พรีเมียร์ลีกก็โดนแมนซิตี้แซง   UCLก็มาโดนบาร์ซ่าถล่ม3ลูก ตอนนั้นผมเริ่มรู้สึกว่าลิเวอร์พูลมันมีอาถรรพ์แชมป์ว่าวอะไรขนาดนี้   คือความรู้สึกมันสิ้นหวังเลือนลางมากๆ  เล่นดีขนาดนี้จะไม่มีแชมป์สักถ้วยเลยเหรอ อะไรมันจะโหดร้ายขนาดนั้น

ตอนนั้นผมเริ่มไม่เชื่อคำว่า  ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น  

ก่อนเริ่มเกมUCL ที่แอนฟิลด์ ผมเห็นแฟนลิเวอร์พูลที่อังกฤษเฮฮาสนุกสนานกันมากๆ เหมือนพวกเขาเชื่อใจทีมของตัวเอง นักเตะลิเวอร์พูลแต่ละคนแววตามุ่งมั่น  ผมก็นึกในใจ เฮ้ย!! นี่เราตามหลังบาร์ซ่าเต็ง1ตั้ง3ลุกเลยนะ ทำไมเขาดูแบบชิลๆมาก เหมือนพร้อมจะจัดหนักบาร์ซ่าคืนให้รู้ว่าอย่ามาแหย่หนวดเสือ

พอโอริกี้ยิงขึ้นนำ1ลูก ให้ลิเวอร์พูลอย่างรวดเร็ว ผมรู้เลยว่าว่า กลับมาได้แน่ๆ