เรามีแฟนอยู่คนนึง เขาอายุห่างจากเรา4ปี ซึ่งเขาเป็นพี่ เริ่มต้นจากเราได้ทำงานอยู่โรงแรมแห่งหนึ่งและพี่ที่ทำงากับเราเป็นเพื่อนกับแฟนเราคนนี้ เพื่อนของแฟนเราจึงแนะนำให้เราได้รู้จักกัน และคบกันเป็นแฟนในที่สุด เริ่มแรกเป็นไปด้วยดี เขาดูสนใจเราแต่ติดที่เขาเป็นคนไม่ตรงเวลาเอาเสียเลย นัดเราเวลานี้แต่อีกเป็นชั่วโมงค่อยมาหา เราเป็นคนเกลียดการรอคอยอะไรนานๆอยู่แล้ว แต่เราก็ไม่เคยไปว่าให้เขาเสียความรู้สึก คิดว่านิสัยแบบนี้มันเปลี่ยนกันได้ พอนานไป เขาก็ยังเป็นอยู่แบบเดิม และเคยมารับเราไปทำงานสายซึ่งตั้งแต่ทำงานมาเราไม่เคยไม่สายเลยมีแต่ไปก่อนเวลาตลอด ตอนที่เขามารับเราช้าในแต่ละครั้ง เราก็โมโหนะ โมโหมากโมโหน้อยขึ้นอยู่กับสถานการณ์ แต่เราเป็นคนโกรธง่ายหายเร็ว เขาง้อนิดหน่อยเราก็หายแล้ว แต่พอนานวันไปเริ่มหนักขึ้น เขามีอะไรอีกหลายอย่างที่ปิดบังเราไว้ พอคบกันได้ประมาณ4-5เดือน เขาเริ่มเผยธาตุแท้ให้เราเห็นเรื่อยๆ เขาระแวงเราแบบไม่มีสาเหตุและไม่ฟังเหตุผลของเราเลย เรื่องมีอยู่ว่าวันหนึ่ง เรานอนหลับแล้วเขาโทรมาตอนเช้าเราไม่ได้รับสายเพราะเราออกเวรเที่ยงคืน พอเราตื่นมาก็เห็นสายไม่ได้รับหลายสายพร้อมกับข้อความของเขา ถามว่าเราอยู่ไหน แล้วเขาพูดประมาณว่าเราไปหลอกเขาทำให้เขารู้สึกเหมือนเป็นควายที่โง่ไม่รู้อะไร เรางงมากเลยโทรกลับไปถาม เขากล่าวหาว่าเราไปกิ๊กกับน้องที่ทำงานด้วยคนหนึ่ง บอกว่าเราแอบไปหาเขาแล้วเราโกหกว่าเราอยู่คอนโด งงจนไม่รู้จะงงยังไง เราพูดอะไรไปเขาไม่ฟังเราสักอย่าง จากนั้นเราก็ไปเข้างานตามปกติคือเวลาบ่าย3 ช่วงเกือบๆจะค่ำเขาตามมาหาเราที่ทำงาน แต่กลับซื้อขนมมาให้เราและพูดกับเราดีๆ อยู่ดีๆเราก็น้ำตาไหล ไม่รู้ว่าเพราะเสียใจหรืออะไร ตอนนั้นเรารักเขามาก แล้วเราก็ไม่เคยนอกใจเขาเลยแต่เขามากล่าวหาว่าเราไปกับคนอื่น พอเขาเห็นเราร้องไห้เขาก็รีบเดินมาขอโทษเราแล้วคุกเข่า บอกเราว่าเขาจะไม่ทำแบบนี้อีก เราก็ให้อภัย ไม่กี่วันต่อมา เขากลับเป็นแบบนั้นอีกแล้ว และมีรอบต่อไปอีกเรื่อยๆ แล้วแรงขึ้นๆด้วย จนเราจะทนไม่ไหวแล้ว คือวันๆเราก็มีแต่ทำงานไม่มีเวลาไปคิดเรื่องจะนอกใจเลย เราซื่อสัตย์กับเขามาก แต่เขากลับไม่เชื่อใจเราเลยแม้แต่นิด พอเราท้อง เขาก็ไม่หยุดระแวง ตอนเราท้องแรกๆเราก็ยังทำงานอยู่ แล้วงานโรงแรมมันมีหลายแผนก และแน่นอนมันต้องมีผู้ชาย ไม่ว่าใครที่เป็นผู้ชายแล้วเข้ามาคุยกับเราถึงแม้จะเรื่องงาน เขาก็เหมารวมหมดว่ามันต้องมีอะไรที่มากกว่าเรื่องงาน แล้วแผนกที่เราทำมันต้องประสานงานกับทุกแผนกเลย เราทำงานอย่างกดดันมาก