สวัสดีค่ะ เข้าเรื่องเลยก็แล้วกันนะคะ
คือตอนนี้เรากำลังจะเรียนจบปริญญาโท
อยู่ในขั้นตอนการทำเรื่องขอสอบจบค่ะ
โดยเราก็คิดเรื่องที่มาโดยตลอด เรื่องของการเรียนต่อในระดับปริญญาเอก
แต่ด้วย facility ต่างๆในมหาลัย มันไม่เอื้ออำนวยในการทำวิจัยเลยค่ะ
รวมไปถึงการทำงานร่วมกับอาจารย์ที่ปรึกษา ที่ในบางครั้งเราแสดงความคิดเห็นอะไรออกไป เขาจะไม่ค่อยฟังค่ะ
(ซึ่งเราก็พอจะเข้าใจได้นะคะ ก็คงจะเหมือนกับคนที่ทำงานมีประสบการณ์ในด้านนี้มาเยอะ
พอมีเด็กมาใหม่ ไม่รู้เรื่องอะไรเลย พยายามแสดงความคิดเห็น เขาก็มักจะคิดว่ามันไม่เป็นผล)
และระยะหลังๆมานี้ เราเริ่มรู้สึกไม่ค่อยมีความสุขกับการทำวิจัยเอาเสียเลยค่ะ
รู้สึก บางครั้งเราไม่ได้อยากรู้ในเรื่องๆนี้แล้ว ไม่อยากสนใจแล้ว ทำไมต้องให้เราทำอะไรซ้ำๆทุกครั้ง ทำ experiment เดิมๆซ้ำทุกครั้ง ค่าที่ได้ก็ได้แบบเดิม
ทำซ้ำไม่เป็นไรหรอกค่ะ เราเข้าใจ แต่พอเราเอาผลมา discuss ทุกๆครั้ง อ.ที่ปรึกษาเราก็จะลืมทุกครั้งว่าเคยสั่งให้เราทำอะไร
พอเราอธิบายไป เขาก็จะบอกว่า ทำไมเขาไม่เคยรู้เรื่องนี้ ทำไมพึ่งมาบอก (ทั้งๆที่เรารายงานผลเขาไปแล้วนะคะ ส่งเข้าเมล์ด้วยตัวเองตลอด)
นั่นแหละค่ะ ความพีคมันก็มีอีก ที่ตัวเรานี่เอง
เอาจริงๆ เราก็คงไปให้ความหวังเขาแบบเต็มเปา
เพราะเราดันไปขอสมัครรับทุน ปริญญาเอกของมหาลัย ....
ในตอนที่สมัครเราก็ยังลังเลนะคะ คือเราคิดไม่ตกถึงเรื่องการเรียนต่อนี้มานานมากเป็นระยะเวลาเกือบปี
บวกกับเขาก็คอยบอกเราว่า ถ้าเราอยากไปทำวิจัยที่ตปท.เขามี connection ที่สามารถพาเราไปได้
เราถูกคำว่า ตปท. กล่อมอยู่ในหัวมาตลอด เพราะเราอยากไปตปท.จริงๆ (อ.ที่ปรึกษาเราเป็นชาวต่างชาติค่ะ)
และพี่ๆในกรุ๊ปเดียวกันก็บอกกับเราว่า ทนๆเรียนไปให้จบเอก เดี๋ยวก็สบาย..
