สวัสดีค่ะทุกคน ก่อนอื่นต้องขอบคุนนะค่ะที่เข้ามาอ่านเรื่องของเรา บางคนอาจจะมองว่ามันไร้สาระ อันนี้ต้องขอโทดด้วยนะค่ะ
เราเป็นคนนึงที่ชอบมีปันหากับคนอื่นๆ แต่ไม่ใช่ปันหาแบบทะเลาะวิวาทนะค่ะ ส่วนมากจะเป็นปันหาเกี่ยวกับมีคนชอบและไม่ชอบเราอ่าค่ะ
ตั้งแต่เด็กจนโต เรารุ้สึกเหมือนว่าไม่ค่อยมีคนรักหรือมีคนชอบเราเท่าไหร่ ไม่มีเพื่อนสนิท(อันนี้คือไม่มีจิงๆค่ะ ที่แบบคุยได้ทุกเรื่องปรึกษาได้ทุกเรื่อง) สำหรับเราแม่จะเป็นคนที่เราสนิทที่สุดค่ะ เราเป็นคนมีปมด้อยแต่เด็กเพราะเรามีแฝด เราเลยโดนเปรียบเทียบมาตั้งนานแล้ว ไม่ว่าจะนิสัย การเรียน และอื่นๆอีกหลายๆเรื่อง นิสัยเราจะเป็นคนขี้หงุดหงิด อารมร้อน พูดมาก และก้ดื้อไม่ค่อยฟังใคร แต่ลึกๆเราเป็นคนไม่มีอะไรเลย แบบโกดอีกแปปก้หายประมานนี้ค่ะ ผิดกับอีกคนเป็นคนนิ่งๆ ไม่ค่อยพูด ดูสุขุมกว่า เรารู้สึกว่าทุกคนจะรักอีกคนมากกว่า ดูจากการกระทำหลายๆอย่างเช่น ซื้อของให้แฝดเรา ชวนคุย หรือชอบทำอะไรๆกับแฝดเรามากกว่า แต่กับเราคนจะไม่ค่อยยุ่ง เราเดาว่าคงเป็นเพราะนิสัยของเรา ตอนสมัยประถม มันเคยมีเหตุการณ์ที่ทำให้เราไม่เหลือความมั่นใจในตัวเองเลย คือว่าในห้องจะมีวิชานึงให้ทำโพลให้เพื่อนโหวต ซึ่งหัวข้อก้คือ "คุณคิดว่าใครคือเพื่อนสนิทของคุน" ให้บอกมาสามชื่อ เราก้ไม่ได้คิดอะไรเพราะเด็กมากด้วยตอนนั้นและก้มีความสุขดีกับเพื่อน เล่นกับเพื่อน ทำงานกลุ่มกับเพื่อน ทุกอย่างปกติดี พอทำสำรวจเสด ตรูก้ให้คนทำโพลออกไปประกาศผลหน้าห้องว่าใครคือคนที่เพื่อนเลือกให้เป็นเพื่อนสนิทมากที่สุดแล้วไล่ลงมาตามลำดับ ลำดับสุดท้ายมันคือเราเพราะไม่มีใครเลือกเราเป็นเพื่อนสนิทเลย เราจำภาพนั้นได้ ทุกคนในห้องหันมามองเรา มันเป็นอะไรที่หน้าอายมากๆ อีกเรื่องนึงสมัยประถมเหมือนกัน เรามีเพื่อนคนนึง เค้าก้ชอบคุยกับเรานะ ขนาดกินข้าวยังกินด้วยกันเลย ทำงานกลุ่มด้วยกันซึ่งเค้าจะชวนเราเข้ากลุ่มด้วยตลอด แล้ววันนึงก็โป๊ะแตก เพื่อนให้เราเขียนเฟรนชิพ แต่ทว่าหน้าแรกมันจะเป็นเหมือนประวัติเจ้าของ ซึ่งมันมีอยู่ข้อนึงถามว่าเกลียดใครที่สุดในห้อง