สวัสดีค่ะ เราเป็นนักศึกษา มหาวิทยาลัยรัฐแห่งหนึ่ง ตอนนี้เป็นช่วงซัมเมอร์ เปิดเทอมเราก็ขึ้นปี 3 แล้วค่ะ ก่อนอื่นเราต้องบอกก่อนว่าเราเครียดมากๆมาสักพักแล้วล่ะค่ะ เป็นปัญหาที่ตัวเราเองก็ปรึกษาใครไม่ได้จริงๆ เราเลยตัดสินใจตั้งกระทู้นี้เพื่อแชร์ประสบการณ์ของเรา และขอถามความคิดเห็นจากเพื่อนๆ พี่ๆ ที่อาจจะช่วยแนะนำแนวทาง ทางออกให้เราได้ในตอนนี้ เครียดจริงๆค่ะ เราเป็นโรคซึมเศร้าด้วย นั่นทำให้เราดาวน์ได้ง่ายๆกับความรู้สึกของตัวเอง บ่อยครั้งที่คิดว่าตัวเองไม่เอาไหน ทำไมเพื่อนทำได้ แต่เรามันได้แค่นี้ เราพยายามไม่มากพอหรือ หรือนี่ไม่ใช่ทางของเราจริงๆ รู้ตัวอีกที เวลาก็ล่วงเลยมา 2ปี แล้ว ร็สึกผิดกับตัวเองมากๆ และยังไม่กล้าบอกพ่อกับแม่เลยค่ะ ว่าตัวเราไม่มีแรงสู้แล้ว
ทุกเทอมเราตั้งตารอเกรด ขอแค่ไม่ติด F ก็พอ เพราะเรารู้ว่าเราถนัด/ไม่ถนัดวิชาอะไร สาขาที่เราเรียนค่อนข้างเน้น คณิตศาสตร์ หลายตัว และเรารู้ตัวดีว่าเราอ่อนคณิตมาตั้งแต่จำความได้แล้วล่ะ ผลปรากฏว่าเราติด F ทุกรายวิชาของคณิตศาสตร์ และเทอมนี้เราก็ติด F รายวิชาวิทยาศาสตร์อีก 1 ตัว ตอนนี้เรารู้สึกเหมือนกำลังจะจมลงสู่ห้วงมหาสมุทรแล้วไม่กลับมาอีก ไม่มีใครดึงเราออกจากความรู้สึกแย่ๆเหล่านี้ไปได้เลย
ปฏิเสธไม่ได้ว่าเรารู้ตัวว่าโง่นะ แต่ไม่ใช่ว่าเราไม่พยายามเลยนะคะ เราพยายามแล้ว แต่มันได้เท่านี้ เราต้องยอมรับแล้วเดินต่อให้จบปี 4 หรือเราควรจะถอยออกมาตั้งหลักตอนนี้ เราควรจะคุยกับพ่อแม่ว่ายังไง เราไม่รู้เลยค่ะ ตอนนี้มันตันไปหมด เราท้อ
ในขณะที่เราอ่อนคณิต แต่วิชาภาคเราค่อนข้างไปได้ระดับกลาง ถึง ดี มันเลยทำให้เกรดเราคงอยู่ได้ โดยยังไม่โดนไทล์ ปี 3 นี้ก็มีแต่วิชาภาคแล้วล่ะ เราค่อนข้างผิดหวังกับตัวเองนะคะ มันกลายเป็นว่าเรากดดันตัวเองทุกๆนาที ทุกๆก้าวที่เดิน เราไม่มีความสุขเลยค่ะ ทุกครั้งที่หลบตา เราเห็น F ติดอยู่ในหัวเราตลอด เราร้องไห้มาตลอด 2 ปี จนถึงตอนนี้เรายังไม่รู้เลยค่ะ ว่าควรเอายังไงกับชีวิตดี
