเอ็นดู รูปตาเรียวสองชั้นเหมือนกลีบบัว จมูกเล็กโด่งเชิดมีแววรั้นนิดๆ ตาดำใสกระจ่าง แฝงเล่ห์เจ้าชู้อยู่ในนั้น เธอรู้สึกคลับคล้ายคนเป็นพ่อสมัยหนุ่มๆ ที่ปัจจุบันบวชเป็นพระได้เป็นเจ้าอาวาสวัด สมัยก่อนบวชท่านเจ้าชู้ไม่น้อย

          ชีวิตของชายคนนั้นพังเพราะผู้หญิง  ด้วยเป็นลูกชายคนเดียวของตระกูลคนจีนฐานะร่ำรวย ได้แต่งงานกับหญิงสาวลูกผู้ดีที่ผู้ใหญ่หาให้ แต่นิสัยเสเพลติดสาวพาร์ทเนอร์ ทิ้งเมียกำลังท้อง  ต่อมาเธอป่วยจนเสียชีวิต เงินทองของตระกูลถูกผลาญจนหมด ญาติฝ่ายเมียก็ขับไล่ไสส่งจนกลายเป็นคนสิ้นเนื้อประดาตัว ต้องหอบลูกน้อยมาบวชอยู่วัดกันทั้งคู่  ลูกชายพึ่งจะสึกจากเณรมาได้ไม่กี่เดือน มาขออาศัยอยู่กับตนซึ่งเปิดร้านขายดอกไม้เล็กๆ พอเลี้ยงตัวไปวันๆ  

         

          ที่รับดูแลเพราะผูกพันด้วยมาตั้งแต่รุ่นพ่อ บุญส่งก็เหมือนลูกชาย ใครจะคิดจะมองยังไงก็ช่าง ที่ว่าเธอเลี้ยงเด็กหนุ่มคนนี้เพียงเพื่อบำรุงกามเสียเอง

          “จำคำเจ๊เอาไว้นะบุญส่ง” โรสกล่าวน้ำเสียงเนิบช้า บุญส่งขานรับ

          “ที่เจ๊ให้แต่งตัวหล่อๆ ออกไปส่งดอกไม้ทุกวัน เพื่อเป็นกลยุทธ์ดึงดูดใจลูกค้า ร้านอื่นเขาก็ทำกันแบบนี้ เรารับเงินค่าทิปได้ แต่อย่าไปผูกพันเล่นด้วยมากนัก สาวแก่แม่หม้ายพวกนี้ไว้ใจไม่ได้ เรายังต้องเรียนรู้อีกเยอะ ที่เจ๊เตือนเพราะไม่อยากให้มีเรื่องพวกนี้มากวนใจ หลวงพ่อท่านฝากฝังเราใว้ เจ๊จะมองผ่านแล้วไม่ห้ามไม่ตักเตือนตั้งแต่เนิ่นๆ ได้ยังไงคิดดู”

          เอนหลังกับพนักพิง หายใจแรงแล้วร้องเฮ้อ! ..อย่างเหนื่อยอ่อน เพราะเจ๊เร่งมือทำดอกไม้อยู่คนเดียวมาเป็นชั่วโมง หนุ่มหน้าสวยแก้มแดงหัวเราะแฮะๆ มือเกาท้ายทอย กลบเกลื่อนสีหน้าเก้อเขิน นิ้วสางเส้นผมแฟชั่นของตน

          สายตาคมยังไม่วายเคืองมา  “ไม่ต้องมาหัวเราะทำกลบเกลื่อนเลยนะ ที่เจ๊สอนเจ๊เตือนต้องฟังไว้ หลวงพ่อท่านก็ห่วง กลัวว่าเราจะเสียคนเพราะเรื่องผู้หญิง เอาไว้วันหลัง เจ๊จะเป็นธุระแนะนำผู้หญิงนิสัยดีๆ มาให้คบละกัน ว่าแต่วันนี้ทั้งวันไม่มาช่วยเจ๊จัดดอกไม้เลย แบบนี้ต้องตัดเงินเดือนกันบ้างแล้วนะ”