แล้วเพื่อนคนนี้เขียนชื่อเรา เรางงมาก เพราะ เราคิดเสมอว่าถ้าคนไม่ชอบกันเกลียดกัน ทำไมต้องเรียกเราทำงานกลุ่มด้วย ทานข้าวกับเรา เล่นกับเรา เราไม่เข้าใจจิงๆ หลังจากนั้นเราก้เริ่มระแวงคนอื่นว่าเค้าคิดกับเรายังไงรุ้สึกยังไง ตอนนั้นเราคิดว่านิสัยเราคงไม่ดีด้วยส่วนนึงเพื่อนเลยไม่อยากจะยุ่งด้วย พอเราโตขึ้นนิสัยเราก้ยังเหมือนเดิมนะ แต่เราสามารถที่จะคุมมันได้มากขึ้น นิ่งมากขึ้น ไม่ทำตัวเด็กๆ มันคงโตตามวุฒิภาวะของเรา แต่เราก้ยังรุ้สึกว่าทุกคนก้ยังมองเราเหมือนเดิม แล้วเราก้ยังเจอเหตุการณ์คล้ายๆตอนประถมสมัยมอปลายอีก เราก็คิดน้อยใจอยู่หลายครั้ง บางทีเราก็อยากจะหนีไปไกลๆ แบบถ้าไม่มีเราสักคน คนอื่นคงมีความสุขมากกว่านี้ พอเข้าช่วงที่เรามีแฟน ทุกครั้งที่เรามีแฟนทุกคนจะทิ้งเราไปหมดเลย ด้วยเหตุผลที่มาจากตัวเรา ซึ่งเราเข้าใจและยอมรับในข้อพกบร่องของเราทุกอย่าง ไม่โกดพวกเขาเพราะเรารู้ว่าเราไม่ดี ก้อยากให้เค้าเจอคนที่ดีกว่าเรา (อันนี้พูดจิงนะค่ะ ไม่ได้นางเอก) แต่มีคนนึงที่เรารู้สึกแย่มาก เรากับเค้ารู้จักกันไม่นาน เป็นเพื่อนที่เรียนด้วยกัน เรากับเขาก้มีความสัมพันธ์กัน เค้าบอกเราว่ารับเราได้ทุกอย่าง เราก้บอกเค้านะว่าเราเปนแบบนี้นะ ไม่ดีอะไรบ้าง แต่เค้าก้ยังยืนยันว่าจะคบ หลังจากนั้นไม่นาน เค้าก้ทิ้งเรา พอเราเหมือนขอเคลียกับเค้า เค้าก้บอกเราว่า เราไม่เคยเป็นอะไรกัน เปนแค่เพื่อนไม่ใช่แฟนกัน บอกตามตรงเราช็อคมากที่ทำไมเค้าพูดแบบนั้น ที่เราเสียใจมากที่สุดก้คือ เค้าคือคนที่เรา...ด้วย แต่สุดท้ายเราเปนได้แค่เพื่อนกัน เราโทดตัวเองมาตลอดว่าเราไม่ดีอะไรหรอ ทำไมทุกคนถึงเดินจากเราไป ข้อเสียเราอาจจะมีเยอะแต่ข้อดีเราก้มีเยอะเหมือนกัน แต่ไม่มีใครมองเหนข้อดีเราเลย หลังจากนั้นเราก็กลายเป็นคนเก็บตัวมากขึ้น ไม่ค่อยอะไรกับใคร (แต่เราก้ยังคุยกับคนอื่นอยู่นะ ) เพราะเวลาเราให้ใจใครไปมากๆแล้วมันเจ็บ คิดเสมอว่าคนอื่นคงไม่มีใครอยากคบด้วย กลายเหมือนคนจิตตกตลอดเวลา เพราะว่าเราก้เป็นคนคิดมากด้วย