สวัสดีค่ะ เราเคยชอบผู้ชายคนนึง ตอนนั้นม.5 เราก็ย้ายมาเรียนอีกโรงเรียนนึงในกทม. เจอหนุ่มข้างห้อง ตัวสูง ใส่แว่น ภายนอกดูเป็นคนเงียบๆเรียบๆ แต่ความจริงเค้าก็เป็นคนที่อบอุ่นและใจดีมากเลย แพ้มั้กเด้ออออ ตอนแรกที่ชอบคือ สืบทุกอย่างเอง จะถามเพื่อนก็เขิน พักหลังๆเพื่อนก็เริ่มรู้กัน มีแซวกันบ้าง แต่เจ้าตัวก็รู้นะคะว่ามีคนชอบ แต่เค้าไม่รู้จักเรา ปกติเค้าไม่ค่อยสนใจอะไรเท่าไหร่ ชอบมาเรื่อยๆ จนถึง ม.6 ค่อยมีโอกาสคุยกัน อย่าถามเลยค่ะฝ่ายไหนทัก ฝ่ายเราเอง55555 คุยกันผ่านแชทไปเรื่อยๆ ได้สัก6เดือน ถึงจะมีหยอกล้อกันแบบเจอตัวกันที่โรงเรียนบ้าง เราไม่รู้จะทักอะไร ก็ชอบเข้าไปฟ้าดเค้าทุกครั้ง ก็มีครั้งนึงที่เค้าซื้อไอติมให้ ดีใจสุดๆ แต่ก็มีบางครั้งที่ดูเหมือนเค้าจะเบื่อๆเรา ด้วยความที่เค้าชินกับการอยู่คนเดียว และไม่เคยมีแฟน เราก็เลยเริ่มถอยบ้าง เพราะเค้าไม่รู้สึกอะไร เราหายไปสามวันเค้าก็มักจะทักมา เราจะตัดใจได้มั้ยยยย ช่วงจะจบม.6 ก็ตัดสินใจสารภาพรักไป ก็เลยลองคบกัน และประเด็น อยู่ตรงนี้
“เรามักจะถามคำถามนึง ว่ารักเราหรือว่ารู้สึกอะไรบ้างมั้ยที่มาคบกับเรา เค้าก็บอกไม่แน่ใจ ก็ชอบแหละ มันก็แอบจุกนะ เราเลยตอบกลับไปว่า ไม่ต้องฝืนบอกรักนะ เมื่อไหร่ที่รักเรา ก็ให้เธอพูดคำว่ารักออกมานะ ในใจคือจะร้องงงง เพราะเข้าใจด้วยว่าเค้าคงไม่แน่ใจ เพราะไม่เคยมีความรักมาก่อน ผ่านไปสัก4เดือน เราเลยถามคำถามนึง ก่อนที่จะคบกับเราและหลังคบกับเรา เธอรู้สึกต่างกันมั้ย คำตอบคือไม่ แต่ตอนอยู่ด้วยกัน มีความสุข แต่ความสุขแบบเพื่อนรึว่าแฟนไม่แน่ใจ  มีรึไม่มีเราอยู่ก็ได้ เราเลยถามกลับว่ายังอยากอยู่ด้วยกันมั้ย เค้าเลยบอกว่าเราคงไม่ใช่สำหรับเค้า เพราะมีความรู้สึกมีความสุขแค่แบบเพื่อน สุดท้ายแล้ว เราสองคนก็ต้องเลิกกันไป มันคงเป็นวิธีที่ถูกต้องแล้วใช่มั้ยคะ แต่ทางเราก็รักเค้ามากๆ แต่ ถึงจะอยู่ไปก็ถูกอย่างที่เค้าบอกว่ามันจะทรมานเราเปล่าๆในเมื่ออีกฝ่าย ก็ไม่ได้รู้สึกกับเราแบบคนรัก อย่างน้อย ตอนที่เราอยู่กับเธอ เราก็มีความสุขมากเลยนะ รักและคิดถึงนะ “ไอ้อ้วนโรคจิต” น้องไอติม