แต่พอประกาศรายชื่อว่าเราได้ทุน นั่นก็คงจะเป็นการคอนเฟิร์มเขาแล้วหละค่ะ ว่าเราจะเรียนต่อกับเขาชัวร์ๆ
ในวันที่ประกาศรายชื่อว่าเราได้ทุน เรากลับไม่ได้ดีใจเลยค่ะ
มันรู้สึกอึดอัดมาโดยตลอด เราไม่กล้าพูดกับเขาตรงๆด้วยซ้ำ เพราะเรากลัวจะทำเขาไม่พอใจ
ซึ่งอันนี้เรายอมรับค่ะ ว่าเราผิดเองที่ไม่กล้าพูดออกไปกับเขาตรงๆ
กระบวนการรับทุนของมหาลัย มันไม่ได้จะรับได้เลยค่ะ
มันจะต้องมีการเข้าไปลงทะเบียนนักศึกษา ชำระเงิน มีเอกสารยืนยันจากที่ปรึกษา
ซึ่งขั้นตอนเหล่านี้ เราไม่ได้ทำภายในระยะเวลาที่มหาลัยกำหนด
(เอาจริงๆเราก็ตั้งใจจะให้เป็นแบบนี้แหละค่ะ เพราะเราตัดสินใจมาดีแล้ว)
กลายเป็นว่า ตอนนี้ ไม่มีชื่อเราในระบบการเข้าสอบสัมภาษณ์ก่อนรับทุน
ปัญหาตอนนี้ก็คือ เราไม่รู้จะเริ่มบอกกับอ.ที่ปรึกษายังไงดีคะ
ไม่รู้ว่าควรจะใช้วิธีพูดแบบไหน ถึงจะดูซอล์ฟที่สุด
เรากลัวเขาจะไม่พอใจ แต่เราก็อยากรีบๆบอกเขานะคะ
เรายอมรับเลยว่า เราไม่อยากสู้แล้ว ไม่อยากเรียนต่อแล้ว ขาดแรงบันดาลใจในชนิดที่ว่า ตื่นมาก็รู้สึกล่องลอย ไร้ความรู้สึกไปหมด
ไม่อยากทำอะไรแล้ว แค่เขียนเล่มวิทยานิพนธ์เรายังต้องเค้นแรง เค้นน้ำตาออกมาเขียนเลย มันทรมานเหลือเกิน
อยากลองไปทำงาน ค้นหาตัวเองดูก่อนว่าจริงๆแล้ว เราชอบในทางนี้จริงหรือไม่ มันเพียงพอแล้วหรือเปล่ากับการเรียนแค่นี้
เราไม่รู้จะระบายกับใครแล้ว อยากขอคำแนะนำหน่อยค่ะ
มีวิธีพูดบอกกับอ.ที่ปรึกษาอย่างไรไง ให้รู้สึกว่าเขาจะไม่เคืองที่เราจะไม่เรียนต่อกับเขาบ้างคะ
คือตอนนี้เรากำลังจะเรียนจบปริญญาโท
อยู่ในขั้นตอนการทำเรื่องขอสอบจบค่ะ
โดยเราก็คิดเรื่องที่มาโดยตลอด เรื่องของการเรียนต่อในระดับปริญญาเอก
แต่ด้วย facility ต่างๆในมหาลัย มันไม่เอื้ออำนวยในการทำวิจัยเลยค่ะ
รวมไปถึงการทำงานร่วมกับอาจารย์ที่ปรึกษา ที่ในบางครั้งเราแสดงความคิดเห็นอะไรออกไป เขาจะไม่ค่อยฟังค่ะ
(ซึ่งเราก็พอจะเข้าใจได้นะคะ ก็คงจะเหมือนกับคนที่ทำงานมีประสบการณ์ในด้านนี้มาเยอะ
พอมีเด็กมาใหม่ ไม่รู้เรื่องอะไรเลย พยายามแสดงความคิดเห็น เขาก็มักจะคิดว่ามันไม่เป็นผล)
และระยะหลังๆมานี้ เราเริ่มรู้สึกไม่ค่อยมีความสุขกับการทำวิจัยเอาเสียเลยค่ะ
รู้สึก บางครั้งเราไม่ได้อยากรู้ในเรื่องๆนี้แล้ว ไม่อยากสนใจแล้ว ทำไมต้องให้เราทำอะไรซ้ำๆทุกครั้ง ทำ experiment เดิมๆซ้ำทุกครั้ง ค่าที่ได้ก็ได้แบบเดิม
ทำซ้ำไม่เป็นไรหรอกค่ะ เราเข้าใจ แต่พอเราเอาผลมา discuss ทุกๆครั้ง อ.ที่ปรึกษาเราก็จะลืมทุกครั้งว่าเคยสั่งให้เราทำอะไร
พอเราอธิบายไป เขาก็จะบอกว่า ทำไมเขาไม่เคยรู้เรื่องนี้ ทำไมพึ่งมาบอก (ทั้งๆที่เรารายงานผลเขาไปแล้วนะคะ ส่งเข้าเมล์ด้วยตัวเองตลอด)
นั่นแหละค่ะ ความพีคมันก็มีอีก ที่ตัวเรานี่เอง
เอาจริงๆ เราก็คงไปให้ความหวังเขาแบบเต็มเปา
เพราะเราดันไปขอสมัครรับทุน ปริญญาเอกของมหาลัย ....