มีครั้งนึงเราวัดใจคนๆนึงที่เราเคยคิดว่าเค้าคือเพื่อนสนิทที่สุดในชีวิตเรา สำหรับเราเค้าคือที่หนึ่ง เราเหมือนน้อยใจเค้าเรื่องไร้สาระเรื่องนึง แต่เค้าไม่เคยถามเราเลยว่าเราเป็นอะไร โกดอะไรรึป่าวหรือง้อเรา ตอนที่เรางอนเราก้เงียบๆไม่ได้พูดอะไร แต่พอเราไม่พูดเค้าก้เงียบใส่เราไม่ถามเรา ปล่อยเราไว้อย่างงั้น ทั้งที่เราไปเที่ยวด้วยกัน เค้าปล่อยให้เรานั่งคนเดียว (ไปเที่ยวกันสามคน) แล้วเค้าก้เดินคุยเล่นกับอีกคนนึง เค้าให้เหตุผลว่าที่ไม่ถามเพราะว่าไม่รุ้ว่าเป็นอะไร เลยปล่อยไป เราเสียใจมากร้องไห้ไปหลายวัน จนเหมือนกับว่ามันเป็นแผลในใจ เพราะ จิงๆแล้วเขาอาจจะไม่ได้มองว่าสนิทกับเราขนาดที่ต้องแคร์ความรู้สึกเราอะไรประมานนั้น ซึ่งเราเข้าใจนะเพราะว่าเราไม่มีสิทธิ์ให้เค้ามารุ้สึกหรือคิดเหมือนเรา ตอนนั้นคิดแค่ที่คบกันมาหลายปีไม่มีความหมายเลยหรอ ไม่คิดจะถามเลยหรอหรือแคร์เราหน่อยหรอว่าเราเป็นอะไร เราก้พยายามแล้วจิงๆ ตอนนี้เราเลยไม่มีเพื่อนสนิทเลย เหมือนเราเข้ากับใครไม่ได้จิงๆ เราพยายามปรับตัวทุกอย่าง พยายามไม่สร้างความเดือนร้อนหรือรำคานให้ใคร แต่เราก้เหมือนอยู่ตัวคนเดียวตลอด ไม่มีเพื่อนคอยให้กำลังใจเหมือนคนอื่นเค้า บางทีเวลาเรามีปันหาอะไรอยากปรึกษาเราไม่รุ้จะปรึกษาใครเลย เพราะบางเรื่องเราก้ไม่อยากบอกแม่ เราเลยเหมือนคนเก็บกด เวลามีโอกาสได้ระบายกับใครสักคนทีก้จะพูดนานมากก จนเรารู้สึกว่าคนอื่นรำคาน เราก้ขอโทดเค้านะที่กวนเค้า เรารู้สึกว่าเพื่อนๆของก้เริ่มหายไปเรื่อยๆ จนเราแทบจะเหลือตัวคนเดียว ไม่ได้มีใครทักทายหรือว่าชวนเราไปไหน เวลาเราจะไปดูหนังเราก้จะไปคนเดียว กินข้าวคนเดียวส่วนใหญ่ จิงๆเราอยากไปหาหมอจิตเวชนะ แต่ค่ารักษาก้น่าจะแพงอยู่ พบหมอทีคงต้องจ่ายไม่น้อย เพราะเราก้ไม่ใช่คนที่มีเงินเยอะอะไร จิงๆจุดประสงค์ของโพสนี้เราอยากระบายเรื่องของเรา อยากได้มุมมองความคิดจากคนอื่นๆที่อาจจะเจอหรือมีประสบการณ์คล้ายๆเราว่าผ่านเรื่องราวแบบนี้ไปยังไงค่ะ เรายอมรับฟังทุกข้อคิดเหนนะค่ะ ไม่ว่าจะดีหรือไม่ดี ขอบคุนอีกครั้งนะค่ะที่เข้าอ่านเรื่องของเรา.
