เมื่อช่วงปีสองปีก่อนเราทะเลาะกับแม่บ่อยมากๆ หลายๆเรื่องค่ะ ประดังประเดเข้ามาหมดเลย
ตอนนั้นร้องให้ทุกคืน ไม่คุยกับใคร ความรู้สึกตอนนั้นคือ เพื่อนเป็นสิ่งเดี๋ยวที่ปรึกษาได้ นอนคิดก็ร้องให้ ดึกๆมันแว้บขึ้นมาก็ร้องให้ เรื่องนี้ไม่ได้ปรึกษาใครเลย นอนร้องให้ทุกคืน เคยคิดที่จะอยากหายไป มีดบาดมือมีความคิดแว๊บมาว่าเฮ้ย มันก็ไม่เจ็บเท่าไหร่นี่หว่า เดินๆไปตรงถนนก็แว๊บคิดขึ้นมาว่าถ้ารถชนจะเป็นไงนะ  เราเหมือนคนขาดความอบอุ่นด้วยมั้งคะ รู้สึกน้อยใจกับการที่แม่เอาใจน้อง เวลาแม่มาบ้านเราไม่เคยได้เข้าใกล้แม่ น้องจะมานั่งตักแม่ คอยติดแม่อยู่ตลอด จนห่างกับแม่ จนรู้สึกเฉยๆ แต่ก่อนน้อยใจนู่นนี่นั่น เดี๋ยวนี้เฉยๆ แล้วแต่ ความรู้สึกเราเฉยชา โทรมาก็คุย แล้วจู่ๆเราขึ่นม.2 เขามายุ่งกับเรามาจัดนู่นนี่นั่น โทรมาทุกวันถามนู่นนั่น จนเรารู้สึกรำคาญ รู้สึกแบบเมื่อก่อนไม่เห็นเป็นอย่างนี้ แล้วนี่อะไรมาจู้จี้จุกจิก เรามีเพื่อนคอยช่วย มีน้องแมวคอยฮีลใจ เลยผ่านมันมาได้โดยที่เก็บไว้คนเดียวมันอึดอัดไปหมด
ปล.เรื่องที่ทะเลาะมันแรงมาก มันเยอะ จำได้แม่นเลยที่เขาบอกว่า แม่ไม่ได้ตั้งใจจะมีหนู หรือจะทำแท้งอะไรสักอย่างนี่แหละ แต่แม่รักหนูแม่ถึงเอาไว้ คือแบบตอนนั้นแย่มากความคิดมันไปเรื่อยเลย แบบจริงไม่ต้องเอาไว้ก็ได้นะไรงี่
จนมาปัจจุบัน เป็นคนเงียบ เก็บอารมณ์ไม่เก่ง มีเรื่องสะเทือนใจนิดหน่อยก็แปร๊บที่ใจ ร้องให้ง่าย รับรู้เรื่องอะไรที่เศร้าก็ร้องให้ แต่ก่อนที่เรื่องแบบนั้นนอนไม่หลับเลย ตี1 ตี2 ตลอด
ตอนนี้ก็นอนปกติมีบ้างที่ดึกๆจะคิดเรื่องเก่าๆเเล้วก็ร้องให้เศร้า ตอนนี้ไม่มีความคิดฆ่าตัวตายแล้ว แต่เวลาอ่านนิยายเศร้ากะจะแปร๊บที่หัวใจ หน่วง เวลาเจอเรื่องไม่ดีก็จะหน่วงที่ใจ อย่างวันนี้ที่บ้านมีปัญหากันก็ร้องให้ ไม่เกี่ยวกับตัวเองแต่เห็นน้าร้องให้ เลยรู้สึกเศร้า ร้องให้  อยากจะเล่าปัญหาตอนนั้นให้ฟังแต่ก็นะ555 ตอนนี้นอนไม่หลับคิดไปเรื่อยเปื่อย เบื่อเวลาเจอเรื่องไม่ดีเศร้าน้ำตาไม่ค่อยไหลแต่จะหน่วง หน่วงจนต้องกดหรือกำเลย