เรื่องมันก็น่าจะเริ่มมาจาก
  เราจะไปงานที่ตจว.
แล้วไม่มีรถว่างเลย  เนื่องจากไปสอบกัน
เราก็เลยบอกแม่ว่า เอารถไปส่งหน่อยได้ไหม
เถียงกันอยู่สักพัก   แม่ก็เริ่มโมโหใส่เรา
บอกว่าเราเอาแต่พูด    ทั้งๆที่แม่ไม่เคยฟังเราพูดเลย   เราก็เลยต้องจำใจไม่ไป  
แต่นั่นก็โอเค
แต่แม่ไม่จบ   ตลอดทางสิบกิโล เราเงียบ
เราก็พยายามนั่งฟังแม่ด่า
แต่แม่ก็ยังไม่หยุด  ตะคอกตลอดทางเลย
เราไม่ชอบเลย   แม่บอกว่าแม่โมโหที่เราพูดมาก  เถียงมาก แต่แม่ไม่เคยคิดจะควบคุมอารมณ์ตัวเองเลย  
ตลอดทางเอาแต่บอกว่า    ตายๆไปก็น่าจะดี  
พอจอดรถ   แม่ก็ด่าต่อ  ไปไหนก็ไป
เรายอมรับว่าเราก็เถียง   ก็บอกว่าทำไมแม่ไม่ยอมหยุดโมโห     แม่ก็ไม่ฟังเราเลย
สักพัก   เอาโทรศัพท์  ปาใส่เรา   ด่าเรา  
ขึ้นกู   เราไม่เคยทำงี้กับแม่เลย
เรายอมรับนะว่าพูดเยอะ
  แต่เราก็ต้องการให้แม่ฟังแล้วหยุดคิดไง
เราเหนื่อย  มาก มาก มาก
ทำอะไรไม่ได้เลย
ออกความเห็นไม่ได้เลย
ตอนอารมณ์ดีแแม่บอกรักเรา
แต่พออารมณ์เสีย    แม่ไม่เคยทำงั้นเลย
พอเราต่อว่าแม่    ว่าทำไมชอบใช้อารมณ์
แม่สวนมาเลย    ถ้าแม่มันไม่ดีก็ไปอยู่กับพ่อ   อยู่กับป้านู่น
ไม่เข้าใจเลย
ทุกวันนี้อยู่ในครอบครัวที่แทบจะทะเลาะกันทุกวัน   ไม่พอสาเหตหลักของการทะเลาะมันเป็นเพราะเรา   ตอนนี้ไม่รู้จะใช้ชีวิคต่อไปยังไงดี   เพราะพึ่งแม่อยู่
จริงๆคือไม่อยากพึ่งเลย
   อยากจะพึ่งตัวเองแบบ100%
แต่ตอนนี้เรื่องเงินมันเป็นปัจจัยที่ทำให้แม่ชนะทุกการทะเลาะเลย   เพราะถ้าแม่โมโห  
แม่ก็จะบอกว่า   ทำเอง   หาวิธีแก้เอง  
เราไม่รู้จะทนยังไงต่อไปแล้ว  
ทุกวันนี้แม่ก็แช่งกัน  
"สักวันก็คงจะมาตีแม่"
"สักวันพึ่งตังเองได้คงทิ้งแม่"
ุคืออยากจะตายมาก   แต่ก็เลือกที่จะไม่ตาย
   แต่ความรู้สึกแบบนี้มันทรมานเหลือเกิน
ความรู้สึกที่ครอบครัวที่ควรจะเป็นที่พึ่งที่ดีที่สุดของชีวิต   กลายเป็นสนามอารมณ์ที่สาเหตุหลักคือการที่เรายังมีชีวิตอยู่
เราก็คงจะไม่ฆ่าตัวตายหรอก
แต่ถ้าเลือกได้ก็ไม่อยากอยู่แบบนี้เหมือนกัน