นวนิยายเรื่องนี้ เคยถูกตีพิมพ์เป็นตอน ๆ ในนิตยสารแพรวสุดสัปดาห์ราวปี 2528 
จากปลายปากกาของนักเขียนสตรีชั้นครูนาม "ทมยันตี" เจ้าของฉายา "ราชินีแห่งความเศร้า" 

การเดินทางอันยาวนานถึง 34 ปีของนวนิยายเรื่องนี้ ทำให้เนื้อหาในหนังสือดูเชย ล้าสมัย และค่อนข้างเนือยเกินไปสำหรับยุคนี้ ที่คนอ่านนิยมการเดินเรื่องแบบกระชับ ฉับไว สมสมัย ใช้คำน้อยแต่กินความมาก มากกว่า
แม้ตอนอ่านนิยาย ดิฉันจะไพล่นึกถึงม้า-อรนภา เพราะเธอผันตัวจากช่างแต่งหน้ามาเป็นนางแบบ แต่เธอจะไม่สวยราวกับปั้นเท่า "นิรา" หรืออดีต "ชนันธวัช" ในบทบรรยายเท่านั้นเอง

เคยมีผู้จัดละครค่ายเล็ก ๆ แห่งวิก "สี-หาม" พยายามยื่นนิยายเรื่องนี้ให้บอร์ดสถานีพิจารณา พร้อมเลือกอดีตนางงามทิฟฟานี ปี 2542 ชื่อ "โอ๋-ภัทรียา" เจ้าของฉายา "ลูกเกด-เมทินี 2" ที่เพิ่งได้ตำแหน่งระดับโลกมาใหม่ ๆ ให้กับช่อง  
ก่อนจะถูกสถานีระงับโครงการนี้ไป เพราะสมัยนั้นสังคมยังไม่ยอมรับมากนัก  ถึงกับห้ามกะเทยออกจอทีวี  
กระทั่งผู้จัดละครกะเทยแห่งวิกเดียวกัน ยังถูกจับผิดว่าทำไมเดี๋ยวพูดครับ เดี๋ยวพูดค่ะ ในรายการวาไรตี้ของตัวเอง ที่ตอนนี้ "ระเบิดตัวเอง" ไปนานแล้ว

แม้ดิฉันจะมิใช่กะเทย แต่ก็จะขอเป็นกำลังใจให้ กับการโลดแล่นผ่านจอแก้วครั้งแรกของนิยายเรื่องนี้ค่ะ หลังผ่านมรสุมมากมายเมื่อครั้งอดีต
และขอเป็นกำลังใจให้ผู้จัดละครตลอดจนนักแสดงทุกท่านค่ะ โดยเฉพาะ ”ใบเฟิร์น-พิมพ์ชนก” ที่ต้องมารับบทหนักเป็นกะเทยแปลงเพศ  ถึงแม้ดิฉันจะอยากให้กะเทยจริง ๆ มารับบทนี้มากกว่า  แต่ก็เข้าใจสถานีค่ะ  เพราะเขาต้องแคร์เรื่องการตลาดด้วย  และกะเทยที่สวยเก่งเด่นดังในวงการก็ยังขาดแคลนอยู่มากด้วยค่ะ

แม้แต่ปอย-ตรีชฎา ที่ ’เนียนนี’ แถมมีชื่อเสียง แต่ฝีมือก็ยังไม่ดีเท่าหน้าตาของเธอเลยค่ะ
ฉะนั้นการให้นางเอกเจ้าบทบาทมารับบทนี้  ถือเป็นความแปลกใหม่ของคนดู และได้แฟนละครในวงกว้างกว่าด้วยค่ะ แล้วจะรอชมนะคะ ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