หลายครั้งที่ความคิดเห็นของคนรอบข้างส่งผลกระทบต่อจิตใจของฉัน บ้างก็ว่าฉันแสดง บ้างก็ว่าฉันเรียกร้องความสนใจ นานวันเข้าฉันก็กลายเป็นคนโรคจิตในสายตาคนรอบข้าง ทุกอย่างมันต้องมีที่มาที่ไปไม่ใช่หรือ...
แต่ก่อนฉันก็เป็นเด็กคนหนึ่งที่ร่าเริงไม่แพ้ใครหลายคน แต่ด้วยฐานครอบครัวที่โตมาโดยไร้บิดามารดาเคียงข้าง มันส่งผลให้ฉันห่างไกลจากการถูกปกป้อง ตั้งแต่เด็กฉันมักโดนเด็กผู้ชายกลั่นแกล้ง ลวนลามบ้างล่ะ เล่นรุนแรงบ้างล่ะ และทุกครั้งที่ฉันไปบอกตายายเพื่อเล่าเหตุการณ์ต่างๆที่ฉันโดนกระทำมา ฉันจะได้ยินประโยคซ้ำๆจากพวกท่านว่า "มันเป็นเรื่องของเด็กๆ" พอโตขึ้นมาอีกหน่อยฉันก็โดนลวนลามจากเด็กข้างบ้านที่เป็นญาติๆกัน ฉันได้พยายามหนีออกจากทุกสังคมหลบอยู่ในมุมมืดของบ้าน พอเข้ามัธยมก็ไม่วายโดนเพื่อนชายรุมลวนลามซ้ำอีก ฉันพยายามจะเผชิญหน้ากับสังคมเพื่อเรียกร้องความยุติธรรมแต่มันก็ไม่มีอะไรเป็นผลกับฉันเลย มีแต่คำดูหมิ่นให้เคลือบแคลงจิตใจแทน และเมื่อถึงคราวเข้ามหาวิทยาลัยก็ไม่วายโดนขืนใจในที่สุด มันเป็นเหมือนหลุมดำที่ฉันพยายามวิ่งหนีมาโดยตลอด แต่แล้วฉันก็พลาดท่าให้กับหลุมที่ฉันวิ่งหนีมาตลอดชีวิต มันเป็นตราบาปที่น่าขยะแขยงที่สุด เหมือนตะเกียงไฟในใจของฉันที่มันริบหรี่อยู่แล้วดับลงในทันที ฉันเกือบคร่าชีวิตของตัวเองเพราะการกระทำของคนที่ แต่แล้วฉันก็รอดมาได้ด้วยเสียงร่ำไห้ของคนที่เลี้ยงฉันมา ในวันนั้นฉันตัดสินใจลุกขึ้นลองสู้อีกครั้งนึง ฉันตัดสินใจโทรแจ้งตำรวจบอกเล่าถึงเหตุการณ์ที่ฉันเจอ...แต่มันก็สายไป เพียงเพราะหลักฐานที่ร่างกายฉันมันไม่อยู่แล้ว มันผ่านมาหลายวันเกินที่จะเก็บหลักฐาน ฉันแทบทรุดที่เอาผิดกับคนพวกนี้ไม่ได้อีกแล้ว แต่เพราะคนข้างหลังฉันดึงสติฉันไว้ ฉันจึงกัดฟันทนจนได้ใช้ชีวิตในสังคมทำงานจนปัจจุบันนี้ แต่ต้องยอมรับว่ามันไม่ปกติ 100 % เพราะหลังจากเหตุการณ์ที่ฉันเจอมันส่งผลให้ฉันสติหลุดทุกครั้งเมื่อได้ใกล้กับเพศชาย แรกๆฉันควบคุมความกลัวของตัวเองไม่ได้จนร้องไห้ สั่นสะท้านทั้งตัว หายใจไม่ค่อยออก ภาพที่ฉันโดนทำร้ายมันผุดขึ้นมาวนเวียนในหัวเต็มไปหมด ฉันต้องทนกับสภาพความว้าวุ่นของจิตใจนี้อยู่แรมปี ฉันเข้าสังคมไม่ได้....จนปัจจุบันมันเริ่มเบาลง ฉันใช้ธรรมะหล่อหลอมจิตใจ มันดีขึ้นกว่าเดิมเยอะ แต่ก็ยังมีอาการหลงเหลืออยู่บ้างบางครั้ง ฉันรู้ดีว่าฉันเองเปลี่ยนความคิดใครไม่ได้ แต่ฉันไม่อยากให้พวกคุณดูถูกอาการของฉันเลย มันเจ็บปวดนะ กว่าฉันจะผ่านช่วงเวลาที่ทรมานเหล่านี้ได้ ได้โปรดอย่ามองความกลัวของฉันเป็นเรื่องสนุกปากของทุกคนเลย
