ค่อนข้างตกใจกับนัดที่ไทยแพ้ 13 - 0 ปกติทำใจล่วงหน้าที่จะแพ้ทีม ที่ นกฬ. สูงใหญ่ทักษะดี แต่ไม่น่าเสียประตูมากมายจนน่าตกใจ
เมื่อวานก็นั่งลุ้นว่าจะเสียสักกี่ประตู ลุ้นจนจบเท่าที่ดูก็เป็นบอลสนุก สาวไทยเสียเปรียบรูปร่างแรงปะทะการแย่ง และคู่แข่งเข้าถึงตัวเร็วมาก จนทีมไทยเสียการครองบอลง่าย เล่นได้ไม่ปะติดปะต่อ (ต้องมีสมาธิมากขึ้น)
สังเกตุว่า ครึ่งแรกสวีเดนกำลังดีวิ่งบดจนทีมไทย เสียไป 3 ลูก ครึ่งหลังกลายเป็นไทยเสียประตูยากขึ้น คงเพราะคู่แข่งเริ่มอ่อนแรงการทำประตูจึงไม่เฉียบคมเหมือนครึ่งแรก ทำให้ไทยมีโอกาสตัดบอลได้บุกบ้างจนได้ประตูคืน 1 ลูก
คิดว่านัดต่อๆไป ที่เจอทีมที่แกร่งกว่า ช่วงครึ่งแรก ไทยต้องวางแผนใช้ผู้เล่นเน้นช่วยกันตั้งรับไม่ให้เสียประตู หรือเสียน้อยที่สุด และเก็บแรงไว้บ้าง ครึ่งหลังหรือพอคู่แข่งเริ่มอ่อนแรง ไทยส่งตัวสดๆเปิดเกมบุกสวน ซึ่งอาจใช้ผู้เล่นไม่มาก ขอให้วางแม่นๆ แทงให้ตัวที่เร็วลากเข้าไปยิง โอกาสที่ไทยจะได้ประตูคืนหรือชนะก็มีเหมือนกัน
ที่สำคัญเกมรับต้องแน่นก่อน ไม่ได้ก็ไม่เสีย หรือเสียให้น้อยที่สุด เมื่อคู่แข่งอ่อนแรง แผ่วลง ก็ค่อยเปิดเกมบุกเอาประตู ใส่ให้หมด (โค้ชต้องส่งซิก ว่าจังหวะไหนควรรับหรือบุก เพราะบุกมากก็อาจเจอสวนจนหอบประตูกลับบ้าน ไม่หวาด ไม่ไหว)
เมื่อวานใครดูบอลหญิง ไทย-สวีเดนบ้าง ? ?
เมื่อวานก็นั่งลุ้นว่าจะเสียสักกี่ประตู ลุ้นจนจบเท่าที่ดูก็เป็นบอลสนุก สาวไทยเสียเปรียบรูปร่างแรงปะทะการแย่ง และคู่แข่งเข้าถึงตัวเร็วมาก จนทีมไทยเสียการครองบอลง่าย เล่นได้ไม่ปะติดปะต่อ (ต้องมีสมาธิมากขึ้น)
สังเกตุว่า ครึ่งแรกสวีเดนกำลังดีวิ่งบดจนทีมไทย เสียไป 3 ลูก ครึ่งหลังกลายเป็นไทยเสียประตูยากขึ้น คงเพราะคู่แข่งเริ่มอ่อนแรงการทำประตูจึงไม่เฉียบคมเหมือนครึ่งแรก ทำให้ไทยมีโอกาสตัดบอลได้บุกบ้างจนได้ประตูคืน 1 ลูก
คิดว่านัดต่อๆไป ที่เจอทีมที่แกร่งกว่า ช่วงครึ่งแรก ไทยต้องวางแผนใช้ผู้เล่นเน้นช่วยกันตั้งรับไม่ให้เสียประตู หรือเสียน้อยที่สุด และเก็บแรงไว้บ้าง ครึ่งหลังหรือพอคู่แข่งเริ่มอ่อนแรง ไทยส่งตัวสดๆเปิดเกมบุกสวน ซึ่งอาจใช้ผู้เล่นไม่มาก ขอให้วางแม่นๆ แทงให้ตัวที่เร็วลากเข้าไปยิง โอกาสที่ไทยจะได้ประตูคืนหรือชนะก็มีเหมือนกัน
ที่สำคัญเกมรับต้องแน่นก่อน ไม่ได้ก็ไม่เสีย หรือเสียให้น้อยที่สุด เมื่อคู่แข่งอ่อนแรง แผ่วลง ก็ค่อยเปิดเกมบุกเอาประตู ใส่ให้หมด (โค้ชต้องส่งซิก ว่าจังหวะไหนควรรับหรือบุก เพราะบุกมากก็อาจเจอสวนจนหอบประตูกลับบ้าน ไม่หวาด ไม่ไหว)