ผมเพิ่งคบกับแฟนคนนี้ได้สามเดือนครับ แต่เรารู้ตัวกันว่าเรารักกันมาก อาจจะช่วงโปรก็ได้ แต่เธอเป็นคนดีครับ นิสัยดี ครอบครัวดี โปรไฟล์ดี หน้าตาสวย (เสปคฝรั่ง สายฝ.ที่เขาเรียกๆกัน)

ผมรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเธอจะไปทำงานบนเรือที่อเมริกา 8เดือน พัก2เดือน  แรกๆก็โอเคพราะคือความฝันของเธอ เธอเตรียมตัวมานาน หลังจากผิดหวังจากความรักครั้งก่อน จึงต้องการเดินทาง 

แต่ก่อนจะไป ดันมาเจอผม  หัวใจดวงน้อยๆของทั้งคู่ไม่อาจต้านทานได้  สุดท้ายเรารักกัน  ผมก็รอความรักที่ดีๆแบบนี้มา เธอก็หวังว่าจะเจอเช่นกัน แล้วเราเจอกัน.....

ครอบครัวทั้งของผมและครอบครัวเธอ ก็พูดเหมือนๆกันว่า กำลังจะไปอยู่แล้ว จะเอาห่วงมาผูกคอทำไม เธอจะต้องไปพบไปเจอคนอื่นๆดีๆ ฝรั่งรวยๆฝรั่งรวยๆอีกมากมาย  จะเอาห่วงมารัดคอตัวเองทำไม 

บางทีผมก็รู้สึกเห็นแก่ตัว จนบางครั้งคุยกัน ถึงเรื่องห่างกันเถอะ แต่เธอก็ไม่ยอม  เธอบอกให้สู้กับความรู้สึกตัวเองสู้กับระยะทาง  สู้กับคำพูดของคนอื่นๆ

8เดือนนี้จะพิสูจน์ทุกสิ่งทุกอย่าง ถ้าเรารักกันจริงๆเป็นของกันจริงๆ  ปีหน้าเราจะแต่งงานกัน  

เราก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว ผม30 แฟน28  ทุกเรื่องเรเรื่องเราคุยกันด้วยเหตุผล แทบจะไม่มีเรื่องของอารมณ์เข้ามาเกี่ยวข้องเลย 

แต่ผมกลัว เพราะเธอสวย  อยู่เมืองไทยอยู่เมืองไทยก็มีคนมาชอบเยอะมาก  อยู่บนเรือที่อเมริกา ก็คงไมคงไม่ต่างกัน กลัวเธอเหนื่อย เธอเหงา แล้วจะมีคนมาทำดีกับเธอ จนเธอหวั่นไหว  ได้แต่ภาวนา และเชื่อใจกัน

ผมไม่เคยมีแฟนที่อยุ่ไกลกันขนาดนี้  อเมริกาบนบกยังไม่เท่าไหร่  นี่อเมริกาบนมหาสมุทร  เพื่อเพื่อนเธอทีเธอที่ไปก่อน หายไปเลยเป็นสัปดาห์ๆไม่มีการติดต่อกลับมา  เพราะอินเตอร์เน็ตไม่ดี  ผมก็ไม่รู้จะผ่านช่วงเวลาแบบนี้ไปได้ยังไง 

คอนแทรคหน้าเธอชวนผมให้ไปด้วยกัน ผมก็อยากไป แต่ก็ต้อก็ต้องฝึกกันหนัก พร้อมไปกับทำงานหนักเก็บเงินแต่งงาน 

ชีวิตบนเรือสำราญ เธอคงเจอคนมากหน้าหลายตา 

ชีวิตบนฝั่งนี้ ทำได้ตั้งใจทำงาน รอเธอกลับมา เก็บสินสอดรอ  

มาแชร์ๆกันครับ  มีแฟนไกลกันคนละซีกโลก จะทำยังทำยังไงให้ผ่านไปได้ด้วยดี