เราทำงานอยู่ที่ๆนึง ตอนแรกอะไรๆก็ดีหมด เราเป็นคนง่ายๆไม่คิดอะไร ใครใช้ให้ทำไรถ้าเราทำได้ เราทำให้หมด แต่คือเราเป็นคนที่น้อยใจอันนี้เรารู้ บางเรื่องเราเหมือนเป็นส่วนเกิน ทุกคนชอบพูดแรงๆใส่เรา เราพยายามไม่คิดอะไร เพราะปกติไม่ใช่คนชอบคิดอะไรอยู่แล้ว เป็นคนประเภทตามคนไม่ทันเลย บางคำพูดเรามาคิดได้ทีหลังว่าอ้าว เขาด่ากูนี้หว่า พี่บางคนก็มีที่ดีกับเรา น้องๆบางคนก็ชอบพูดว่าเราไรนี้ ปกติเราขี้เล่น เป็นคนจังๆหน่อย แต่คือพูดแค่สนุกๆไปงั้น ไม่ได้คิดจริงจังอะไร ทำไมต้องว่าเราทุกคำเลย เราไม่ดีเหรอ ต้องไปแอบร้องไห้ ถ้าเรามีใครยืมเราก็ให้หมด บางทีถ้าเขาไม่มีเราก็ยกให้เลย ไม่อยากมานั่งมีปัญหา เพราะเราเห็นว่าทำงานด้วยกันถึงเราจะไม่มีขนาดไหนก็ไม่ท้วง กลายเป็นว่าใครจะพูดอะไรกับเราก็ได้ เราไม่มีหัวใจมั้ง คนๆนึงมันจะต้องดีให้ได้ถึงขนาดไหนอ่ะ เราก็เสียใจน้อยใจเป็น