วันนี้จะมาบอกความในใจต่อการนั่งเครื่องบินของตัวเองที่เป็นเหมือนปมฝังลึกอยู่ในใจเรามาตลอด ✈
เเต่ก่อนนี้เราเป็นคนนึงที่ไม่เคยกลัวการนั่งเครื่องบินเลยแม้เเต่นิดเดียว และจะมีความสุขทุกครั้งที่ได้เดินทางไปไหนมาไหนโดยการนั่งเครื่องบิน และจะชอบนั่งริมหน้าต่างมากกกกกกกก
เเต่เหตุการณ์เครื่องบินตกหลุมอากาศในวันนั้น มันเปลี่ยนชีวิตเเละมุมมองของเราไปเลยต่อการนั่งเครื่องบินมาจนถึงวันนี้
เหตุการณ์ครั้งนั้นเกิดขึ้นเมื่อตอนเราเดินทางกลับจากสนามบินย่างกุ้ง ประเทศเมียนมาร์ (พม่า) มาสนามบินสุวรรณภูมิ โดยสายการบิน Myanmar Airline ไฟท์ 15.20 น.(จำได้แม่นเลย) เครื่องบินบินออกมาจากสนามบินย่างกุ้งได้สักพักนึง ระหว่างที่กำลังบินอยู่นั้น เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อเครื่องบินตกหลุมอากาศสั่นรุณเเรงมาก ถึงมากที่สุด เเรงชนิดที่ว่าลูกเรือที่กำลังเดินมาเก็บขยะตามที่นั่งผู้โดยสารถึงกับล้มลงไปต่อหน้าต่อตา เเล้วสักแป๊ปนึงเครื่องบินก็เหมือนวูปลงเหมือนมีการลดระดับการบินลงเเบบฉุกเฉิน (ไม่เเน่ใจใช้คำถูกไหม) เรานี่ตกใจมาก ใจล่วงไปอยู่ที่ตาตุ่มละ ในใจตอนนั้นคือตายเเน่เลย เพราะตั้งเเต่นั่งเครื่องบินมา ยังไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้เลยในชีวิต ตอนนั้นใจสั่นมากๆ เอามือซ้ายกับมือขวาของตัวเองมาจับกันไว้เเล้วนั่งนิ่งมาก (เหงื่อที่มืออกเยอะมาก) ไม่กล้าเเม้เเต้จะพูดอะไรกับใครเลย นั่งตัวเเข็งทื่อ ได้เเต่ภาวนาขอให้ Landing ไวๆ สักประมาณ 3 นาทีถัดไป มีเสียงสัญญาณเตือนดังขึ้น เเละกัปตันก็ประกาศว่า "ขณะนี้เครื่องบินกำลังบินผ่านสภาพอากาศที่แปรปรวน ขอให้ผู้โดยสารทุกท่านนั่งประจำที่ แล้วคาดเข็มขัดให้เเน่น" สักแป๊บนึงเครื่องบินโยกและสั่นเป็นครั้งที่สอง ครั้งนี้เเรงกว่าครั้งเเรกมาก เเรงจนชนิดที่ว่าทุกคนบนเครื่องกรี๊ดดังลั่นเลย เราน้ำตาไหลมาแบบอัตโนมัติเลยพยายามกวาดสายตามองไปรอบๆ ทุกคนคือหน้าเสียมาก เสียจนเเบบเราคิดไปต่างๆนาๆ คิดไปถึงขั้นว่าถ้าสมมุติเครื่องบินตกจริงๆตายก็คือตายทั้งลำวะ เครื่องบินสั่นเขย่าอยู่แบบนั้นประมาณ 2-3 นาทีได้ ตาเรามองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นลางๆว่าข้างล่างเป็นทะเล เราบินอยู่เหนือระดับน้ำทะเล ในใจคิดไปถึงว่าถ้าตกก็คือตกกลางทะเลจะได้ไม่เจ็บมาก (เเต่หารู้ไม่ว่า เครื่องบินที่ตกกลางทะเล หรือมหาสมุทรนี่โอกาสรอดคือแทบไม่มีเลยสัก%เดียว ถ้าเทียบกับตกบนพื้นดินในที่ราบที่อาจจะมีผู้รอดชีวิตสัก1% เเต่ส่วนมากก็จะตายหมดถ้าระเบิด) พอทุกอย่างเข้าสู่เหตุการณ์ปกติใจก็ชื้นขึ้นมาหน่อย เเต่ก็ยังไม่กล้าลุกเเม้เเต่จะไปเข้าห้องน้ำ กลัวไปหมด ท่องในใจอยากให้ถึงเร็วๆ หลังจากนั้นเครื่องบินก็มีสั่นบ้างเล็กน้อย จากที่เคยเฉยๆมากเวลาเครื่องบินสั่น เครื่องบินโยก นิดๆหน่อยๆ ตอนนี้คือกลายเป็นคนกลัว จิตตกไปเลยโดยปริยาย
หลังจากวันนั้น จนถึงวันนี้ชีวิตเราเปลี่ยนไปเลย มุมมองต่อการโดยสารทางอากาศคือกลายเป็นปมฝังอยู่ในใจ เรากลัวการนั่งเครื่องบิน และทุกครั้งที่อยู่บนเครื่องบินไม่ว่าจะไปไหน ก็เเล้วเเต่ สภาพจิตใจคือจะไม่โอเค ไม่มีความสุขเลย และจะคอยระเเวงอยู่ตลอดเวลา คือมันฝังอยู่ในใจเรามาตลอดอะ...