มีใครเคยมีปัญหากับคนอื่นเยอะๆไหมค่ะ จนบางทีรู้สึกอย่างอยู่คนเดียว
เราเป็นคนนึงที่ชอบมีปันหากับคนอื่นๆ แต่ไม่ใช่ปันหาแบบทะเลาะวิวาทนะค่ะ ส่วนมากจะเป็นปันหาเกี่ยวกับมีคนชอบและไม่ชอบเราอ่าค่ะ
ตั้งแต่เด็กจนโต เรารุ้สึกเหมือนว่าไม่ค่อยมีคนรักหรือมีคนชอบเราเท่าไหร่ ไม่มีเพื่อนสนิท(อันนี้คือไม่มีจิงๆค่ะ ที่แบบคุยได้ทุกเรื่องปรึกษาได้ทุกเรื่อง) สำหรับเราแม่จะเป็นคนที่เราสนิทที่สุดค่ะ เราเป็นคนมีปมด้อยแต่เด็กเพราะเรามีแฝด เราเลยโดนเปรียบเทียบมาตั้งนานแล้ว ไม่ว่าจะนิสัย การเรียน และอื่นๆอีกหลายๆเรื่อง นิสัยเราจะเป็นคนขี้หงุดหงิด อารมร้อน พูดมาก และก้ดื้อไม่ค่อยฟังใคร แต่ลึกๆเราเป็นคนไม่มีอะไรเลย แบบโกดอีกแปปก้หายประมานนี้ค่ะ ผิดกับอีกคนเป็นคนนิ่งๆ ไม่ค่อยพูด ดูสุขุมกว่า เรารู้สึกว่าทุกคนจะรักอีกคนมากกว่า ดูจากการกระทำหลายๆอย่างเช่น ซื้อของให้แฝดเรา ชวนคุย หรือชอบทำอะไรๆกับแฝดเรามากกว่า แต่กับเราคนจะไม่ค่อยยุ่ง เราเดาว่าคงเป็นเพราะนิสัยของเรา ตอนสมัยประถม มันเคยมีเหตุการณ์ที่ทำให้เราไม่เหลือความมั่นใจในตัวเองเลย คือว่าในห้องจะมีวิชานึงให้ทำโพลให้เพื่อนโหวต ซึ่งหัวข้อก้คือ "คุณคิดว่าใครคือเพื่อนสนิทของคุน" ให้บอกมาสามชื่อ เราก้ไม่ได้คิดอะไรเพราะเด็กมากด้วยตอนนั้นและก้มีความสุขดีกับเพื่อน เล่นกับเพื่อน ทำงานกลุ่มกับเพื่อน ทุกอย่างปกติดี พอทำสำรวจเสด ตรูก้ให้คนทำโพลออกไปประกาศผลหน้าห้องว่าใครคือคนที่เพื่อนเลือกให้เป็นเพื่อนสนิทมากที่สุดแล้วไล่ลงมาตามลำดับ ลำดับสุดท้ายมันคือเราเพราะไม่มีใครเลือกเราเป็นเพื่อนสนิทเลย เราจำภาพนั้นได้ ทุกคนในห้องหันมามองเรา มันเป็นอะไรที่หน้าอายมากๆ อีกเรื่องนึงสมัยประถมเหมือนกัน เรามีเพื่อนคนนึง เค้าก้ชอบคุยกับเรานะ ขนาดกินข้าวยังกินด้วยกันเลย ทำงานกลุ่มด้วยกันซึ่งเค้าจะชวนเราเข้ากลุ่มด้วยตลอด แล้ววันนึงก็โป๊ะแตก เพื่อนให้เราเขียนเฟรนชิพ แต่ทว่าหน้าแรกมันจะเป็นเหมือนประวัติเจ้าของ ซึ่งมันมีอยู่ข้อนึงถามว่าเกลียดใครที่สุดในห้อง แล้วเพื่อนคนนี้เขียนชื่อเรา