ต้องบอกก่อนเลยว่ารสนิยมผมเป็นคนชอบอะไรเก่าๆ อยู่แล้ว อย่างเช่น ชอบฟังเพลงเก่าๆ ชอบแต่งตัวแนวย้อนยุค ชอบไปเที่ยวสถานที่เก่าแก่ ฯลฯ ทีนี้พอบางคนมาเห็นผมเป็นแบบนี้ก็คิดกันว่าผมดูแก่เกินวัย ทีแรกผมเฉยๆ นะ เพราะคิดว่าเรายังมีความสุขกับสิ่งที่เราเป็น แต่พอเวลาผ่านไปสักพัก ผมเริ่มรู้สึกว่าตัวเองเป็นแบบที่เพื่อนผมว่ากันจริงๆ เพราะทั้งไลฟ์สไตล์ รสนิยม ความชอบ ความสนใจของผม มันไม่ค่อยเหมือนอะไรที่กำลังเป็นที่นิยมของคนวัยเดียวกันในปัจจุบัน แต่ผมจะชอบอะไรที่เราคุ้นเคยมาตั้งแต่เด็กๆ และเติบโตมากับมัน ซึ่งตอนนี้บางอย่างก็อาจจะเป็นของเก่า บางอย่างก็เป็นอะไรที่หายากในยุคปัจจุบัน

ยกตัวอย่างง่ายๆ เรื่องเพลงที่ผมเคยตั้งกระทู้ไว้ ผมชอบแต่เพลงที่ตัวเองรู้จักมาตั้งแต่เด็กๆ รู้สึกว่าเพลงตอนเราเด็กๆ มันเพราะน่าฟังกว่าเพลงสมัยปัจจุบัน ฟังรู้เรื่องกว่า บางทีฟังแล้วก็คิดถึงสมัยที่เรายังเด็ก รู้สึกมีความผูกพันกับเพลงแบบนี้มาตั้งแต่ตอนนั้น ถ้าไม่ใช่เพลงสมัยเด็กๆ ก็เป็นเพลงลูกทุ่งลูกกรุงอมตะไปเลย ถ้าจะให้พูดตรงๆ ผมฟังเพลงลูกทุ่งลูกกรุงแล้วอินมากกว่าเพลงสมัยนี้หลายเท่า ไม่รู้ว่ามันดูแปลกตรงไหนรึเปล่าที่คนอายุ 20 ต้นๆ คนหนึ่ง อินกับเพลงลูกทุ่งลูกกรุงสมัยที่ตัวเองยังไม่เกิด (เผลอๆ ยังไม่ตายจากชาติที่แล้ว) มากกว่าเพลงในยุคของตัวเอง ผมเริ่มเกิดความรู้สึกว่าเราแก่เกินวัยเพราะฟังเพลงวัยรุ่นแล้วไม่อินแต่มาอินกับเพลงลูกทุ่งลูกกรุงนี่แหละ ถึงขนาดที่เอาเนื้อเพลงเก่าๆ บางท่อนที่คิดว่าโดนใจมาเป็นแคปชั่นในไอจีเป็นประจำ บางเพลงคนวัยเดียวกันอาจจะไม่รู้จักด้วยซ้ำว่าเพลงอะไร ในขณะที่เพลงวัยรุ่นสมัยนี้ผมเฉยๆ แต่ก็ฟังบ้างเป็นบางโอกาส เพลงที่ชอบก็มีนิดหน่อย อย่างบางเพลงก็ชอบเพราะชอบคนร้อง บางเพลงสไตล์เหมือนเพลงสมัยเด็กๆ เลยชอบ แต่ก็มีหลายเพลงที่ฟังแล้วรำคาญเหมือนกัน คือเพลงไหนไม่ชอบเนี่ยผมจะไม่แตะเลย นอกจากมีคนเปิดให้ฟัง แต่ถ้าทนฟังไม่ไหวบางทีก็เอาหูฟังมาฟังเพลงที่ตัวเองชอบในโทรศัพท์แทน

