อยากจะเล่าประสบการณ์เรื่องความรักของตัวเองที่ผ่านมาในชีวิตที่กำลังจะขึ้นเลข3แล้ว ความรักนี้เกิดขึ้นมาได้เท่ากับครึ่งชีวิตของเราแล้ว สมัยวัยคอซอง กับคนๆเดียวมาตลอด เรื่องมันยาวๆๆๆมากเพราะเป็นเวลาหลายสิบปี บางครั้งดูๆไปเหมือนละครน้ำเน่าเหมือนนิยายที่แต่งขึ้น แต่มันเกิดขึ้นจริง แต่ตอนจบไม่รู้จะได้มีความสุขแบบในละครไหม??
        .. ย้อนกลับไปประมาน 17ปีที่แล้ว เราเป็นเด็กบ้านๆลูกชาวสวนผลไม้ใน จ.ภาคตะวันออก เราก็ตัวดำๆหน้าตาก็ไม่ได้สะได้สวย แต่ดีตรงที่เราเรียนเก่ง ลายมือสวย วาดภาพสวย ถือว่ายังโชคดีบ้างที่ยังพอมีอะไรดีๆพอเชิดหน้าชูตาได้  เรียนจบชั้นประถมก็เข้าเรียน ร.ร.มัธยมประจำอำเภอ ในห้องเรียนก็มีทั้งเพื่อนจาก รร.เก่าและเพื่อนใหม่  เราทำหน้าที่หัวหน้าห้อง และด้วยนิสัยของเราที่ค่อนข้างจะมั่นใจในตัวเอง(เรื่องความรู้ไม่ใช่หน้าตา)เราจะไม่ค่อยยอมใคร เป็นคนพูดเสียงดัง ห้าวๆเถื่อนๆออกจะกวนๆอีกด้วย พวกเพื่อนผู้ชายก็เลยมักจะชอบมาแกล้งเรา เพราะมัรบอกว่าเวลาเราโกรธ เราตลกดี แต่มันจะมีเพื่อนผู้ชายในห้องอยู่คนนึงมันตั้งฉายาให้เรา ล้อเราจนฉายานั้นกลายเป็นที่ฮอตฮิต จนใครๆก็เรียกตาม เราโกรธและเกลียดขี้หน้าเพื่อนคนนี้มาก หล่อก็ไม่หล่อ นิสัยก้ไม่ได้ดีเลย เรียนก็ไม่ได้เรื่อง ออกจะเกเรด้วยซ้ำ ที่สำคัญคือ เจ้าชู้มากก   มันคอยแกล้งเราจนเรารำคาญมากๆเป็นอย่างนี้มาตลอดระยะเวลา 3ปี จนใกล้จบชั้น ม.3เราจึงเริ่มรู้ตัวเอง
ว่าที่เราเกลียดๆมันมากๆเนี่ย มันกลายเป็นความชอบไปซะแล้ว เข้าตำราเกลียดอย่างไหนได้อย่างนั้น ยิ่งเห็นเขามีแฟน จีบคนนั้นจีบคนนี้ ยิ่งทำให้รู้ตัวเอง ว่าไปหลงชอบมันเข้าแล้ว แต่ก็นะ ด้วยความที่ยังเด็กความรู้สึกก็เลยยังไม่มากแถมเป็นเด็กเรียนอีกด้วย เรื่องความรักแบบป๊อปปี้เลิฟก็เลยไม่มีอิทธิพลใดๆ
   พอเริ่มขึ้นชั้นเรียน ม.ปลาย ทีนี้สิ วัยรุ่นฮอร์โมนก็เริ่มบังเกิด ความว้าวุ่นเริ่มเกิดขึ้นมาเรื่อยๆตอนนี้เพื่อนสนิทเริ่มรู้แล้ว ว่าเรารู้สึกยังไงกับเขา เพื่อนก็ชงจนได้ถือพานคู่กัน แต่อย่าคิดว่าจะดีนะ เพราะทะเลาะกันกัดกันตลอดการถือพาน เอาง่ายๆว่าเราไม่เคยพูดดีๆกับเขาเลย ต้องกวนต้องจิกกัด ทะเลาะกันอยู่ร่ำไป เขาก็เลยไม่เคยรุ้ว่าจริงๆแล้วที่เราพูดเราทำห่างเหินไม่สนิท มันเป็นแค่ความเก๊กแก้เก้อเท่านั้น จริงๆแล้วก็รู้สึกดีเวลาที่เขามาใกล้ชิดเรา ก่อนปิดภาคเรียน ม.4 เราได้รู้ว่าเขาจะย้ายไปเรียนที่ จ.