เรางงมาก เพราะ เราคิดเสมอว่าถ้าคนไม่ชอบกันเกลียดกัน ทำไมต้องเรียกเราทำงานกลุ่มด้วย ทานข้าวกับเรา เล่นกับเรา เราไม่เข้าใจจิงๆ หลังจากนั้นเราก้เริ่มระแวงคนอื่นว่าเค้าคิดกับเรายังไงรุ้สึกยังไง ตอนนั้นเราคิดว่านิสัยเราคงไม่ดีด้วยส่วนนึงเพื่อนเลยไม่อยากจะยุ่งด้วย พอเราโตขึ้นนิสัยเราก้ยังเหมือนเดิมนะ แต่เราสามารถที่จะคุมมันได้มากขึ้น นิ่งมากขึ้น ไม่ทำตัวเด็กๆ มันคงโตตามวุฒิภาวะของเรา แต่เราก้ยังรุ้สึกว่าทุกคนก้ยังมองเราเหมือนเดิม แล้วเราก้ยังเจอเหตุการณ์คล้ายๆตอนประถมสมัยมอปลายอีก เราก็คิดน้อยใจอยู่หลายครั้ง บางทีเราก็อยากจะหนีไปไกลๆ แบบถ้าไม่มีเราสักคน คนอื่นคงมีความสุขมากกว่านี้ พอเข้าช่วงที่เรามีแฟน ทุกครั้งที่เรามีแฟนทุกคนจะทิ้งเราไปหมดเลย ด้วยเหตุผลที่มาจากตัวเรา ซึ่งเราเข้าใจและยอมรับในข้อพกบร่องของเราทุกอย่าง ไม่โกดพวกเขาเพราะเรารู้ว่าเราไม่ดี ก้อยากให้เค้าเจอคนที่ดีกว่าเรา (อันนี้พูดจิงนะค่ะ ไม่ได้นางเอก) แต่มีคนนึงที่เรารู้สึกแย่มาก เรากับเค้ารู้จักกันไม่นาน เป็นเพื่อนที่เรียนด้วยกัน เรากับเขาก้มีความสัมพันธ์กัน เค้าบอกเราว่ารับเราได้ทุกอย่าง เราก้บอกเค้านะว่าเราเปนแบบนี้นะ ไม่ดีอะไรบ้าง แต่เค้าก้ยังยืนยันว่าจะคบ หลังจากนั้นไม่นาน เค้าก้ทิ้งเรา พอเราเหมือนขอเคลียกับเค้า เค้าก้บอกเราว่า เราไม่เคยเป็นอะไรกัน เปนแค่เพื่อนไม่ใช่แฟนกัน บอกตามตรงเราช็อคมากที่ทำไมเค้าพูดแบบนั้น ที่เราเสียใจมากที่สุดก้คือ เค้าคือคนที่เรา...ด้วย แต่สุดท้ายเราเปนได้แค่เพื่อนกัน เราโทดตัวเองมาตลอดว่าเราไม่ดีอะไรหรอ ทำไมทุกคนถึงเดินจากเราไป ข้อเสียเราอาจจะมีเยอะแต่ข้อดีเราก้มีเยอะเหมือนกัน แต่ไม่มีใครมองเหนข้อดีเราเลย หลังจากนั้นเราก็กลายเป็นคนเก็บตัวมากขึ้น ไม่ค่อยอะไรกับใคร (แต่เราก้ยังคุยกับคนอื่นอยู่นะ ) เพราะเวลาเราให้ใจใครไปมากๆแล้วมันเจ็บ คิดเสมอว่าคนอื่นคงไม่มีใครอยากคบด้วย กลายเหมือนคนจิตตกตลอดเวลา เพราะว่าเราก้เป็นคนคิดมากด้วย มีครั้งนึงเราวัดใจคนๆนึงที่เราเคยคิดว่าเค้าคือเพื่อนสนิทที่สุดในชีวิตเรา