เรื่องมันมีอยู่ว่า ผมอายุ 21 ครับ คุณยายผมมีลูก 7 คน และหลาน 10 กว่าคน
ตลอดเวลาก่อนที่ท่านจะเสียชีวิต ที่ท่านป่วย เดินไม่ได้ นั่งรถเข็น ผมกับแม่เป็นคนที่ดูแลท่านมาตลอด หาข้างหาน้ำ ช่วงที่ท่านประสบอุบัติเหตุขาหัก ผมก็เป็นนอนด้วย คอยเก็บอึเช็ดฉี่ ในขณะที่ลูกหลานคนอื่น ๆ ไม่เคยมาดูแลท่านเลยแม้แต่วันเดียว ทั้งๆที่ตอนที่มีชีวิตที่แข็งแรง ท่านก็เกื้อหนุนจุลเจือ ดูแลเขาเหล่านั้นตลอดมา
..... 
.... 
แต่ในวันที่ท่านเสียชีวิต ผมปรึกษากับแม่ว่า ผมขอไม่บวชนะ เพราะผมไม่ได้เลื่อมใสในศาสนาพุทธแล้ว ผมไม่นับถือศาสนาใดใด แม่ของผมก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร ขอแค่ให้ช่วยงานวันงานอย่างเต็มที่ก็พอ

...
แต่ในขณะเดียวกัน ญาติพี่น้องกลับมาชี้หน้าด่าผมว่าเป็นหลานเนรคุณ มันสมควรแล้วหรอครับ