ในตอนที่สมัครเราก็ยังลังเลนะคะ คือเราคิดไม่ตกถึงเรื่องการเรียนต่อนี้มานานมากเป็นระยะเวลาเกือบปี
บวกกับเขาก็คอยบอกเราว่า ถ้าเราอยากไปทำวิจัยที่ตปท.เขามี connection ที่สามารถพาเราไปได้
เราถูกคำว่า ตปท. กล่อมอยู่ในหัวมาตลอด เพราะเราอยากไปตปท.จริงๆ (อ.ที่ปรึกษาเราเป็นชาวต่างชาติค่ะ)
และพี่ๆในกรุ๊ปเดียวกันก็บอกกับเราว่า ทนๆเรียนไปให้จบเอก เดี๋ยวก็สบาย..
แต่พอประกาศรายชื่อว่าเราได้ทุน นั่นก็คงจะเป็นการคอนเฟิร์มเขาแล้วหละค่ะ ว่าเราจะเรียนต่อกับเขาชัวร์ๆ
ในวันที่ประกาศรายชื่อว่าเราได้ทุน เรากลับไม่ได้ดีใจเลยค่ะ
มันรู้สึกอึดอัดมาโดยตลอด เราไม่กล้าพูดกับเขาตรงๆด้วยซ้ำ เพราะเรากลัวจะทำเขาไม่พอใจ
ซึ่งอันนี้เรายอมรับค่ะ ว่าเราผิดเองที่ไม่กล้าพูดออกไปกับเขาตรงๆ
กระบวนการรับทุนของมหาลัย มันไม่ได้จะรับได้เลยค่ะ
มันจะต้องมีการเข้าไปลงทะเบียนนักศึกษา ชำระเงิน มีเอกสารยืนยันจากที่ปรึกษา
ซึ่งขั้นตอนเหล่านี้ เราไม่ได้ทำภายในระยะเวลาที่มหาลัยกำหนด
(เอาจริงๆเราก็ตั้งใจจะให้เป็นแบบนี้แหละค่ะ เพราะเราตัดสินใจมาดีแล้ว)
กลายเป็นว่า ตอนนี้ ไม่มีชื่อเราในระบบการเข้าสอบสัมภาษณ์ก่อนรับทุน
ปัญหาตอนนี้ก็คือ เราไม่รู้จะเริ่มบอกกับอ.ที่ปรึกษายังไงดีคะ
ไม่รู้ว่าควรจะใช้วิธีพูดแบบไหน ถึงจะดูซอล์ฟที่สุด
เรากลัวเขาจะไม่พอใจ แต่เราก็อยากรีบๆบอกเขานะคะ
เรายอมรับเลยว่า เราไม่อยากสู้แล้ว ไม่อยากเรียนต่อแล้ว ขาดแรงบันดาลใจในชนิดที่ว่า ตื่นมาก็รู้สึกล่องลอย ไร้ความรู้สึกไปหมด
ไม่อยากทำอะไรแล้ว แค่เขียนเล่มวิทยานิพนธ์เรายังต้องเค้นแรง เค้นน้ำตาออกมาเขียนเลย มันทรมานเหลือเกิน
อยากลองไปทำงาน ค้นหาตัวเองดูก่อนว่าจริงๆแล้ว เราชอบในทางนี้จริงหรือไม่ มันเพียงพอแล้วหรือเปล่ากับการเรียนแค่นี้
เราไม่รู้จะระบายกับใครแล้ว อยากขอคำแนะนำหน่อยค่ะ