จนกระทั่งถึงวันที่ต้องเดินทางโดยเครื่องบินอีกครั้ง เเละครั้งนี้เเตกต่างจากทุกครั้งที่ผ่านมาตรงที่เราต้องใช้เวลาเดินทางอยู่บนเครื่องบินนานที่สุดในชีวิตคือ 13ชั่วโมง 45 นาที บินจาก สนามบินสุวรรณภูมิ ไป สนามบินชาร์ลส์เดอโกล (กรุงปารีส ประเทศฝรั่งเศส) ก่อนซื้อตั๋วเครื่องบินตอนนั้น มีโจทย์อยู่ว่า อยากนอนหลับไปต่อเดียวแล้วตื่นมาถึงปารีสเลย ไม่อยากไปเปลี่ยนเครื่องให้เสียเวลา เเต่ตอนนั้นอำนาจราคาตั๋วถูกมาบดบังความกลัว 555 #สายการบินเอมิเรตส์ มีราคาตั๋วที่ถูกกว่า เเต่ไม่ได้บินตรง ต้องไปเปลี่ยนเครื่องที่ดูไบ ประเทศสหรัฐอาหรับเอมิเรตส์ คิดไปคิดมาไม่เอาดีกว่า ยอมจ่ายเเพงกว่านิดนึงเพื่อซื้อความสะดวกเลยละกัน สรุปได้ตั๋วเครื่องบินของ #การบินไทย บินตรงจากกรุงเทพฯถึงปารีสเลย ไม่ต้องเปลี่ยนเครื่องให้เสียเวลา เครื่องบินลำใหญ่ดีเลย
ก่อนเดินทางจิตตกพอสมควร เหตุการณ์ที่เครื่องบินสั่นในวันนั้นหวนกลับเข้ามาในหัวอีกครั้ง คิดเรื่องโน่นนี่นั่นสารพัด หาวิธีที่จะทำให้การบินครั้งนี้บินไปอย่างสบายใจและมีความสุขที่สุด ปรึกษาหลายๆคน จนได้ทางออก #อันนี้ไม่เคยบอกใครเลยนะ #บอกที่นี่ครั้งเเรกเลย เราตัดสินใจไปปรึกษาหมอที่โรงพยาบาลๆนึง บอกหมอตรงๆไปเลยว่า "หนูจะไปปารีส เเต่เป็นโรคกลัวเครื่องบินมากๆ เเละเล่าเรื่องที่เคยประสบมาให้หมอฟัง ... " สรุปคือคุณหมอจ่ายยาคลายกังวล และยาระงับปลายประสาทให้เรามาอย่างละเเผง หมอบอกย้ำๆว่า "ยาชนิดนี้ไม่ได้จ่ายให้คนไข้ซี้ซั๊วนะ เป็นยาอันตราย ถ้าไม่จำเป็นอย่าทานเด็ดขาดและห้ามใช้ยาตัวนี้บ่อย อาจส่งผลให้ดื้อยาได้ในอนาคต ฤทธิ์ของยาตัวนี้จะส่งผลให้หลับลึกมากกกกก ห้ามทำกิจกรรมอะไรทั้งสิ้นขณะที่ทานยาตัวนี้เข้าไปนอกจากจะนอนพักผ่อนจริงๆ" พอได้มาเรียบร้อย ทีนี้จะมาเล่าถึงการทำงานของยาตัวนี้ว่าช่วยให้การบินนานๆในครั้งนี้ราบรื่นได้มากน้อยเเค่ไหน...
