ผมไม่แน่ใจว่าสามีคุณรู้เรื่องว่าลูกโดนขโมยของหรือเปล่า
หรือเข้าใจแค่ว่าเด็กทำหายเอง
ถ้าไม่รู้ คุณสองคนควรรีบคุยกันนะครับ

สิ่งแรกที่ลูกคุณต้องการมากที่สุด ไม่ใช่ยางลบ ดินสอ หรือไม้บรรทัดอันใหม่
แต่เป็นการที่คนในครอบครัวเข้าใจปัญหาของเขาครับ
ทั้งคุณและสามีคุณต้องอยู่ข้างลูกในเรื่องนี้

ต่อมาอย่าผลีผลามไปคุยกับผู้ปกครองฝั่งนั้นโดยตรง
เพราะคิดว่าเรื่องแค่นี้ ฉันจัดการได้
เรื่องลูกฉันลูกเธอ มันไม่เคยง่ายแบบนั้นสักเคสเลยครับ

ผมไม่รู้ว่าพ่อแม่เด็กฝั่งนั้นจะรู้พฤติกรรมของลูกตัวเองไหม
แต่นั่นไม่สำคัญเท่ากับว่า "ยอมรับได้ไหม ว่าลูกตัวเองนิสัยไม่ดี"
เหตุการณ์มันอาจจะพลิกกลับแล้วทำให้ทุกอย่างแย่ลงไปอีก
คนที่จะซวยที่สุด คือลูกคุณตอนอยู่โรงเรียนครับ

เพราะฉะนั้น คุยผ่านครูครับดีที่สุด
โรงเรียนคือสถานที่เกิดเหตุ และครูคือคนที่ดูแลเด็กสองคนนี้ในช่วงเวลาดังกล่าว
คาดว่าก่อนหน้านี้ครูอาจจะแค่แก้ปัญหาด้วยตัวเอง เพราะมองแค่ว่าเป็นเรื่องเด็กๆเล่นกัน
ลองส่งหลักฐานเหล่านี้ให้ดู และให้ครูเป็นคนคุยกับฝั่งนั้นครับ

ถ้าเหตุการณ์ไม่ดีขึ้น
ค่อยนัดเจอกับฝั่งนั้นที่โรงเรียนครับ
แต่ทั้งหมดทั้งมวล คุยกันเฉพาะผู้ใหญ่นะครับ
ไม่ต้องลากเด็กมานั่งฟังด้วย ไม่มีประโยชน์อะไรนอกจากเสียสุขภาพจิตเด็กเปล่าๆ
เพื่อนจะพาลยี้ใส่แล้วไม่เล่นด้วยไปอีก

สุดท้าย
ผมมองว่าเดี๋ยวมันก็จะมีปัญหาตามมาอีกครับ
ถึงพ่อแม่เด็กฝั่งนั้นจะรับรู้และปรามลูกไปแล้ว
แต่เด็กคนนั้นก็อาจจะหาเรื่องแกล้งลูกคุณอื่นๆอีกก็ได้หลังจากนี้

แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น
ทั้งคุณและสามีคุณต้องแก้ไขปัญหานั้นด้วยเหตุผล
ค่อยๆคิด ค่อยๆช่วยกันวางแผนไป
และอย่าใช้อารมณ์เด็ดขาดไม่ว่าจะกับฝั่งไหนก็ตาม

บางอย่างได้ไม่คุ้มเสีย
บางอย่างปล่อยดีกว่าแลก

ปัญหาเด็กโดยส่วนใหญ่ค่อนข้าง Sensitive
แรงเกินไปนิดเดียวความรู้สึกมันก็ขาดกระจุยได้ง่าย
และบางทีมันก็ยากเกินกว่าจะต่อกลับมาเป็นแบบเดิมครับ

เป็นกำลังใจให้ครับ