ประสบการณ์ความรักของผม ผมคบกับแฟนผมมาประมาณ 5 ปี ตั้งแต่สมัยเรียน ปวช ปี 3 จนกระทั้งผมต้องไปเรียนที่โคราช แฟนผมก็ตามมาเรียนด้วย ผมกับแฟนก็อยู่ด้วยกันตลอดเวลาที่อยู่โคราช คิดว่าเค้านี้แหละจะเป็นคู่ชีวิตเพราะตอนเราไม่มีตังกินข้าว เราก็ยังรักกันถึงขั้นเหลือตังแค่ 50 บาท เราก็ยังอยู่ด้วยกันและผ่านมันไปได้ จนกระทั้งตอนที่ผมขึ้น ปี3 เทอม2 ถ้าจำไม่ผิด อยู่ดีๆเธอก็มีอาการเปลี่ยนไป นิสัยเปลี่ยนไป ผมก็เลยลองดูข้อความในเฟสบุ๊คของเธอ ไม่คิดว่าเธอจะคุยกับคนอื่น คนนี้เป็นรุ่นพี่ที่มหาลัยครับ ผมก็เลยปลุกเธอมาคุย แต่สุดท้ายเธอเลือกเขาครับ ผมก็ได้แต่ทำใจ ผมก็เก็บของออกจากห้องนั้นมาและไปอยู่บ้านเพื่อน แต่ผมก็ยังเป็นห่วงเธอมาก ก็คอยถามข่าวจากเพื่อนของเธอบ้าง ก็ทำให้รู้ว่าเธอนั้นร้องไห้ทุกวัน ผมทนไม่ไหวผมก็โทรไปให้เธอระบาย (พระเอกมาก) จนกระทั่งเธอบอกอยากกลับมา ผมก็ตัดใจจากเธอไม่ได้อยู่แล้วผมเลยยอมให้เธอกลับมา (ตรงนี้อาจจะคิดว่าผมโง่เอง แต่ทำไงได้ในเมื่อยังรักเค้าอยู่) จนเรากลับมาคบกันอีกครั้งแล้วเธอกับผมก็เรียนจบ จนกระทั้งต้องฝึกงานเราก็ไปฝึกที่เดียวกัน แต่เธอก็มีอาการเปลี่ยนไปอีกแล้ว ซึ่งผมก็ทำเหมือนเดิม เวลาประมาณตี 3 ผมได้เอาโทรศัพท์เธอมาเช็คไลน์ ในคอมข้อความที่เธอซ่อนไว้เด้งขึ้นมาทั้งหมด ผมได้รู้ว่าเธอแอบนอกใจผมอีกรอบ แต่ไม่ใช่คนเดิมครับอันนี้คนใหม่ ผมทนไม่ไหวผมปลุกเธอนะเวลานั้นเพื่อมาคุยกัน ผมถามว่าจะเอายังไงเธอก็ร้องไห้ใส่ผม บอกเลือกผม แต่ผ่านไปอีก 3 วันไอ้คนเดิมก็ทักมาอีกผมก็เลยถามว่าจะไปหามันไหม ให้มันมารับ เธอก็บอกไม่จะอยู่กับผม ผมก็เห็นใจเพราะช่วงนั้นเราฝึกงานแล้วเธอก็มาอาศัยอยู่ที่บ้านพ่อกับแม่ผม ผมสงสารเลยไม่บอกเรื่องนี้กับใคร จนฝึกงานเสร็จผมก็คิดว่าเราไปกันต่อได้ จากนั้นเราก็ได้ไปหางานทำที่ระยอง เธอทำไปได้เกือบ 1 เดือนเริ่มมีอากรเปลี่ยนไปอีกแล้ว จนผมมารู้อีกว่าเธอคุยกับคนในโรงงาน ครั้งนี้ผมเก็บข้าวของเสื้อผ้าออกมาเลย แต่ใจก็ยังเป็นห่วงเค้า เธอชอบโกหกว่าไม่ได้คุย แต่ผมก็จับได้ตลอด แต่ทำไมผมก็ยังให้อภัยเค้าก็ไม่รู้ อาจจะเป็นเพราะตอนผมป่วยหนักก็มีแต่เธอที่ไปเฝ้าก็ได้ ผมเลยรักเค้ามาก ทุกวันนี้ผมก็ยอมทุกอยู่คนเดียวทักหาเค้าอยู่เพราะเป็นห่วง ผมอาจจะโง่เองใครที่จะสมน้ำหน้าก็ตามสบายเลยครับ ผมไม่รู้ว่าจะตัดใจได้ไหมแต่ก็พยายามที่จะชินกับมันให้ได้

ยังไงก็ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ
ถึงจะลืมไม่ได้ผมก็ไม่โกรธรึเกลียดเธอ😢😢😢
🖤🖤