          “เจ๊โรสปากร้ายแต่ใจดี ผมไม่กลัวหรอก” หนุ่มหน้าตี๋เข้ามากอดต้นขาอย่างเอาใจ

          “เเน๊ะๆ ปากหวานอีกแล้วนะเรา”  คนในซอยมาเห็นภาพนี้ต่างเข้าใจผิดมาตลอด ว่าสองคนมีอะไรกันแบบผัวเมีย โรสลำบากใจเหลือเกิน อยากจะเขี่ยให้กระเด็นแต่ก็นึกสงสาร

          ลำตัวเจ๊ของเขาค่อนข้างอวบใหญ่พอสมควร เด็กหนุ่มยิ้มละไมดูจะสุขใจจนหลับตาพริ้มที่ได้กอดอยู่เช่นนี้ เขาไม่เคยได้รับรอยกอดจากแม่ โรสเคยเป็นเพื่อนของแม่ จึงขอถือเป็นตัวแทนของแม่มาตลอด

          “รีบลุกก่อน ชาวบ้านแถวนี้เขาเห็นจะเอาไปเป็นขี้ปาก”

          “อือ..ม.. ตัวเจ๊เหมือนตุ๊กตาหมีพูลเลยนะ กอดอุ๊นอุ่น”

          “ปะเดี๋ยวเถอะ ช่างเปรียบเทียบ”

          พอกอดเสร็จ หนุ่มร่างบางหันมาคว้ากรรไกรตัดแต่ง จับดอกไม้เข้าช่อ ทำงานได้ว่องไว ช่อดอกไม้ทำออกมาได้สวยไม่แพ้ที่เจ๊ทำออกมา จนเจ๊ต้องออกปากชมเชย “ที่วัดตอนผมเป็นเณร มีหลวงพี่ร่วมวัดอยู่รูปหนึ่ง ท่านเก่งมากเรื่องจัดแต่งดอกไม้ครับ หลวงพี่เห็นผมว่างๆ ก็เลยชวนมาหัดมาจัดแต่งดอกไม้กัน ทำดอกไม้บนศาลา บางทีมีศพ เราก็ทำดอกไม้ให้ในงานก็มี ผมได้ความรู้เรื่องจัดดอกไม้มาเยอะเลย ตอนนั้นมันมีความสุขดีนะครับ ทำดอกไม้ให้คนอื่นได้สดชื่น แม้ว่าจะเป็นงานเศร้าโศกอย่างงานศพก็ตาม” พร่ำอยู่คนเดียว เห็นเจ๊เงียบ ได้แต่ยิ้มหัวเพราะลืมว่ายังโดนเขม่นอยู่เรื่องไปแวะร้านเจ๊ภา

          “ว่าแต่ ทำไมเจ๊ไม่จ้างเด็กมาช่วยงานเพิ่มอีกคน วันๆ หนึ่งเจ๊จัดดอกไม้อย่างพิถีพิถันได้แค่ไม่กี่ช่อเอง แบบนี้จะพอกับเงินเดือนผมเหรอ”

          “ฮุ๊ย! เราไม่ต้องมาวิจารณ์มากเลยนะ” ตีหลังมือให้หนึ่งทีดังแปะ   “ชวนคุยจนเสียเวลาไปเยอะเลย เจ๊มีเงินจ่ายให้เราอยู่แล้วไม่ต้องห่วง เอ๊านี่แผนที่ คราวนี้ไปส่งที่ห้างสรรพสินค้า เราเอาไปส่งเเค่วันนี้วันเดียว พรุ่งนี้เจ๊จะให้วินมอเตอร์ไซด์รับไปส่งให้ เจ๊อนุญาตให้เราส่งดอกไม้เเค่ใกล้ๆ ขี่สกุ๊ตเตอร์ไปตามซอกซอยพอ ห้ามขี่ขึ้นถนนหลวงนะ เดี๋ยวรถทับตายเอา เรายิ่งจอมหลงทางอยู่ด้วย