เพราะเราโดนจับผิดอยู่ตลอดเวลา นี่ขนาดเขารู้ว่าเราท้องกับเขา เขาก็ยังไม่เลิกที่จะหวาดระแวง ระแวงขนาดที่ว่าพาเราไปวัดเพื่อสาบานว่าเราไม่ได้โกหกเขา จนวันนึง เราต้องออกจากที่ทำงาน เนื่องจากเราตัดปัญหาเรื่องเพื่อนร่วมงานให้เขาแต่ที่สำคัญกว่าคือเราเรื่มเหนื่อยง่าย อาเจียนแพ้ท้อง งานที่เราทำมันหนักมาก บางทีเราได้เข้ากะกลางคืน ตั้งแต่1ทุ่มกว่าจะเลิกงานก็7โมงเช้า ซึ่งมันไม่ดีกับคนที่กำลังตั้งท้องแน่ๆ เราออกจากงานและกลับไปอยู่ที่คอนโดกับแม่กับพี่ชายได้สักระยะหนึ่ง ระหว่างที่เราว่างงานเราก็เทียวไปหาเขาที่บ้านประจำ แต่รู้อะไรไหมที่เราไปหาเขาที่บ้านบ่อยๆ ใช้เวลาอยู่กับเขามากขึ้น เราได้ตาสว่างเลยว่าที่เขาต้องคอยระแวงเรามันเป็นเพราะอะไร เขาเล่นยา เราเจออุปกรณ์ที่เขาใช้เสพยา เราช็อคมากกก มันทำอะไรไม่ถูกเลย ใจหายวับลงไปอยู่ตาตุ่ม พอเขารู้ว่าเราจับได้ เขาเข้ามากอดเรา ปลอบเรา ให้กำลังใจเราว่าเขาจะเลิกมัน เราก็เชื่อ และไม่ถือโทษโกรธอะไรมากมาย เพราะเราคิดว่าเขาน่าจะคิดได้เพราะเขาอายุเยอะกว่าเราหลายปีและที่สำคัญเขากำลังจะเป็นพ่อคนแล้ว แต่แล้วเราก็ต้องเจอเรื่องแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เราเครียดมาก เครียดขนาดที่จะไปหายาขับเลือดเพื่อทำแท้งเอง เรารู้ว่ามันอันตรายมากแต่ตอนนั้นเราคิดอะไรไม่ออกเลย เราจับได้10รอบเขาก็บอกจะเลิก10รอบ พูดทุกอย่างเพื่อให้เราเชื่อ เราก็โง่เชื่อทุกครั้ง สุดท้ายเราก็ไม่ได้ทำแท้งนะ วันที่เราคลอด ก่อนที่เราจะไปโรงบาล เขาเดินเข้ามาหาเราพร้อมถือที่ตรวจฉี่แล้วพูดกับเราว่า เขาจะเลิกและตรวจฉี่เพื่อเป็นของขวัญให้เรา จนเราคลอด 3วันที่เรานอนเจ็บอยู่โรงบาล มีแต่แม่เราที่มาเฝ้าเรา ส่วนเขาเข้ามาแปปๆก็ไป และทำตัวแปลกๆ พูดจาแปลกๆ ไม่เหมือนเขาที่เราเคยรักมาก่อนเลย เราไม่ได้ยินแม้แต่คำว่าเป็นไงบ้างจากเขา เราก็พยายามคิดในแง่ดีไว้ว่าเขาอาจจะมีเรื่องเครียดเยอะ เดี๋ยวออกจากโรงบาลก็ได้ไปช่วยกันเลี้ยงลูกอยู่บ้านเดียวกันแล้ว แต่เราคิดผิดมาก มีแต่แม่เราที่อยู่กับเราเลี้ยงลูกช่วยเราตลอดเวลา ส่วนเขาก็ไปหมกแต่อยู่ห้องซ้อมดนตรีของเขาอยู่บ้านข้างๆ อยู่ได้ทั้งวันทั้งคืน มาหาลูกก็มาแปปเดียว เหมือนเขาไม่รักลูกเอาเสียเลย เราพูดแล้วพูดอีกว่าให้สนใจลูกบ้าง แต่ช่วงหลังๆมาเขาก็มาหยอกลูกมากขึ้น มาจับมาหอมลูกมากขึ้น แต่สิ่งที่เขาไม่เปลี่ยนคือเขายังคงเสพยาอยู่ทุกวันๆ ช่วงแรกๆเรารู้แต่เราไม่พูด คนอะไรอยู่ในห้องซ้อมดนตรีได้ทั้งคืนโดยที่ไม่นอนเลย จนวันนึงเราตัดสินใจพูดกับเขา