เพิ่มเติมคือครอบครัวเราฐานะปานกลางค่ะ การที่เราจะออกตอนนี้ (ซิ่ว) มันจะดีต่อครอบครัวเรามากน้อยแค่ไหนก็ไม่รู้ มีคนบอกว่าให้เรียนให้จบ แล้วค่อยต่อโทเอาที่เราชอบ เราก็ไม่มีความรู้เรื่องนี้เท่าไหร่นัก ถ้าใครช่วยแนะนำได้ จะขอบพระคุณมากๆเลยค่ะ รบกวนทีนะคะ
เราอาจจะพิมพ์งงๆ เพราะพิมพ์ไปร้องไห้ไป ขออภัยด้วยนะคะ
ขอคำแนะนำทีนะคะ อย่าซ้ำเติมเราเลยค่ะ แค่นี้ก็เจ็บปวดมากพออยู่แล้วล่ะ ขอบคุณล่วงหน้ามากๆเลยนะคะ
กำลังจะขึ้นปี 3 ที่ผ่านมาติด F ทุกเทอม รู้สึกท้อ หมดหวัง ไม่มีทางออกเลยค่ะ
ทุกเทอมเราตั้งตารอเกรด ขอแค่ไม่ติด F ก็พอ เพราะเรารู้ว่าเราถนัด/ไม่ถนัดวิชาอะไร สาขาที่เราเรียนค่อนข้างเน้น คณิตศาสตร์ หลายตัว และเรารู้ตัวดีว่าเราอ่อนคณิตมาตั้งแต่จำความได้แล้วล่ะ ผลปรากฏว่าเราติด F ทุกรายวิชาของคณิตศาสตร์ และเทอมนี้เราก็ติด F รายวิชาวิทยาศาสตร์อีก 1 ตัว ตอนนี้เรารู้สึกเหมือนกำลังจะจมลงสู่ห้วงมหาสมุทรแล้วไม่กลับมาอีก ไม่มีใครดึงเราออกจากความรู้สึกแย่ๆเหล่านี้ไปได้เลย
ปฏิเสธไม่ได้ว่าเรารู้ตัวว่าโง่นะ แต่ไม่ใช่ว่าเราไม่พยายามเลยนะคะ เราพยายามแล้ว แต่มันได้เท่านี้ เราต้องยอมรับแล้วเดินต่อให้จบปี 4 หรือเราควรจะถอยออกมาตั้งหลักตอนนี้ เราควรจะคุยกับพ่อแม่ว่ายังไง เราไม่รู้เลยค่ะ ตอนนี้มันตันไปหมด เราท้อ
ในขณะที่เราอ่อนคณิต แต่วิชาภาคเราค่อนข้างไปได้ระดับกลาง ถึง ดี มันเลยทำให้เกรดเราคงอยู่ได้ โดยยังไม่โดนไทล์ ปี 3 นี้ก็มีแต่วิชาภาคแล้วล่ะ เราค่อนข้างผิดหวังกับตัวเองนะคะ มันกลายเป็นว่าเรากดดันตัวเองทุกๆนาที ทุกๆก้าวที่เดิน เราไม่มีความสุขเลยค่ะ ทุกครั้งที่หลบตา เราเห็น F ติดอยู่ในหัวเราตลอด เราร้องไห้มาตลอด 2 ปี จนถึงตอนนี้เรายังไม่รู้เลยค่ะ ว่าควรเอายังไงกับชีวิตดี
เพิ่มเติมคือครอบครัวเราฐานะปานกลางค่ะ การที่เราจะออกตอนนี้ (ซิ่ว) มันจะดีต่อครอบครัวเรามากน้อยแค่ไหนก็ไม่รู้ มีคนบอกว่าให้เรียนให้จบ แล้วค่อยต่อโทเอาที่เราชอบ เราก็ไม่มีความรู้เรื่องนี้เท่าไหร่นัก ถ้าใครช่วยแนะนำได้ จะขอบพระคุณมากๆเลยค่ะ รบกวนทีนะคะ
เราอาจจะพิมพ์งงๆ เพราะพิมพ์ไปร้องไห้ไป ขออภัยด้วยนะคะ
ขอคำแนะนำทีนะคะ อย่าซ้ำเติมเราเลยค่ะ แค่นี้ก็เจ็บปวดมากพออยู่แล้วล่ะ ขอบคุณล่วงหน้ามากๆเลยนะคะ