คนรอบข้างมองว่าฉันโรคจิต...เพราะว่าฉันกลัวผู้ชาย
แต่ก่อนฉันก็เป็นเด็กคนหนึ่งที่ร่าเริงไม่แพ้ใครหลายคน แต่ด้วยฐานครอบครัวที่โตมาโดยไร้บิดามารดาเคียงข้าง มันส่งผลให้ฉันห่างไกลจากการถูกปกป้อง ตั้งแต่เด็กฉันมักโดนเด็กผู้ชายกลั่นแกล้ง ลวนลามบ้างล่ะ เล่นรุนแรงบ้างล่ะ และทุกครั้งที่ฉันไปบอกตายายเพื่อเล่าเหตุการณ์ต่างๆที่ฉันโดนกระทำมา ฉันจะได้ยินประโยคซ้ำๆจากพวกท่านว่า "มันเป็นเรื่องของเด็กๆ" พอโตขึ้นมาอีกหน่อยฉันก็โดนลวนลามจากเด็กข้างบ้านที่เป็นญาติๆกัน ฉันได้พยายามหนีออกจากทุกสังคมหลบอยู่ในมุมมืดของบ้าน พอเข้ามัธยมก็ไม่วายโดนเพื่อนชายรุมลวนลามซ้ำอีก ฉันพยายามจะเผชิญหน้ากับสังคมเพื่อเรียกร้องความยุติธรรมแต่มันก็ไม่มีอะไรเป็นผลกับฉันเลย มีแต่คำดูหมิ่นให้เคลือบแคลงจิตใจแทน และเมื่อถึงคราวเข้ามหาวิทยาลัยก็ไม่วายโดนขืนใจในที่สุด มันเป็นเหมือนหลุมดำที่ฉันพยายามวิ่งหนีมาโดยตลอด แต่แล้วฉันก็พลาดท่าให้กับหลุมที่ฉันวิ่งหนีมาตลอดชีวิต มันเป็นตราบาปที่น่าขยะแขยงที่สุด เหมือนตะเกียงไฟในใจของฉันที่มันริบหรี่อยู่แล้วดับลงในทันที ฉันเกือบคร่าชีวิตของตัวเองเพราะการกระทำของคนที่ แต่แล้วฉันก็รอดมาได้ด้วยเสียงร่ำไห้ของคนที่เลี้ยงฉันมา ในวันนั้นฉันตัดสินใจลุกขึ้นลองสู้อีกครั้งนึง ฉันตัดสินใจโทรแจ้งตำรวจบอกเล่าถึงเหตุการณ์ที่ฉันเจอ...แต่มันก็สายไป เพียงเพราะหลักฐานที่ร่างกายฉันมันไม่อยู่แล้ว มันผ่านมาหลายวันเกินที่จะเก็บหลักฐาน ฉันแทบทรุดที่เอาผิดกับคนพวกนี้ไม่ได้อีกแล้ว แต่เพราะคนข้างหลังฉันดึงสติฉันไว้ ฉันจึงกัดฟันทนจนได้ใช้ชีวิตในสังคมทำงานจนปัจจุบันนี้ แต่ต้องยอมรับว่ามันไม่ปกติ 100 % เพราะหลังจากเหตุการณ์ที่ฉันเจอมันส่งผลให้ฉันสติหลุดทุกครั้งเมื่อได้ใกล้กับเพศชาย แรกๆฉันควบคุมความกลัวของตัวเองไม่ได้จนร้องไห้ สั่นสะท้านทั้งตัว หายใจไม่ค่อยออก ภาพที่ฉันโดนทำร้ายมันผุดขึ้นมาวนเวียนในหัวเต็มไปหมด ฉันต้องทนกับสภาพความว้าวุ่นของจิตใจนี้อยู่แรมปี ฉันเข้าสังคมไม่ได้....จนปัจจุบันมันเริ่มเบาลง ฉันใช้ธรรมะหล่อหลอมจิตใจ มันดีขึ้นกว่าเดิมเยอะ แต่ก็ยังมีอาการหลงเหลืออยู่บ้างบางครั้ง ฉันรู้ดีว่าฉันเองเปลี่ยนความคิดใครไม่ได้ แต่ฉันไม่อยากให้พวกคุณดูถูกอาการของฉันเลย มันเจ็บปวดนะ กว่าฉันจะผ่านช่วงเวลาที่ทรมานเหล่านี้ได้ ได้โปรดอย่ามองความกลัวของฉันเป็นเรื่องสนุกปากของทุกคนเลย