คือ ผมมีคนที่ชอบคนนึงครับ ผมได้รู้จักเค้าทางเฟสบุ๊กครับ เรารู้จักกันในไลฟ์สดวาดรูปของเค้าครับ คือ เค้าเฟรนลี่ ขี้เล่น ใจดี ดูมีความเป็นผู้ใหญ่ น่ารักครับ ถือว่าผมชอบเค้าที่ตรงนีร้เเหละครับ หน้าตานี่ ผมไม่ได้มองเลย  ผมจึงลองเเอดเฟสเค้า เเล้วก็ลองทักเค้าดูครับ เค้าก็ตอบด้วย หลังจากนั้นนานๆเข้า ด้วยความที่เก็บอาการไม่ไหว ผมจึงสารภาพรักไป ตอนนั้นเค้าก็ ปฎิเสธ ตอนนั้นก็จุกนะเเต่ไม่ได้ไรมาก เพราะเข้าใจดี เค้าให้เหตุผลมาว่าเค้านั้นยังไม่พร้อม (หลังจากวันนั้นเราก็ยังคุย ตามปกติ) หลายวันเข้า ผมก็ได้ชอบเค้ามากขึ้นเรื่อยๆ จนผมต้องบอกเค้าอีกครั้งว่า ผมนั้นคิดถึงเค้าเเค่ไหน ผมคิดถึงเค้าทุกวินาทีเลยครับ พยายามหาอะไรทำ ที่อาจจะบรรเทาอาการนี้ได้ เเต่ไม่ได้ผลเลย ปัจจุบันนี้ ผมทักไปหาเค้าทุกวันครับ ถึงเค้าจะอ่านบ้างตอบบ้าง ไม่อ่านบ้าง เเต่ผมก็ไม่อยากทำตัวงี่เง่าใส่เค้า กลัวเค้าหาว่าไม่เจียม เเต่ตอนที่เราคุยกัน เราก็คุยกันกินไรยังทำไรอยู่บลาๆ ชวนคุยเรื่องหนัง อนิเมะ เเนะนำอนิเมะบ้าง หรือง่ายๆก็คือ ชวนคุย ซึ่ง ผมเป็นคนที่ชวนเอง555 เค้าทำเพจ ทำเเชนเนลยูทูป ผมคนเดียวที่เป็นคนที่เข้าไปดูจนจบ สนุบสนุน ผมทำด้วยความต็มใจเเล้วมีความสุข เเต่ทำไมบางครั้งก็รู้สึกว่าเหมือนโดนหลอกใช้555 ผมคิดไปเองเเหละ จนวันนึงเค้าได้ไลฟ์สดวาดรูป เเล้วมีพี่คนนึงครับ เป็นพี่ที่เจอกันจากไลฟ์สดของคนที่ผมชอบนี่เเหละครับครับ พี่คนนี้มีเเฟนเเล้ว เเล้วดูเหมือนจะรักกันมากด้วย พี่คนนี้ชื่อ ฝน(นามสมสุติ) ผมก็สนิทกับพี่คนนี้ระดับนึงเลยนะ ถึงจะไม่เคยเจอตัวขริงก็เถอะ ฝนก็ได้ไปคอมเม้นในไลฟ์สดของเค้า พวกเค้าดูเหมือนจะคุยกันถูกคอมากๆครับ ผมไปเม้นเหมือนกันนะครับ เเต่เค้าก็ไม่อ่านเม้นผม เมินไป เมินนน ไปเลย มันเป็นอะไรที่ทำให้ผมจุกสุดๆ ผมอ่อนไหวกับการเมินมากครับ ถ้าใครเมินทีนี่คือ จะจุกมากๆครับ โดยเฉพาะคนที่ผมชอบเเละรัก(เพื่อน พ่อเเม่ก็ใช่เหมือนกัน) ตอนนั้นคือ ดูไลฟ์ไม่จบ หนีไปร้องไห้ ไประบายให้เพื่อนฟัง เพื่อนก็ปลอบจนทำให้อาการดีขึ้น เเล้วกลับมาดูใหม่ เค้าก็ยังเมินเหมือนเดิม ผมเลยเข็ดละ ไม่ดูง ผมโดนทุกคนเมินครับ 555 ผมดูงี่เง่าไปมั้ยเนี่ย ปล.เค้ายังไม่รู้เรื่องนะ เพราะผมยังไม่บอก