วันที่บิน 13 มกราคม 2019 ไฟท์เราเวลา 00.40น. (บินคนเดียวไปเจอเเฟนที่ปารีสเลย) หลังจากเช็คอินอะไรเสร็จเรียบร้อยเข้าไปนั่งรอเครื่องออกหน้าเก็ท ก่อนเจ้าหน้าที่จะเรียกขึ้นเครื่องรีบกินยาก่อนเลย พอขึ้นเครื่องปุ๊ปได้ที่นั่งเรียบร้อย (เราได้นั่งริมทางเดินเเต่โซนตรงกลางเครื่องเลยมีเบาะ4-5ที่นี่เเหละจำไม่ได้ โชคดีข้างๆเราที่นั่งว่างยาวเลย) เชื่อไหมว่าหลังจากได้ที่นั่งเรียบร้อยกินยาตัวนี้เข้าไปไม่เกิน20นาที เครื่องTake off เท่านั้นเเหละ หลับจ้า หลับเเบบหลับลึกมากกกก คือเอาง่ายๆไม่ได้กินข้าวเลยสักมื้อ (ไฟท์เราแอร์ฯเดินเเจกอาหาร2รอบ สังเกตุได้จากตอนกลับ) ตื่นมาอีกทีกัปตันประกาศเเล้วว่า "ขณะนี้เราพาผู้โดยสารมาถึง ท่าอากาศยานนานาชาติ ชาร์ลส์เดอโกล กรุงปารีส ประเทศฝรั่งเศสเป็นที่เรียบร้อยเเล้ว ขอให้ให้ทุกคนนั่งประจำที่เเละรัดเข็มขัดอยู่จนกว่าจะได้ยินสัญญาณ บลาๆ" ในใจตอนนั้นคือเเอบงงๆ และก็เซอร์ไพร้มาก เเต่แฮ็ปปี้สุดๆที่ถึงแล้วไม่ต้องตื่นมากลางอากาศนั่งรอเวลาเเละจิตตก ตอนนั้นคือมีความสุขมาก ภาพจำบนเครื่องบินขาไปปารีสเราแทบไม่มีเลย จำได้เเค่นั่งปุ๊ปคาดเข็มขัดและจำอะไรอีกไม่ได้เลย บิน13 ชั่วโมงกว่าเกือบ14 ชั่วโมง เเต่ให้ความรู้สึกเหมือนบินเเค่ชั่วโมงเดียว เหลือเชื่อปะตอนนั้นคือแบบเออยาดีจริงๆด้วยวะ ตัดปัญหาความกลัวต่างๆโดยการหลับไปเลยจบๆไป ง่ายๆดี 555
ปล. นั่งการบินไทยครั้งเเรกในชีวิต และมาเจอเครื่องลำใหญ่เลย (ปกติเวลาไปต่างประเทศที่เคยไปไกลๆจะบินเอมิเรตส์ตลอด)
มาสังเกตุตอนขากลับ การบินไทยนี่กัปตันขับนิ่มมาก ทั้งขาขึ้นเเละขาลง แทบจะไม่รู้สึกถึงความสั่น หรือความเสียวอะไรเลย ขับนิ่มชนิดที่ว่าขาลงเวลาล้อเเตะรันเวย์ยังแทบไม่รู้สึกอะไรเลย คิดดู หรือเพราะเครื่องลำใหญ่ไม่รู้เกี่ยวป่าวนะ...
เเต่ถึงยังไง ตอนนี้เราก็กลายเป็นคนที่กลัวเครื่องบินไปแล้วโดยสิ้นเชิง ทำไงได้ละชีวิตนี้เลี่ยงการเดินทางโดยเครื่องบินไม่ได้จริงๆ ถ้าชีวิตนี้จะต้องตายเพราะเครื่องบินตกจริงๆก็คงได้เเต่ทำใจ และหมั่นทำความดีเอาไว้มากๆ เพราะไม่รู้ว่าชีวิตนี้จะอยู่ได้ถึงเมื่อไหร่ ✈
ใครมีวิธีทำให้ความกลัวเหล่านี้หายไปได้บ้าง? จะไปพบเเพทย์ หรือยังไงก็ได้ เเนะนำเราที 🙏😭🤲
#ขอบคุณครับ 🙏
ขอคำปรึกษา+แนะนำ ใครกลัวเครื่องบินเหมือนเราบ้าง เวลาอยู่บนเครื่องบินจะทรมาณ จิตตกตลอดเวลา?
