กระทู้นี้ขอระบาย เเละ ขอหน่วยร่วมที่รู้สึก หรือ เคยผ่านจุดๆนี้มาเเล้วในชีวิต

เติบโตมาในครอบครัวที่ไม่ลำบาก พ่อเเม่ค่อนข้างตามใจ ล้มเมื่อไหร่ พ่อเเม่ยื่นมือมาฉุดขึ้นเสมอ เลยทำให้ภูมิคุ้มกันต่อปัญหาต่างๆต่ำ เเละ จิตใจค่อนข้างอ่อนไหว 

พอมามีเเฟน ได้เเฟนดี เอาใจเก่ง ดูเเลเทคเเคร์เก่ง ไม่เคยถือของหนัก ไปช้อปด้วยกัน คือ มือว่างตลอด บางทีหิ้วกระเป๋าให้ เเต่พอมีลูก หนัก 7 โล คือต้องอุ้ม และ อุ้มไหว! ทำได้ไง เเปลกใจตัวเอง!!!

เป็นคนทำอะไรเฉื่อยชา ไม่ค่อยมีความอดทน เเละ คิดเยอะมาก เวลาทำอะไร ต้องเป้ะ ถูกต้อง เเละชัดเจน  เเต่พอมีลูก ต้องทำอะไรรวดเร็ว ต้องอดทน จะให้เป้ะ ได้ดั่งใจเราไม่ได้ -แอบเสียหัว

พอวันนึง กลายเป็นเเม่คน ทั้งๆที่ยังไม่พร้อม เเต่ก็เหมือนมัดมือชก ยังไงก็ลูกเรา เราต้องเลี้ยงให้ได้
รักลูกมากไหม? -ทั้งชีวิต 

เรา...คนที่ไม่เคยโอ๋เด็กมาก่อนในชีวิต....ชีวิตไม่ได้มีเด็กน้อยอยู่รอบๆ อุ้มเด็กล่าสุด น้องสาวตัวเองตอนเป็นเด็ก ไม่เคยเช็ดฉี่เช็ดอึ ไม่เคยอุ้มลูกใคร

วันไหนที่ลูก เลี้ยงง่าย เราก็แฮปปี้ไป โล่ง!
วันไหนที่ลูกงอเเง เลี้ยงยาก บางทีเราหิวข้าว ก็ยังไม่ได้ทานตอนนี้ เดี๋ยวนี้ ต้องเอาลูกนอนก่อน จะเอาให้คนอื่นดูให้ไม่ได้ ต้องเป็นเรา ต้องให้ได้ดั่งใจเรา ถึงเลี้ยงเอง ไม่ยอมจ้างพี่เลี้ยงแฟนก็ไม่กล้าช่วยเยอะทำไรไม่ถูก หยอกลูกเเรง ทำเสียงดังเกิน -เราเอ็ด!

มันยากที่จะ Deal  กับลูกจริงๆ เเต่ละวันพฤติกรรมต่างๆไม่เหมือนกัน 
รู้สึกท้อ รู้สึกว่า ตัวเองเป็นเเม่ที่ไม่ดีพอ รู้สึกสงสารลูกที่มีเเม่เเบบเรา ถ้าวันไหนเราเหนื่อยมากๆ เเอบร้องไห้เลย ไม่ให้เเฟนเห็น เเล้วเราจะเงียบ ปกติถ้าเหนื่อย เเล้วต้องรีบเข้านอน เรานี่เวลาเหนื่อยใรเรื่องลูก เรากลับไม่ง่วงนอน ไม่เหนื่อย เเต่สมอง เเละความรู้สึกทำงานหนักมากๆ