นิทานอาจถูกมองว่าเป็นเรื่องของเด็กๆ

 

แต่ในความจริง...

มันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ ก่อนที่จะมาเป็นของเด็กเสียอีก

 

คนแต่งก็ผู้ใหญ่

คนเลือกก็ผู้ใหญ่

คนเล่าให้เด็กฟังก็ผู้ใหญ่อีก

 

สรุปแล้ว ผู้ใหญ่ทั้งนั้นเลยที่คัดกรองนิทานทั้งหลาย

 

แต่ผู้ใหญ่หลายคน ก็ปฏิเสธนิทานเหล่านี้...

เพียงเพราะคำพูดว่า...

นิทานหลอกเด็ก หรือนิทานเป็นเรื่องของเด็กนั่นเอง

 

ผมเป็นแอดมินเพจนิทานที่แต่งเองอยู่เพจหนึ่ง

มีเรื่องราวไม่ต่ำกว่า 287 เรื่องเห็นจะได้

 

คนที่เข้าชมเพจส่วนมาก 25-45 ปี

ตกลงมันคือเรื่องของเด็กจริงๆ หรือเปล่า...

 

นิทานหรือเรื่องเล่านั้น

บางเรื่องมีข้อคิดแฝงไว้ลึกซึ้ง

บางเรื่องก็ถูกเขียนขึ้นอย่างเข้าใจง่าย

 

แต่คงจะดีไม่น้อย หากเวลาผู้ใหญ่อ่านนิทาน

แล้วได้ข้อคิดไปพร้อมๆ กับเด็กด้วย

 

ในบางครั้ง เรื่องที่ดูซับซ้อน

ก็สามารถอธิบายให้เด็กเข้าใจได้โดยง่าย

 

บางครั้งก็ยอมรับว่า ตนเองก็มีข้อบกพร่องไปพร้อมๆ กับเด็กๆ

 

แบบนี้แล้ว ความรู้สึกร่วมกันย่อมมีมากกว่า

ในฐานะผู้ที่อ่านและฟังนิทาน

ที่ต้องพัฒนาตนไปพร้อมๆ กับหน่ออ่อนรุ่นใหม่

 

ใครอยากไปเชื่อฟังคนที่บอกว่าตนเองถูกตลอดเวลา

แล้วมาบอกให้คนอื่นต้องปรับปรุงตลอดเล่า

 

ว่างๆ ก็แวะเวียนไปเยี่ยมชม

หรือสอบถามก็ได้นะครับ

 

จากใจแอดมิน

Martin Zen 

นิทานปรัมปราของชายตาบอด