เรายื่นคำขาดให้กับเขาว่าต้องเลือก จะเลือกได้ไหมระหว่างยากับลูก เขาบอกว่าเลือกได้ จากวันนั้นมาเราไม่พูดเรื่องยาอีกแต่เราดูพฤติกรรมของเขาทุกวัน เรารู้โดยสัญชาติญาณของเราเองว่าเขาไม่ได้เลิกมัน ใครพูดใครบอกเขาก็ไม่ฟัง เขาบอกกับทุกคนว่าเขาจะเลิก แต่นั่นแหละ เขาก็ไม่เคยเลิกได้หรือเขาไม่คิดจะเลิกก็ไม่รู้นะ และแล้ววันนี้ เราได้ไปเปิดห้องที่เขาชอบไปอยู่ เราอยากเห็นคาตาไปเลย เขาไม่ได้ล็อคห้องนะ เราเปิดเข้าไปเจอขวดน้ำวางเต็มห้อง ในถังขยะมีเศษทิชชู่เต็มไปหมด มีหลอดที่ตัดแนวเฉียง มีคอตตอนบัด มีลูกอมฮอล บนเตียงมีถุงแต๊บขนาดเล็กเป็นสิบๆถุง ข้างๆตู้เสื้อผ้ามีโจ๋สำหรับเสพยาไอซ์ เราถ่ายรูปเก็บไว้ จังหวะนั้นเราโมโหจนเลือดขึ้นหน้า แต่เราต้องเก็บอารมณ์เอาไว้ เราขาดสติจนเกือบโทรไปแจ้งความจับแฟนตัวเองแล้ว หลักๆเลยคือเราเสียใจมันไม่มากเท่าเราสงสารลูก ถ้าลูกเราโตไปแล้วโดนเพื่อนล้อว่าลูกไอ้ขี้ยา ลูกเราจะเสียใจแค่ไหน ลูกเราจะใช้ชีวิตบนคำดูถูกของคนรอบข้างยังไง เราห่วงลูกเรามาก เราคุยกับแม่เราทุกวันว่าต้องหาทางออกไปจากที่นี่ ที่เรายังอยู่ได้เพราะแม่ของแฟนเราเขาดีกับเรากับลูกเรากับแม่เรามาก แม่ของแฟนเรารักลูกของเรา ซื้อนั่นซื้อนี่ให้ลูกเราทุกอย่าง ดูแลเรากับแม่เราดีมาก ตอนนี้เรากับแฟนเราเถียงกันเกือบทุกวัน แต่ละครั้งก็เสียความรู้สึกไม่ใช่น้อย แต่เป็นเพราะเขาเล่นยา มันไปทำลายสมองบางส่วนของเขาแล้ว มันทำให้เขาขี้ลืม บางทีทะเลาะกันแล้วเขาไปนอนตื่นขึ้นมาเขาก็พูดดีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ที่หนักกว่านั้นคือเขาเริ่มพูดไม่รู้เรื่องแล้ว พูดอะไรจับใจความไม่ค่อยได้ ฟังแล้วงง ตอนนี้เราเครียดมาก อยากออกไปหางานทำแล้วหาเลี้ยงลูกเอง ไม่ต้องไปพึ่งใคร แต่แฟนเราก็ไม่ได้ทำงานนะ มีแต่แม่เขาที่ดูแลเรา ลูกเรา แม่เรา เรารู้สึกผิดกับลูกมากๆที่เลือกคนแบบนี้ให้มาเป็นพ่อ ถ้าเป็นไปได้เราอยากไปให้ไกลจากที่นี่ก่อนที่ลูกเราจะรู้เรื่อง เราคิดถึงขนาดที่ว่าจะไม่ให้ลูกเรารู้เลยว่าพ่อเป็นใคร เชื่อไหมลูกเรา2เดือนกว่า พ่อไม่เคยอุ้มเลย ไม่มาเลี้ยงลูกเลย วันๆอยู่แต่กับยากับห้องซ้อมดนตรี มีอีกหลายเรื่องที่เราไม่ได้เล่า เพราะถ้าเล่ามันจะยาวเกินไป เอาเป็นว่าแต่ละเรื่องหนักๆทั้งนั้น คนที่ความอดทนไม่สูงอยู่ไม่ได้หรอก แต่ละวันเรามองหน้าลูกแล้วน้ำตาจะไหลตลอดเลย สงสารลูกมาก ต้องมามีพ่อแบบนี้ คนแบบนี้มันไม่รักใครจริงหรอกค่ะ ขนาดตัวมันเองมันยังทำร้ายเลยแล้วจะหวังให้มันมารักษาคนอื่นได้ยังไง ไม่มีทางหรอก เราควรทำยังไงดี สงสารลูกมากๆตอนนี้