เรากับแฟนรักกันมากช่วยกันดูเเลกันอย่างดีเเฟนเราเป็นโรคซึมเศร้าคงมาจากครอบครัวที่คอยห้ามโน่นนี่นั่นแฟนเราอายุ29เเต่เเม่เขาบังคับเขาเหมือนเด็กเลยห้ามทุกอย่างจนเเฟนอึดอัดส่วนเราอายุ24เราดูเเลเเฟนคอยเตือนไห้กินยาไนทุกวันลาพักคอยดูเเลทำกับข้าวทำทุกอย่างไห้เค้ามีรอยยิ้มเเต่พ่อแม่ฝายหญิงเค้าเหมือนไม่ชอบเราเท่าไหร่เค้าไม่อยากไห้แฟนเราไปกับเราเท่าไหร่แม่เขาชอบหาข้ออ้างโน่นนี่นั่นเพื่อไม่ไห้เราเจอกันส่วนเราห่วงแฟนมากๆๆมากกว่าชีวิตตัวเราเองอีกอาจด้วยการที่เรารักเขาและอยากดูเเลเขาแหละเลยเป็นห่วงมากลืมบอกแฟนเราเป็นครูบรรจุเเล้วเเต่เราเป็นคนธรรมดามากๆอาจเพราะเราจนแหละครอบครัวเขาเลยไม่ยอมรับเราเเต่เราก็ไม่หวังอะไรกับเขานะเราแค่อยากดูเเลอยากทำไห้เขาหายจากซึมเศร้าอยากไห้เขามีรอยยิ้มไนทุกๆวันทำทุกอย่างเพราะรักเค้าคำเดียวเลยเเต่พอนึกถึงครอบครัวเขาเราก็แอบน้อยใจที่ทำไมเรารักลูกเขาคอยดูเเลคอยเตือนคอยปลอบไนทุกๆวันบางครั้งก็เหนื่อยเหมือนกันนะที่ต้องมาคิดเรื่องพ่อแม่เขา