สวัสดีค่ะสมาชิกพันทิป เราเพิ่งสมัครแอคเคาท์เข้ามาตั้งกระทู้เลยค่ะ 555555
ด้วยความเหงาหรืออะไรก็ตาม ทำให้คนที่เอาแต่นั่งอ่านกระทู้ของคนอื่น ต้องมาตั้งกระทู้ของตัวเองแบบนี้ ^^

แชร์ประสบการณ์ความเหงากันค่ะ

อาจด้วยเพราะวันนี้ฝนตก และที่ทำงานก็ไม่วุ่นวายเอาซะเลย (เราเป็นReceptionistค่ะ) ทำให้ความเหงากับความคิดมันพรั่งพรูเข้ามาในหัวซะได้
เราตัวคนเดียวค่ะ ไม่รู้ว่าจะเรียกได้ว่าตัวคนเดียวได้อย่างเต็มปากไหม มีพ่อกับแม่แหละค่ะ แต่ท่านเลิกกันนานแล้ว
เราโตมากับพ่อ ที่เลี้ยงดูด้วยเงินซะมากกว่า เราจึงตอบแทนท่านด้วยการเรียน การไม่ทำตัววุ่นวาย และต่อให้มีปัญหาขนาดไหน เราก็จะแก้ด้วยตัวเอง
อาจจะเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เรากับพ่อค่อย ๆ ห่างกันก็ได้ค่ะ จนกระทั่งท่านมีครอบครัวใหม่ และเราย้ายไปเรียนกทม. เมื่อทุกอย่างเปลี่ยนไปรู้ตัวอีกทีก็เหลือแค่เราคนเดียวแล้วค่ะ รู้ตัวอีกทีก็ต้องออกจากวิทยาลัยเพราะไม่ได้จ่ายค่าเทอม (เราเรียนปวส.ค่ะ) ทำงานผ่านชีวิตที่ไม่มีอะไรเลยมาได้ด้วยตัวคนเดียว

จนมีแฟน...เราค่อนข้างจะไม่มีโชคเรื่องนี้เท่าไหร่555555ขอข้ามไปแล้วกันนะคะ เพราะมันเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เราเป็นโรคซึมเศร้า ไม่อยากตอกย้ำตัวเองแล้วค่ะ ทุกวันนี้เราย้ายมาทำงานที่ภูเก็ตจะเกือบปีแล้วค่ะ ใช้ชีวิตตัวคนเดียว โดยที่ไม่ได้ติดต่อกับพ่อแม่มานานมากแล้ว มันกลายเป็นไกลเหลือเกินไปแล้ว
เราทำงานเยอะมากกกก โดนแคนเซิลวันหยุดเป็นเดือนๆ เราได้หมด จะได้ไม่ว่าง แฮงค์เอท์กับเพื่อนก็บ่อย เมาเละเทะก็บ่อย แต่มันก็เหงาเหมือนเดิมเลยค่ะ
ชีวิตตัวคนเดียวนี่มันเหงาจริงๆ เลยนะคะ

วันนี้เพื่อนที่ทำงานลาออกกระทันหันเนื่องจากมีปัญหากับหัวหน้า เธอร้องไห้หนักมากกกมีแต่แฟนของเธอที่คอยปลอบ 
เลยกลับมาคิดว่า...อืม มันก็คงจะดีไม่น้อยเลยนะ ถ้าเรามีใครสักคอยไว้คอยแชร์ว่าวันนี้เราเจออะไรมาบ้าง ใครสักคนที่ไว้แชร์ช่วงเวลาดี ๆ และร้าย
ตัวคนเดียวมันก็ไม่ได้แย่หรอกค่ะ เพียงแต่ว่า เวลาที่เราเจอเรื่องสนุก ๆ หรือมุกตลก ๆ เราไม่รู้ว่าจะหันไปหัวเราะกับใครเนี่ยสิคะ ... แย่จังเลย มันเหงาจนรู้สึกโหวงเหงาในหัวใจไปหมดเลย 

บ่นซะยาวเลย
เพื่อนเคยมีความรู้สึกหรือประสบการณ์ไหนที่คิดว่ามันช่างเหงาจับใจบ้างไหมคะ 
ผ่านกันมาได้ยังไง ? มาแชร์กันนะคะ

เราจะผ่านความเหงานี้ไปด้วยกัน : )