เราเป็นผู้เป็นคนได้เพราะนิยายเลยล่ะ
ตอนม.1เคยนั่งเอาคัตเตอร์กรีดโต๊ะเล่นทั้งวัน ไม่มั่นใจ ก้มหน้าตลอด คิดลบทุกวินาที คุยกับตัวเองในสมอง
ม.2 อารมณ์ไม่มั่นคงเกือบคิดฆ่าตัวตาย

แรงบันดาลใจอยากเป็นหมอมาจากนิยาย+อนิเมะ

แรงบันดาลใจอยากแต่งนิยายมาจากการอ่าน

สิ่งที่ทำให้ยังมีชีวิตคือการรอนักเขียนที่ดองนิยายค้างอยู่

สิ่งที่ทำให้อารมณ์stableขึ้นไม่เป็นบ้าเหมือนเมื่อก่อนคือนิยาย

สิ่งที่ทำให้กล้าแสดงออกมากขึ้นคือนิยาย
ไม่ให้เราอ่านนิยาย=ฉีกสมองเราไปส่วนนึง

สกิลภาษาจีน+ญี่ปุ่นมาจากนิยาย

สกิลภาษาอังกฤษ ศัพท์ยากๆต่างๆมาจากนิยาย

เราทำเกรดเฉลี่ยรวมม.ต้นได้3.80ค่ะ นิสัยตอนนี้เริ่มfriendlyมากขึ้น ไม่อารมณ์เสียตอนเช้า ดีตอนเย็นแล้ว

เรื่องพวกนี้พ่อแม่ไม่เคยรู้เลยค่ะ รวมถึงเรื่องคิดฆ่าตัวตายด้วย

อยู่มาถึงตอนนี้เพราะเอานิยายมากลบส่วนที่คิดมากไปให้คิดเรื่องอื่นแทน

แล้วเราสั่งหนังสือออนไลน์มา ด้วยเงินตัวเอง!(ถึงจะได้จากพ่อแม่) ไม่เคยอุ้บอิ้บตัง ยืมคืนตลอด เรียนไม่แย่ ค่อนไปทางเก่งด้วยซ้ำ

ถ้าพ่อไม่ให้เราอ่านคือทุกอย่างตรงนั้นพังครืน สมดุลที่เราเคยมีไม่เหลือ พ่อบอกเวลาอ่านหนังสือจะไม่ให้อ่านแยกห้องออกไปแล้ว แบบนั้นเราจะไม่มีสมาธิอ่านไม่ได้เลย(เรารวบรวมสมาธิอยากมาก)

ก็คือเราไปไม่รอดแน่ วันดีคืนดีเราคงได้กระโดดลงจากชั้นสอง5555 ทิ้งอันนี้ไว้เป็นจดหมายลาตายไว้ก่อนนะคะ ถ้ามีข่าวเด็กม.4โดดตึกจากชั้นสองเพราะพ่อไม่ให้อ่านนิยายอยากให้รู้ว่าเราเอง5555

อย่าคิดว่าเรื่องที่ดูงี่เง่าของคนอื่นมันเป็นเรื่องเล็กๆ มันคือ50%ของชีวิตเราที่ถ้าไม่มีก็เหมือนฉีกวิญญาณออกไป

อาชีพนักเขียนที่แต่งแบบหลบๆซ่อนๆในทรศ.ก็ต้องจบลงแน่ๆ5555

เราเคยเกลียดมนุษย์ทั้งโลก แถมเมื่อก่อนมองผช.ไม่เห็นความหล่อใดๆ ถึงขั้นตายด้าน จนมาอ่านนิยายพวกนี้แหละเลยรู้จักกับคำว่า'หวีด' แล้วมีความรู้สึกแบบผญ.กับเขาบ้าง

คิดว่าเราควรทำยังไงดีT^T