เเต่ก่อนนี้เราเป็นคนนึงที่ไม่เคยกลัวการนั่งเครื่องบินเลยแม้เเต่นิดเดียว และจะมีความสุขทุกครั้งที่ได้เดินทางไปไหนมาไหนโดยการนั่งเครื่องบิน และจะชอบนั่งริมหน้าต่างมากกกกกกกก
เเต่เหตุการณ์เครื่องบินตกหลุมอากาศในวันนั้น มันเปลี่ยนชีวิตเเละมุมมองของเราไปเลยต่อการนั่งเครื่องบินมาจนถึงวันนี้
เหตุการณ์ครั้งนั้นเกิดขึ้นเมื่อตอนเราเดินทางกลับจากสนามบินย่างกุ้ง ประเทศเมียนมาร์ (พม่า) มาสนามบินสุวรรณภูมิ โดยสายการบิน Myanmar Airline ไฟท์ 15.20 น.(จำได้แม่นเลย) เครื่องบินบินออกมาจากสนามบินย่างกุ้งได้สักพักนึง ระหว่างที่กำลังบินอยู่นั้น เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อเครื่องบินตกหลุมอากาศสั่นรุณเเรงมาก ถึงมากที่สุด เเรงชนิดที่ว่าลูกเรือที่กำลังเดินมาเก็บขยะตามที่นั่งผู้โดยสารถึงกับล้มลงไปต่อหน้าต่อตา เเล้วสักแป๊ปนึงเครื่องบินก็เหมือนวูปลงเหมือนมีการลดระดับการบินลงเเบบฉุกเฉิน (ไม่เเน่ใจใช้คำถูกไหม) เรานี่ตกใจมาก ใจล่วงไปอยู่ที่ตาตุ่มละ ในใจตอนนั้นคือตายเเน่เลย เพราะตั้งเเต่นั่งเครื่องบินมา ยังไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้เลยในชีวิต ตอนนั้นใจสั่นมากๆ เอามือซ้ายกับมือขวาของตัวเองมาจับกันไว้เเล้วนั่งนิ่งมาก (เหงื่อที่มืออกเยอะมาก) ไม่กล้าเเม้เเต้จะพูดอะไรกับใครเลย นั่งตัวเเข็งทื่อ ได้เเต่ภาวนาขอให้ Landing ไวๆ สักประมาณ 3 นาทีถัดไป มีเสียงสัญญาณเตือนดังขึ้น เเละกัปตันก็ประกาศว่า "ขณะนี้เครื่องบินกำลังบินผ่านสภาพอากาศที่แปรปรวน ขอให้ผู้โดยสารทุกท่านนั่งประจำที่ แล้วคาดเข็มขัดให้เเน่น" สักแป๊บนึงเครื่องบินโยกและสั่นเป็นครั้งที่สอง ครั้งนี้เเรงกว่าครั้งเเรกมาก เเรงจนชนิดที่ว่าทุกคนบนเครื่องกรี๊ดดังลั่นเลย เราน้ำตาไหลมาแบบอัตโนมัติเลยพยายามกวาดสายตามองไปรอบๆ ทุกคนคือหน้าเสียมาก เสียจนเเบบเราคิดไปต่างๆนาๆ คิดไปถึงขั้นว่าถ้าสมมุติเครื่องบินตกจริงๆตายก็คือตายทั้งลำวะ เครื่องบินสั่นเขย่าอยู่แบบนั้นประมาณ 2-3 นาทีได้ ตาเรามองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นลางๆว่าข้างล่างเป็นทะเล เราบินอยู่เหนือระดับน้ำทะเล ในใจคิดไปถึงว่าถ้าตกก็คือตกกลางทะเลจะได้ไม่เจ็บมาก (เเต่หารู้ไม่ว่า เครื่องบินที่ตกกลางทะเล หรือมหาสมุทรนี่โอกาสรอดคือแทบไม่มีเลยสัก%เดียว ถ้าเทียบกับตกบนพื้นดินในที่ราบที่อาจจะมีผู้รอดชีวิตสัก1% เเต่ส่วนมากก็จะตายหมดถ้าระเบิด) พอทุกอย่างเข้าสู่เหตุการณ์ปกติใจก็ชื้นขึ้นมาหน่อย เเต่ก็ยังไม่กล้าลุกเเม้เเต่จะไปเข้าห้องน้ำ กลัวไปหมด ท่องในใจอยากให้ถึงเร็วๆ หลังจากนั้นเครื่องบินก็มีสั่นบ้างเล็กน้อย จากที่เคยเฉยๆมากเวลาเครื่องบินสั่น เครื่องบินโยก นิดๆหน่อยๆ ตอนนี้คือกลายเป็นคนกลัว จิตตกไปเลยโดยปริยาย
หลังจากวันนั้น จนถึงวันนี้ชีวิตเราเปลี่ยนไปเลย มุมมองต่อการโดยสารทางอากาศคือกลายเป็นปมฝังอยู่ในใจ เรากลัวการนั่งเครื่องบิน และทุกครั้งที่อยู่บนเครื่องบินไม่ว่าจะไปไหน ก็เเล้วเเต่ สภาพจิตใจคือจะไม่โอเค ไม่มีความสุขเลย และจะคอยระเเวงอยู่ตลอดเวลา คือมันฝังอยู่ในใจเรามาตลอดอะ...
