มันเป็นเรื่องที่แบบ สมัยเราอยู่ ม.3 เราเคยคบกับเด็ก ป.6 เว้ย สมัยน้องตอนนั้นก็จะอารมณ์แบบตี๋ ๆ ขาว ๆ ไม่ได้มีความหล่ออะไรเลย แต่เราก็ไม่ได้สวยอะไรด้วยแหละ ก็คุยกันคบกันมา น้องตามใจเราทุกอย่าง คอยซื้อขนมไปให้กินตลอด โทหาทุกวัน ต่างจากเราไม่ค่อยสนใจ ทำให้แต่น้องเสียใจร้องไห้ จนเราเรียนจบไม่แน่ใจว่าคบกันนานมั๊ย แต่มันก็หน้าจะนานพอสมควรแหละเราถึงไม่ลืมกัน จนวันที่เราเรียนจบเราต่างก็แยกย้ายไปเรียนที่อื่น ไม่ได้ติดต่อกัน เเล้วก็เลิกกันไปโดยอัตโนมัติจนเรามีแฟนใหม่ น้องเขาก็มีแฟนใหม่ แล้วจะมีช่วงนึงที่น้องเริ่มเล่นเฟสบุ๊ค น้องหน้าจะอยู่ ม.2-3 ก็ทักเรามาทุกวัน จนเรารำคาญ แล้วก็เลิกติดต่อกันไป จนเวลาผ่านมา 7 ปี อยู่ ๆ วันนึงเฟสบุ๊คก็แจ้งเตือนความทรงจำรูปที่เราลงย้อนหลังตอนที่เรียนอยู่ ม.3 จนทำให้เรานึกถึงน้อง เลยทักเพื่อนที่อยู่บ้านเดียวกันกับน้องเพื่อขอเฟสบุ๊ค พอน้องรับปุ๊บ เราก็ทักไป แรก ๆ น้องก็จำเราไม่ได้ เพราะเราอ้วนขึ้น 5555 ก้คุยกันมาเรื่อย ๆ น้องจำเรื่องราวในอดีตได้เกือบหมดทุกอย่างเลย น้องบอกกับเราว่าพี่เป็นรักแรกของผม เมื่อก่อนผมรู้สึกยังไง ตอนนี้ผมก็ยังรู้สึกกับพี่อย่างนั้น เราทั้งดีใจและกังวล แฟนเก่าของน้องแต่ละคน สวย  ๆ น่ารักๆทั้งนั้นเลย ซึ้งต่างจากเรา อ้วน และซึ้งตอนนี้น้องก็ได้เป็นทั้งนักฟุตบอลสโมสรนึงในภาคอีสาน และก็หน้าตาดีขึ้นมาก ๆ เราควรจะปล่อยน้องเพื่อให้น้องไปมีอนาคตที่ดีมั๊ย หรือลองกลับไปคบกับน้องดู สับสนไปหมด เราแอบหวังนะว่าอย่างให้เรื่องของเราเป้นเหมือนละคร ที่พระเอกเป็นรุ่นน้องแล้วก็รักรุ่นพี่แล้วก็ได้รักกัน 555