คือผมดูเรื่อง anohana แล้วตรงกับชีวิตมากจนน้ำตาไหล ช่วงวัยเด็กคือช่วงที่มีความสุขมี่สุดเลย มีเพื่ออยู่เกือบ10คน ชายหญิง อายุก็ห่างกันหลายคนบางคนเด็กบางคนเท่ากัน ไปไหนก็ไปกันเพราะอยู่หมู่บ้านเดียวกัน ชนบทเลยแหละ  เวลาว่างๆไปหายิ่งกะปอม กินข้าวเที่ยงยังกินด้วยกันทุกคนอะ มีเทศกาลอะไรไม่เคยพลาดแก็งนี้55 ลอยกระทงไปเป็นแก็งสนุกมาก55 งายบวช สงกลาน ออกพรรณษาจุดปะทัด สนุกมาก พูดแล้วก็คิดถึงช่วงเวลาดีดี ตอนนี้ก็ไม่ได้ไปไหนนะ แต่ก็แยกย้าย เพราะเราก็โตกันแล้ว บ้างคนก็เรียนไม่มีเวลา อาจเพราะโตกันแล้วจะให้ไปเล่นเหมือนเดิมก็ไม่ใช้ ตอนนี้ผมมีเพื่อนน้อยมาก ก็เหงาๆ นะเรายิ่งเป็นคนพูดไม่เก่ง หาเพื่อนยากใครพูดไม่เก่งจะเข้าใจว่าหาเพื่อนยากมาก55แต่ก็ไม่ได้อยากมีเพื่อนเยอะๆหรอก ตอนเรียนมีบ้าง ส่วนตอนนี้ไม่รู้ว่าเรียกว่าเพื่อนได้ไหมหรือแค่คนรู้จัก จะพูดกันก็แค่ตอนไปเรียน กับบ้านเพื่อนที่จริงๆ มาบ้านเราก็มีแค่2คนเองมั่ง เราเป็นเก็บตัวแล้วตอนนี้แต่ไม่ชอบเก็บตัวนะ แต่ไม่รู้จะไปส่วนตัวชอบเที่ยว นันแหละคับเรื่องของผม คิดถึงความสุขนัน #ตอนเด็กเราคิดว่าเป็นผู้ใหญ่จะทำไรก็ได้ พอโตก็เลยรู้ว่าไม่จริง