สำหรับเราเค้าคือที่หนึ่ง เราเหมือนน้อยใจเค้าเรื่องไร้สาระเรื่องนึง แต่เค้าไม่เคยถามเราเลยว่าเราเป็นอะไร โกดอะไรรึป่าวหรือง้อเรา ตอนที่เรางอนเราก้เงียบๆไม่ได้พูดอะไร แต่พอเราไม่พูดเค้าก้เงียบใส่เราไม่ถามเรา ปล่อยเราไว้อย่างงั้น ทั้งที่เราไปเที่ยวด้วยกัน เค้าปล่อยให้เรานั่งคนเดียว (ไปเที่ยวกันสามคน) แล้วเค้าก้เดินคุยเล่นกับอีกคนนึง เค้าให้เหตุผลว่าที่ไม่ถามเพราะว่าไม่รุ้ว่าเป็นอะไร เลยปล่อยไป เราเสียใจมากร้องไห้ไปหลายวัน จนเหมือนกับว่ามันเป็นแผลในใจ เพราะ จิงๆแล้วเขาอาจจะไม่ได้มองว่าสนิทกับเราขนาดที่ต้องแคร์ความรู้สึกเราอะไรประมานนั้น ซึ่งเราเข้าใจนะเพราะว่าเราไม่มีสิทธิ์ให้เค้ามารุ้สึกหรือคิดเหมือนเรา ตอนนั้นคิดแค่ที่คบกันมาหลายปีไม่มีความหมายเลยหรอ ไม่คิดจะถามเลยหรอหรือแคร์เราหน่อยหรอว่าเราเป็นอะไร เราก้พยายามแล้วจิงๆ ตอนนี้เราเลยไม่มีเพื่อนสนิทเลย เหมือนเราเข้ากับใครไม่ได้จิงๆ เราพยายามปรับตัวทุกอย่าง พยายามไม่สร้างความเดือนร้อนหรือรำคานให้ใคร แต่เราก้เหมือนอยู่ตัวคนเดียวตลอด ไม่มีเพื่อนคอยให้กำลังใจเหมือนคนอื่นเค้า บางทีเวลาเรามีปันหาอะไรอยากปรึกษาเราไม่รุ้จะปรึกษาใครเลย เพราะบางเรื่องเราก้ไม่อยากบอกแม่ เราเลยเหมือนคนเก็บกด เวลามีโอกาสได้ระบายกับใครสักคนทีก้จะพูดนานมากก จนเรารู้สึกว่าคนอื่นรำคาน เราก้ขอโทดเค้านะที่กวนเค้า เรารู้สึกว่าเพื่อนๆของก้เริ่มหายไปเรื่อยๆ จนเราแทบจะเหลือตัวคนเดียว ไม่ได้มีใครทักทายหรือว่าชวนเราไปไหน เวลาเราจะไปดูหนังเราก้จะไปคนเดียว กินข้าวคนเดียวส่วนใหญ่ จิงๆเราอยากไปหาหมอจิตเวชนะ แต่ค่ารักษาก้น่าจะแพงอยู่ พบหมอทีคงต้องจ่ายไม่น้อย เพราะเราก้ไม่ใช่คนที่มีเงินเยอะอะไร จิงๆจุดประสงค์ของโพสนี้เราอยากระบายเรื่องของเรา อยากได้มุมมองความคิดจากคนอื่นๆที่อาจจะเจอหรือมีประสบการณ์คล้ายๆเราว่าผ่านเรื่องราวแบบนี้ไปยังไงค่ะ เรายอมรับฟังทุกข้อคิดเหนนะค่ะ ไม่ว่าจะดีหรือไม่ดี ขอบคุนอีกครั้งนะค่ะที่เข้าอ่านเรื่องของเรา.