จนกระทั่งถึงวันที่ต้องเดินทางโดยเครื่องบินอีกครั้ง เเละครั้งนี้เเตกต่างจากทุกครั้งที่ผ่านมาตรงที่เราต้องใช้เวลาเดินทางอยู่บนเครื่องบินนานที่สุดในชีวิตคือ 13ชั่วโมง 45 นาที บินจาก สนามบินสุวรรณภูมิ ไป สนามบินชาร์ลส์เดอโกล (กรุงปารีส ประเทศฝรั่งเศส) ก่อนซื้อตั๋วเครื่องบินตอนนั้น มีโจทย์อยู่ว่า อยากนอนหลับไปต่อเดียวแล้วตื่นมาถึงปารีสเลย ไม่อยากไปเปลี่ยนเครื่องให้เสียเวลา เเต่ตอนนั้นอำนาจราคาตั๋วถูกมาบดบังความกลัว 555 #สายการบินเอมิเรตส์ มีราคาตั๋วที่ถูกกว่า เเต่ไม่ได้บินตรง ต้องไปเปลี่ยนเครื่องที่ดูไบ ประเทศสหรัฐอาหรับเอมิเรตส์ คิดไปคิดมาไม่เอาดีกว่า ยอมจ่ายเเพงกว่านิดนึงเพื่อซื้อความสะดวกเลยละกัน สรุปได้ตั๋วเครื่องบินของ #การบินไทย บินตรงจากกรุงเทพฯถึงปารีสเลย ไม่ต้องเปลี่ยนเครื่องให้เสียเวลา เครื่องบินลำใหญ่ดีเลย
ก่อนเดินทางจิตตกพอสมควร เหตุการณ์ที่เครื่องบินสั่นในวันนั้นหวนกลับเข้ามาในหัวอีกครั้ง คิดเรื่องโน่นนี่นั่นสารพัด หาวิธีที่จะทำให้การบินครั้งนี้บินไปอย่างสบายใจและมีความสุขที่สุด ปรึกษาหลายๆคน จนได้ทางออก #อันนี้ไม่เคยบอกใครเลยนะ #บอกที่นี่ครั้งเเรกเลย เราตัดสินใจไปปรึกษาหมอที่โรงพยาบาลๆนึง บอกหมอตรงๆไปเลยว่า "หนูจะไปปารีส เเต่เป็นโรคกลัวเครื่องบินมากๆ เเละเล่าเรื่องที่เคยประสบมาให้หมอฟัง ... " สรุปคือคุณหมอจ่ายยาคลายกังวล และยาระงับปลายประสาทให้เรามาอย่างละเเผง หมอบอกย้ำๆว่า "ยาชนิดนี้ไม่ได้จ่ายให้คนไข้ซี้ซั๊วนะ เป็นยาอันตราย ถ้าไม่จำเป็นอย่าทานเด็ดขาดและห้ามใช้ยาตัวนี้บ่อย อาจส่งผลให้ดื้อยาได้ในอนาคต ฤทธิ์ของยาตัวนี้จะส่งผลให้หลับลึกมากกกกก ห้ามทำกิจกรรมอะไรทั้งสิ้นขณะที่ทานยาตัวนี้เข้าไปนอกจากจะนอนพักผ่อนจริงๆ" พอได้มาเรียบร้อย ทีนี้จะมาเล่าถึงการทำงานของยาตัวนี้ว่าช่วยให้การบินนานๆในครั้งนี้ราบรื่นได้มากน้อยเเค่ไหน...
