เจอข่าวสองชิ้นที่อ่านรับทราบแล้วรู้สึกหดหู่ท้อแท้ในใจสิ้นดี หนึ่ง.คุณแม่กระเต็งลูกน้อยขับขี่มอเตอร์ไซด์พ่วงถังออกซิเจน ต่อสายระโยงระย่างกับหน้ากากให้เด็กที่ป่วยบึ่งรถไปหาหมอรักษาลูกน้อย. สอง.พ่อนำศพลูกชายที่เสียชีวิตใส่รถเข็น เข็นไปวัดโดยเอาเศษผ้าเก่าๆห่อศพไว้ เพื่อจะขอให้พระช่วยเผาศพลูกชายโดยไม่ไม่มีพิธีหรือหีบบรรจุศพ....อีกครั้งรู้สึกหดหู่รันทดกับภาพที่เกิดขึ้น นี่!มันปี 2562 ไม่ใช่ย้อนหลังไป 50-60 ปี เรามีองค์กรปกครองของรัฐที่เกี่ยวข้องมากมาย ไม่ว่าจะเป็น อบต (ใก้ลชิดสุด)ผู้ใหญ่บ้านกำนัน(กินเงินเดือนรัฐ)มีโรงเรียนมีข้าราชครู,มีเจ้าหน้าสาธารณะสุขท้องถิ่นอยู่กระกระจายแทบทุกพื้นที่ในประเทศ มีเครื่อข่ายการติดต่อสื่อสารรวดเร็วแทบทุกตารางนิ้ว แต่ทำไม?เจ้าหน้าต่างๆที่เหล่าถึงไม่เห็นไม่ได้ยิน หรือเห็นแล้วไม่สนใจใยดีธุระไม่ใช่ อย่าลืมว่าท่านเป็นเจ้าหน้าที่รัฐกินเงินเดือนภาษีของรัฐ หรืออย่างน้อยก็น่าจะมีจิตใจมีมนุษยธรรมกับคนที่ด้อยโอกาสในสังคมบ้าง!ไม่ใช่พอเกิดเป็นข่าวดังประจานกันแล้ว ถึงค่อยลงพื้นที่เข้าถึง(แจกของถ่ายรูป) ทั้งหมดที่กล่าวมาก็ไม่รู้จะไปตำหนิหน่วยงานไหน?ถ้าจะตำหนิก็คงจะเป็นหัวเรือใหญ่ลงมาไม่ว่าจะเป็นรัฐบาล, กระทรวงสาธารณะสุข,กระทรวงมหาดไทย,กระทรวงศึกษาธิการ ที่บริหารจัดการทรัพยากรมนุษย์ในหน่วยงานตัวเองไม่มีประสิทธิภาพ.