นอกจากเรื่องเพลงแล้ว ดาราหรือศิลปินก็เหมือนกัน คือพอตัวเองอายุเริ่มเยอะ (สักประมาณ 20+) ก็เริ่มไม่ค่อยอินกับดารานักร้องหน้าใหม่ๆ จะชอบดาราที่รู้จักหรือติดตามมาตั้งแต่เด็กๆ เป็นส่วนใหญ่ จำได้ว่าสมัยก่อนผมบ้าดารากว่านี้เยอะ ถึงขนาดที่ต้องเข้าไปดูโปรไฟล์ส่วนตัวเขาค่อนข้างละเอียด อย่างเช่นไลฟ์สไตล์ รสนิยมเขาเป็นยังไง ฯลฯ แต่ตอนนี้ผมเฉยๆ แล้ว เพราะรู้ไปก็ไม่ได้ช่วยให้เราเข้าไปใกล้ชิดสนิทสนมกับเขาเท่าไหร่ นอกจากจะเรียนที่เดียวกันหรือบ้านอยู่ใกล้กัน รู้แค่ประวัติเบื้องต้นกับผลงานสำคัญๆ ก็พอ อีกอย่างที่ผมจำได้ดีก็คือ สมัยมัธยมผมชอบดาราเด็กวัยรุ่นในสมัยนั้นมาก (ยังจำได้เลยว่าดาราชายชอบ เก้า จิรายุ กับ พีช พชร ส่วนดาราหญิงผมชอบ ใบเฟิร์น พิมพ์ชนก กับ เก้า สุภัสสรา) แต่พอเข้ามหาลัยแล้วกลับรู้สึกเฉยๆ กับดาราศิลปินวัยรุ่นที่เข้าวงการมาใหม่ โดยเฉพาะช่วงท้ายๆ ของปริญญาตรีที่วงไอดอลแบบญี่ปุ่นเพิ่งเข้ามาในเมืองไทยใหม่ๆ สารภาพว่าตอนเริ่มรู้จัก BNK48 ใหม่ๆ แทบไม่อินเลย เพราะเห็นเมมเบอร์ส่วนใหญ่เด็กกว่าผมหลายปี เลยคิดว่าเลยวัยเราแล้ว ก็มาเริ่มชอบช่วงคุกกี้เหมือนหลายคนนี่แหละ แต่ผมจะชอบเมมเบอร์ที่อายุ 20+ เป็นส่วนใหญ่ มีไม่ถึง 20 แค่ 2 คน (เริ่มนับตอนเข้าวง) นอกจาก BNK48 ก็ตาม Sweat16! แค่วงเดียว เพราะเห็นเมมเบอร์อายุ 20+ กันหลายคน เลยคิดว่าไม่น่าเด็กเกินวัยเรา วงเด็กๆ วงอื่นก็เฉยๆ

เดี๋ยวนี้เล่นเฟสแต่ละที เจอหลายเพจชอบขยี้ให้คิดถึงความทรงจำสมัยเด็กๆ ตลอด ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของไลฟ์สไตล์ สิ่งของเครื่องใช้ ไปจนถึงสื่อบันเทิงที่เป็นที่รู้จักในสมัยนั้น แล้วบอกว่าถ้าใครเกิดทันคุณไม่เด็กแล้วนะ เลยยิ่งคิดถึงความหลัง บางทีก็นึกอยากย้อนเวลากลับไป เขาว่ามีแต่คนแก่ๆ ที่ชอบคิดถึงเรื่องในอดีต ก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกแก่เข้าไปใหญ่

เข้าใจว่าคนเรามีช่วงเวลาที่ประทับใจในช่วงอายุหนึ่งของตัวเองแล้วก็มีความผูกพันความทรงจำในช่วงนั้น ผมคิดว่าตัวผมเองก็เป็นแบบที่เขาว่าแหละครับ แต่บางทีก็รู้สึกว่าเรายึดติดกับมันมากเกินไปจนไม่อยากเปิดรับอะไรใหม่ๆ

อยากรู้ว่าความรู้สึกแบบนี้มันเรียกว่าอะไรครับ แบบว่าพอถึงจุดหนึ่งแล้วมันไม่อินกับอะไรที่เข้ามาใหม่ในชีวิตจนบางทีก็รู้สึกเหมือนเราไปปิดกั้นมัน รู้สึกว่าเราแก่เกินไปแล้ว ความรู้สึกอะไรแบบนี้มันเป็นกันทุกคนไหมครับ เป็นเรื่องปกติใช่ไหม แล้วมีใครเป็นแบบผมบ้างไหมครับ