ผมอยู่ในสังคมมัธยมครับ
หลังจากที่ได้เข้าไปโลกๆหนึ่งเลยเกิดข้อสงสัย
ว่ามุมมองของใครๆจะรู้สึกอย่างที่เรามาสัมผัสบ้างรึป่าว
ผมอาจจะเข้าใจมันไม่มากพอเลยอยากรู้ความคิดเห็นคนอื่น
จะแค่อ่านผ่านๆหรือแชร์เรื่องราวแลกเปลี่ยนกันก็ยินดีมาก
..................................................
จะขอพูดถึงคนที่แสดงออกไม่เก่งก่อน
บางคนก็อาจจะดูอึดอัดเวลาพูดคุยด้วยคือด้วยที่พูดน้อยจนถึงน้อยมาก
กรณีนี้พอเข้าใจครับ ที่เราพยายามตีสนิทแต่ถูกตอบรับมาด้วยอะไรสั้นๆง่ายๆ
เลยจะถูกเข้าใจผิดว่าเขาไม่เป็นมิตรด้วย
ไม่เข้าใจว่าเวลาคนเหล่านี้เวลาจะทำอะไรมักจะถูกสายตาจับจ้องเป็นพิเศษ
อาจจะถูกมองว่าหยิ่งด้วยซ้ำบางที หนักกว่านั้นก็หาว่าไปเต็มบาทบ้าง
(ยันเดเระโรคจิตอะไรซักอย่างที่เขานิยามกัน)
ด้วยบุคลิกที่อายๆประม่าเวลาคนจับจ้อง
-เลยจะดูเด๋อๆด๋าๆในสายตาคนอื่นมักจะถูกล่อถูกbulyได้ง่ายด้วย
ผญ.จะออกไปทางถูกมองว่าเนิร์ดเฉิ่มๆ 
ผช.จะออกไปทางเสร่อทำอะไรก็ไม่เจริญหูเจริญตาใคร
ถูกเลือกปฎิบัติชัดเจนและจะถูกมองว่า[ หัวอ่อน/ไม่สู้คน/โง่เชื่อคนง่าย.]
โดนคนอื่นใช้ประโยชน์อยู่บ่อยๆว่ากันง่ายๆคือลูกไล่ 
เคยถามว่าทำไมต้องยอม?
คำตอบคือ:''แค่อยากจะมีพื้นทีในสังคม''
เขาไม่ได้โง่เขารู้ดีว่าด้วยซ้ำว่าที่เข้ามาเขาประสงอะไร
เวลาทำเขาทำด้วยความเต็มใจไม่ใช่ถูกบีบบังคับหรือประจบ
เป็นที่รองรับอารมณ์ให้พวกเอาแต่ใจ 
ถ้าเข้าถึงพอก็จะรู้ว่าคนพวกนี้จริงใจจากการกระทำ 
................................................
ประเภทโรคส่วนตัวสูง
มีแต่คนชอบเหมารวมเหมือนกับประเภทก่อนหน้าแต่ไม่ใช่ซะทีเดียว
อย่างต้นๆจะต้องการพื้นที่ในสังคม 
จะมีกรณีของควบทั้งสองอย่างอยู่แต่ไม่ใช่ทุกคน
ประเภทนี้ก็น่าจะรู้กันว่ามีพื้นที่มีขอบเขตชัดเจนของเขาอยู่แล้ว
จากที่สังเกตมักจะถูกมองว่าด้อยในเรื่องการเข้าสังคม
ด้อยที่ว่าจะมีประหลายประเภทมากจะพูดโดยรวมก็ไม่ได้
แต่ในความคิดแรกในหัวคนส่วนใหญ่ชอบคิดว่าเป็นพวกมีปม
มีปัญหาในครอบครัว,เก็บกด,เดาทางไม่ถูก
ใครเป็นคนบัญญัติว่าเข้าหายากเพราะเขาปิดกั้น
แค่เราทำให้เขาไว้วางใจเปิดใจให้เขาก่อนเรื่องง่ายๆแบบนี้
-ทำไมต้องทำให้มันดูเหมือนเป็นเรื่องยากก็ไม่รู้
แต่ส่วนมากจะมีความคิดเป็นของหลักแหลมหัวสูงฉลาด
แนวคิดการกระทำก็ชัดเจนว่าไม่ตามใครไม่คิดตามใคร
ส่วนใหญ่จะมีพรสวรรค์เฉพาะตัวด้วย ไม่ชอบที่จะเป็นตัวเด่น
มีความเป็นตัวเองสูงกว่าบางคน 
ใครบอกว่าคนพวกนี้เพื่อนน้อยเข้ากับใครยากแย้งได้
เขารู้จักที่จะเข้าหาคนก่อนเลยรู้ดีว่าน้อยคนที่กล้าจะเข้ามาหาเขาบ้าง
และย้อมรู้ดีว่าโลกของเขาแคบไปหรือใจคนที่แคบกว่าที่จะเปิดรับเขา
รู้สึกจะเป้นคนรักเพื่อนมากถ้าได้ให้ใจใคร
แต่โดนเอาเปรียบเพราะความเห็นอกเห็นใจคนอื่นมากไป
เลยจะถูกเห็นหัวแค่ตอนมีปัญหาหมดค่าก็ลูกหมาตัวหนึ่ง
ที่กล่าวมาไม่ได้พูดมามั่วๆนะครับไปสัมผัสมาจริงๆ
คนชอบหาว่าประเภทนี้เวลาฟางเส้นสุดท้ายขาดจะน่ากลัวมาก
ใครๆก็มีขีดจำกัดของตัวเองแต่ทำไมประเภทนี้ถึงดูร้ายแรงกว่าทั่วไป
สรุปเขาดีดตัวเองจากสังคมหรือสังคมถีบส่งให้เขามาอยู่แบบนี้กันแน่

#กระทู้นี้ไม่มีจุดประสงค์จะประเมินหรือแบ่งแยกจำแนกใคร
เพียงแต่เกิดขอสงสัยจากกรณีศึกษาในสังคมรั่วโรงเรียนที่มีให้เห็นในปัจุบัน
ไม่ได้มาเรียกร้องความเท่าเทียมของสิทธิมนุษย์แต่อย่างใดเพราะเปลี่ยนแปลงอะไรมันไม่ได้
เพียงแค่อยากเข้าใจมันให้มากพอและอยู่ร่วมกันในสังคมแบบเข้าถึงใจเขาใจเรา
ผิดพลาดประการใดต้องขออภัยครับ