คือ...ปู่ของผมเขาเสียเมื่อเร็วๆนี้หนะครับด้วยโรคชรา แล้วผมก็ต้องบวชหน้าไฟให้ท่าน แต่ในใจผมไม่อยากเลยหนะครับ ไม่ใช่ว่าผมไม่รักปู่ของผมนะครับ ผมรักปู่ผม ท่านป่วยนอนติดเตียงมาหลายปีแล้ว ผมคอย อาบน้ำ ทำแผล ท่านทั้งเช้า-เย็น และเรื่องอื่นๆ ตั้งแต่ม.2 จนตอนนี้ ม.5 ก็เป็นเวลา 4ปี พอผมขอคนที่บ้านว่าจะไม่บวช ก็โดนหาว่าเป็นคนอกตัญณูเฉยเลย ผมเลยสงสัยว่าแล้วไอ 4ปีที่ผ่านมา มันไม่ได้ช่วยให้ผมเป็นหลานกัตญณูเลยหรอ? พวกเขาไม่ฟังเหตุผลผมเลยด้วยซ้ำอะ ที่จริงผมก็มีเหตุผลของผมเหมือนกันว่าทำไมผมถึงไม่อยากถูกโกน

คือคนอื่นอาจจะไม่อยากโกนเพราะกลัวหมดหล่อแต่ผมไม่ได้ต้องการหล่ออะไร ผมขอแค่ผมไม่ถึงขั้นทุเรศก็พอ เพราะผมเป็นคนหัวเถิกตั้งแต่เกิด พอถึงตรงนี้อาจจะงงๆว่า เหตุผลแค่นี้อะนะ!? แต่สำหรับคนหัวเถิกแล้วมันเป็นปมที่ใหญ่มากเลยนะขอบอก ผมไม่อยากบรรยายให้มันดูเป็นข้ออ้างที่น่าเวทนานะ เอาเป็นว่ามันแย่ต่อจิตใจคนๆนั้นมากเลยอะ และกว่าผมจะยาวปิดหมดนะ นานมากกกก ผมก็ไม่ได้หวังจะให้คุณเข้าใจหรอกนะ ผมขอแค่พวกคุณพยายามที่จะเข้าใจและมาพูดคุยกัน ผมก็ดีใจมากแล้ว

ตอนนี้ผมตอบตกลงกับทางบ้านไป แต่ในใจผมไม่ได้คิดแบบนั้นเลย มันเอนไปทางทุกข์ใจมากกว่า ผมไม่รู้จะอธิบายยังไงให้คนที่บ้านฟัง เห็นว่าถ้าไม่เต็มใจบวชก็มีแต่จะสร้างบาปแทน คนที่บ้านก็บอกว่างานศพต้องมีบวชหน้าไฟ ในเน๊ตบอกไม่ต้องก็ได้ ผมสับสนไปหมดไม่รู้จะทำไง

ปล.คนที่บ้านผมไม่มีใครหัวเถิกแม้กระทั่ง พ่อ หรือ แม่ แต่ผมคิดว่ามันน่าจะเป็นยีนด้อยที่ผมได้มาจากคุณตา แต่ตอนนี้ผมอยู่กับครอบครัวคุณปู่เลยไม่มีใครเข้าใจผมเลย แต่ที่ผมรู้สึกแย่ที่สุดคือพวกเขาไม่เคยพยายามที่จะเข้าใจเลยด้วยซ้ำ