“ระหว่างทางกลับจากสภา”
ในดึกดื่นเที่ยงคืนกว่าฟ้ามืดมิด
ประธานปิดประชุมไปเพียงชั่วครู่
นาทีนั้นฟ้าก็หลั่งฝนพรั่งพรู
พร้อมรถหรูผ่านรั้วนอกแล่นออกไป

เขาเอนหลังผ่อนพักพนักพิง
แต่กลับยิ่งร้อนรนกังวลใหญ่
พริ้มตาหลับภาพกลับซ้อนหลอกหลอนใจ
อยากหลบหนีลี้ไกลจากในตน

หนาว หนาว หนาว ข้างในไหวสะทก
นอกกระจกเหม่อมองละอองฝน
เขากลับเห็นเป็นน้ำตาประชาชน
แต่ทำไมน้ำตาคนปนสีแดง

แปลบปลาบเปรี้ยงเสียงฟ้าคำรามลั่น
รถทั้งคันสั่นสะเทือนเหมือนฟ้าแกล้ง
ราวกับมีมือหนึ่งดึงอย่างแรง
เข้าสู่แสงพรายพร่าเบื้องหน้านั้น

เขาเห็นตัวเขาตัวเท่ามด
ภาพรอบตัวเปลี่ยนไปหมดเริ่มหวาดหวั่น
ต้องตะเกียกตะกายอยู่หลายวัน
กว่าด้นดั้นพาร่างขึ้นทางเท้า

แล้วไต่โต๊ะเก้าอี้ขึ้นที่นั่ง
ร้านอาหารตามสั่งข้างคลองเน่า
ขาน้อยน้อยค่อยก้าวย่างอย่างแผ่วเบา
ตาคอยเฝ้ามองหาอาหารกิน

จมูกส่ายสูดดมเดินซมซาน
เห็นมีเศษอาหารบนจานหบิ่น
น้ำตาลหล่นบนโต๊ะพอต่อชีวิน
เขาใช้ลิ้นแลบเลียอย่างเสียคน

เขาสะดุ้งอีกครั้งขึ้นทั้งตัว
ทั้งหวาดกลัวพอพอกับความสับสน
เหมือนมีมือมือหนึ่งดึงแขนตน
“ท่านนายพลรถถึงบ้านท่านแล้วครับ”
..........

เขียน:  รินศรัทธา  กาญจนวตี
กวีตาบอดผู้ถือคบเพลิง