อื่น เรารุ้สึกเสียใจมาก เพื่อนๆก็พากันยุให้เราบอกความรุ้สึกเขา ก่อนที่เขาจะไป เราเลยเขียนบันทึกความรู้สึกเขียนอธิบายว่าเราคิดอะไรกับเขายังไง เมื่อไร แบบไหน กลายเป็นไดอารี่หนี่งเล่ม วันสุดท้ายของการสอบเพื่อนก็ไปพาเขามา และพาเราไปหาเขา เราให้สมุดไดอารี่นั้นกับเขา แล้วบอกแบบห้าวๆเถื่อนๆ ว่า "เราชอบแก"เขาเองก็เขิน เรานี่ยิ่งเขินโคตรๆเพราะปกติมีแต่ทะเลาะกัรไม่เคยพูดจาดีๆกันเลย จู่ๆก็ไปบอกชอบเขา โคตรน่าอายเลย ตอนนั้นเราคิดแบบนั้นเลย จากนั้นก็เริ่มโทรคุยกันบ้าง เขาเองก็บอกว่าชอบที่เราเขียนให้มากทั้งตลกทั้งซึ้งทำให้เขาน้ำตาไหลได้ เรานี่ยิ่งหัวใจพองโตเลย ความสัมพันธ์ก็เป็นเพียงแค่คนที่พอมีใจชอบพอกัน โทรคุยกันบ้าง เป็นแบบนี้ไประยะเวลาหนึ่ง มีอยู่คืนนึงเราฝันว่าเขามาที่ รร. ตอนเช้าวันนั้นเราไป รร.เขาก็ทาที่ รร.จริงๆเหมือนในฝันเลย เราก็ว่าเห้ย ทำไมเราฝันแม่นนักวะ เขาเข้ามานั่งเรียนอยู่ในห้องด้วยแต่เรากลับไม่ได้คุยกันเลย ตอนนั้นเราทั้งโกรธทั้งอายเราเลยทำได้แต่เฉยแล้วก็หนีหน้าเขาทั้งวัน เขาก็พยายามแซวเรานั่นนี่ แต่ด้วยที่โกรธที่งอนอยู่ก็เลยทำเก๊กไม่สนใจ จนเวลาเลิกเรียนเราลงจากหอประชุม เขาเดินตามมาถามเรา ว่าเราสบายดีไหม หลบหน้าเขาทำไม คุยกันได้สองสามคำเขาก็เดินมาส่งเราถึงรถประจำเราก็เลยแยกย้ายกันไป ความสัมพันธ์เหมือนเป็นแฟนแต่ก็คงไม่ใช่ มีแต่เราที่คิดไปคนเดียวจากสิ่งที่เขาทำให้เรารู้สึก เรายังโทรหาเขาอยู่เรื่อยๆ
  แล้ววันแห่งความเจ็บปวดก็มาเยือน เมื่อเราโทรไปหาเขาแต่กลับกลายเป็นผู้หญิงรับ เรื่องนี้สุดท้ายแล้วก็ไม่รู้ว่าตกลงผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนเขาหรือแฟนพี่เขาอย่างที่เขาบอกกับเพื่อนเรามา เพราะเราเองก็รู้อยู่แล้วว่ายังไงเขาเรียนอยู่ที่นั่นก็ต้องมีสาวๆสวยๆอยู่แล้ว เขาก็แค่คุยกับเราเล่นๆไปเท่านั้น เพลงประจำตัวในตอนนั้น ต้องเพลง "เขียนไว้บนหน้าผาก"ของไอน้ำเลย โดนที่สุด จากวันนั้นเราไม่เคยโทรหาเขาอีกเลย มีแต่เขาโทรมาที่เพื่อนๆแล้วก็หลอกให้เราไปคุยกับเขา     เขาโผล่ๆหายๆแบบนี้มาตลอด   จนเราเข้าเรียนมหาลัยปี 1   เขาโทรมาหาเรา โทรมาแกล้งนั่นนี่สองสามครั้ง หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้ข่าวคราวเขาอีกเลย