วันที่บิน 13 มกราคม 2019 ไฟท์เราเวลา 00.40น. (บินคนเดียวไปเจอเเฟนที่ปารีสเลย) หลังจากเช็คอินอะไรเสร็จเรียบร้อยเข้าไปนั่งรอเครื่องออกหน้าเก็ท ก่อนเจ้าหน้าที่จะเรียกขึ้นเครื่องรีบกินยาก่อนเลย พอขึ้นเครื่องปุ๊ปได้ที่นั่งเรียบร้อย (เราได้นั่งริมทางเดินเเต่โซนตรงกลางเครื่องเลยมีเบาะ4-5ที่นี่เเหละจำไม่ได้ โชคดีข้างๆเราที่นั่งว่างยาวเลย) เชื่อไหมว่าหลังจากได้ที่นั่งเรียบร้อยกินยาตัวนี้เข้าไปไม่เกิน20นาที เครื่องTake off เท่านั้นเเหละ หลับจ้า หลับเเบบหลับลึกมากกกก คือเอาง่ายๆไม่ได้กินข้าวเลยสักมื้อ (ไฟท์เราแอร์ฯเดินเเจกอาหาร2รอบ สังเกตุได้จากตอนกลับ) ตื่นมาอีกทีกัปตันประกาศเเล้วว่า "ขณะนี้เราพาผู้โดยสารมาถึง ท่าอากาศยานนานาชาติ ชาร์ลส์เดอโกล กรุงปารีส ประเทศฝรั่งเศสเป็นที่เรียบร้อยเเล้ว ขอให้ให้ทุกคนนั่งประจำที่เเละรัดเข็มขัดอยู่จนกว่าจะได้ยินสัญญาณ บลาๆ" ในใจตอนนั้นคือเเอบงงๆ และก็เซอร์ไพร้มาก เเต่แฮ็ปปี้สุดๆที่ถึงแล้วไม่ต้องตื่นมากลางอากาศนั่งรอเวลาเเละจิตตก ตอนนั้นคือมีความสุขมาก ภาพจำบนเครื่องบินขาไปปารีสเราแทบไม่มีเลย จำได้เเค่นั่งปุ๊ปคาดเข็มขัดและจำอะไรอีกไม่ได้เลย บิน13 ชั่วโมงกว่าเกือบ14 ชั่วโมง เเต่ให้ความรู้สึกเหมือนบินเเค่ชั่วโมงเดียว เหลือเชื่อปะตอนนั้นคือแบบเออยาดีจริงๆด้วยวะ ตัดปัญหาความกลัวต่างๆโดยการหลับไปเลยจบๆไป ง่ายๆดี 555
ปล. นั่งการบินไทยครั้งเเรกในชีวิต และมาเจอเครื่องลำใหญ่เลย (ปกติเวลาไปต่างประเทศที่เคยไปไกลๆจะบินเอมิเรตส์ตลอด)
มาสังเกตุตอนขากลับ การบินไทยนี่กัปตันขับนิ่มมาก ทั้งขาขึ้นเเละขาลง แทบจะไม่รู้สึกถึงความสั่น หรือความเสียวอะไรเลย ขับนิ่มชนิดที่ว่าขาลงเวลาล้อเเตะรันเวย์ยังแทบไม่รู้สึกอะไรเลย คิดดู หรือเพราะเครื่องลำใหญ่ไม่รู้เกี่ยวป่าวนะ...
เเต่ถึงยังไง ตอนนี้เราก็กลายเป็นคนที่กลัวเครื่องบินไปแล้วโดยสิ้นเชิง ทำไงได้ละชีวิตนี้เลี่ยงการเดินทางโดยเครื่องบินไม่ได้จริงๆ ถ้าชีวิตนี้จะต้องตายเพราะเครื่องบินตกจริงๆก็คงได้เเต่ทำใจ และหมั่นทำความดีเอาไว้มากๆ เพราะไม่รู้ว่าชีวิตนี้จะอยู่ได้ถึงเมื่อไหร่ ✈
ใครมีวิธีทำให้ความกลัวเหล่านี้หายไปได้บ้าง? จะไปพบเเพทย์ หรือยังไงก็ได้ เเนะนำเราที 🙏😭🤲
#ขอบคุณครับ 🙏