เรื่องมีอยู่ว่า...
พ่อเเม่เราสอนให้เราพยายามเพื่อจะได้ทุกอย่างมา เช่น เอาเกรดเเลกของ
เเต่น้องเราติด0ติด ร ย้าย รร. ทุกปี มีเเต่ปัญหา เเต่พอเขาอยากได้อะไรพ่อเเม่ก็หาให้เเบบไม่เคยมีข้อเเลกเปลี่ยน
มันทำให้เรารู้สึกเหนื่อยมากๆ ที่ชีวิตนี้ทำไมต้องทะเยอทะยานอยู่ตลอดเวลา ทำงานพิเศษหาเงินส่งตัวเองเรียนมันเหนื่อยมากๆ มันนอยไปหมดทั้งๆที่น้องสุขสบาย ทำไมลูกอีกคนต้องเหนื่อย
จริงๆเราก็ได้อะไรเยอะเเยะเลย เเต่เราเเค่รู้สึกเหนื่อย รู้สึกทำไมมันไม่มีอะไรเเฟร์อย่างงี้
ล่าสุดออกรถยนต์ให้กัน ทั้งๆที่มันควรเป็นของเราก่อน เราเป็นพี่เเละคุยกันไว้สองปีเเล้ว พอน้องว่าอยากได้ยังไม่ถึงปีเลยมันได้สมใจซ่ะเเล้ว(ขอยืมเงินเราไปเพิ่มอีกนิดหน่อยยิ่งทำให้เราเสียใจมากที่เราก็ไม่ได้เต็มใจ) เเละของเราคือรอต่อไปอีกเรื่อยๆจ้า
จนวันนึงพูดกับพ่อว่า ถ้าจะหาให้มันสุขสบายขนาดนี้ ให้มันเลี้ยงด้วยเลยดีมั้ย(ถามหลักเเล้วเราต้องเลี้ยงบ้านใหญ่) เเต่เราจะออกไปจากบ้าน ไม่เอาอะไรเลยก็ได้ เเต่ขอไม่ยุ่งเกี่ยวอีก (ที่เราพูดเเบบนั้นไปเพราะความโมโห เเละเราก็คิดว่าเราสามารถมีได้ด้วยตัวเอง อยู่ได้ด้วยตัวเอง เเบบไม่เคยคิดว่าจะหาสามีเลยด้วยซ้ำ)
เราไม่รู้ว่ามันจะเป็นบาปเป็นกรรมรึป่าว เเต่ความน้อยอกน้อยใจมันสะสมจนเกินพอ เราเป็นคนพูดทุกอย่างเวลาเกิดอะไรขึ้นไม่เคยเก็บเราจะดร่าม่ากับพ่อเเม่ทุกครั้ง เเต่มันก็เหมือนเดิม
ถ้าเป็นคุณ คุณจะทำยังไงค่ะ นอกจากปลง!!
ถ้าไม่ดูเเลพ่อเเม่จะเป็นคนที่อกตัญญูรึป่าว
พ่อเเม่เราสอนให้เราพยายามเพื่อจะได้ทุกอย่างมา เช่น เอาเกรดเเลกของ
เเต่น้องเราติด0ติด ร ย้าย รร. ทุกปี มีเเต่ปัญหา เเต่พอเขาอยากได้อะไรพ่อเเม่ก็หาให้เเบบไม่เคยมีข้อเเลกเปลี่ยน
มันทำให้เรารู้สึกเหนื่อยมากๆ ที่ชีวิตนี้ทำไมต้องทะเยอทะยานอยู่ตลอดเวลา ทำงานพิเศษหาเงินส่งตัวเองเรียนมันเหนื่อยมากๆ มันนอยไปหมดทั้งๆที่น้องสุขสบาย ทำไมลูกอีกคนต้องเหนื่อย
จริงๆเราก็ได้อะไรเยอะเเยะเลย เเต่เราเเค่รู้สึกเหนื่อย รู้สึกทำไมมันไม่มีอะไรเเฟร์อย่างงี้
ล่าสุดออกรถยนต์ให้กัน ทั้งๆที่มันควรเป็นของเราก่อน เราเป็นพี่เเละคุยกันไว้สองปีเเล้ว พอน้องว่าอยากได้ยังไม่ถึงปีเลยมันได้สมใจซ่ะเเล้ว(ขอยืมเงินเราไปเพิ่มอีกนิดหน่อยยิ่งทำให้เราเสียใจมากที่เราก็ไม่ได้เต็มใจ) เเละของเราคือรอต่อไปอีกเรื่อยๆจ้า
จนวันนึงพูดกับพ่อว่า ถ้าจะหาให้มันสุขสบายขนาดนี้ ให้มันเลี้ยงด้วยเลยดีมั้ย(ถามหลักเเล้วเราต้องเลี้ยงบ้านใหญ่) เเต่เราจะออกไปจากบ้าน ไม่เอาอะไรเลยก็ได้ เเต่ขอไม่ยุ่งเกี่ยวอีก (ที่เราพูดเเบบนั้นไปเพราะความโมโห เเละเราก็คิดว่าเราสามารถมีได้ด้วยตัวเอง อยู่ได้ด้วยตัวเอง เเบบไม่เคยคิดว่าจะหาสามีเลยด้วยซ้ำ)
เราไม่รู้ว่ามันจะเป็นบาปเป็นกรรมรึป่าว เเต่ความน้อยอกน้อยใจมันสะสมจนเกินพอ เราเป็นคนพูดทุกอย่างเวลาเกิดอะไรขึ้นไม่เคยเก็บเราจะดร่าม่ากับพ่อเเม่ทุกครั้ง เเต่มันก็เหมือนเดิม
ถ้าเป็นคุณ คุณจะทำยังไงค่ะ นอกจากปลง!!