ตอนม.ต้นผมถูกเพื่อนที่ตัวใหญ่กว่ารังเเก จนบางครั้งกลัวคนง่ายครับ เเต่เพื่อนที่รังเเกผมมันชอบตบหัวตอนนั้นมันไม่พอใจผมมึนๆคิดราคาข้าวมันหงุดงิด เพื่อนในกลุ่มก็ถามว่าไปตบมันทำไม หลังจากนั้นมันก็ไม่ได้ตบผมอีกเลย ตอนม.ปลายผมเลยเลิกๆออกห่างเช่นถามคำตอบคำ เจอมันก็ออกห่างครับ จนไม่สนิทกันเหมือนม.ต้น ไม่ยุ่งเเล้วก็พูดดีด้วยครับ จนจบม.6 ก็เดินมารร.กับมันพูดดีขึ้นนะครับ ตอนม.ต้นผมสนิทเเล้วมันเเกล้งหลากหลายอย่างเเต่งเรื่องว่าผมสูบบุหรี่ในห้อง หรือผมก็โดนเพื่อนในห้องเเกล้งคนที่ตัวใหญ่กว่าม.ปลายก็มีบ้าง จนผมรู้ว่าคนไหนนิสัยเป็นยังไงผม ก็พยาพยามออกห่างเเต่มีคนนึงชอบมาตามติดผมตอนเรียนมันเตะหลังผมให้ผมสอนเลขให้ ผมก็ตกใจเเล้วเจ็บมากตอนนั้น ผมก็กลัวก็สอนมัน การบ้านอะไรก็ให้หลอก
เเต่มันก็ดูถูกผม ขนาดผมพยาพยามออกห่างเวลานั่งสอบมันรีบเรียกผมไปนั่งข้างๆจองตัวไว้ก่อนเลย เเต่ข้อดีมันก็มีครับผมมองข้อดีจนพยาพยามลืมข้อเสียเเล้วก็เป็นเพื่อนกับมันได้ มันจะคอยเเนะนำว่าเราปรับปรุงตรงไหน ช่วยเหลือให้คำปรึกษาดี จนผมไม่ได้คิดไรมากเป็นเพื่อนกันได้ เเล้วผมไม่โกรธอะไรเขาเลยนะครับ ให้อภัยได้ เป็นเพื่อนกันได้ มันเป็นคนพูดตรงๆ
เเต่เรารู้สึกตอนนี้กลัวคนง่าย เกรงๆ เเล้วก็เป็นคนเกรงใจคนมาก เเต่เป็นคนอ่อนไหวง่ายเพื่อนชอบพูดเเรงๆบางทีรับไม่ได้
มีคนนึงว่าเราได้คะเเนนน้อยกว่าเขา ปกติเราสอบได้ ที่ 1 เเต่บางครั้งเราผิดศัพท์ง่ายๆมันกับไม่ว่าไรเรา เราเเปลกใจมากๆเเต่เราฝังใจคำพูดที่ดูถูกเราต่อหน้าเพื่อนจนเพื่อนหัวเราะ เราอยากลบความกลัว มากๆบางทีมันฝังจิตใจ เราพยาพยามมองข้อดี ข้อเสียของเพื่อนเเต่ละคนจนเป็นเพื่อนกันได้