ตั้งแต่อายุ4ขวบ แม่กับพ่อแยกทางกันต้องอยู่กับยายกับน้า จนจบประถมรู้สึกว่าเราไม่ได้รับความรัก  พอมามัธยมอยู่กับน้าอีกคนก็เหมือนเดิมเขารักลูกเขาเราเหมือนส่วนเกิน พอขึ้นปวช.ย้ายมาอยู่กับแม่มีแฟน แม่ชอบแฟนคนนี้มาก แต่สำหรับเราเขามีทั้งดีทั้งไม่ดี แต่เรื่องไม่ดีก็เยอะเช่น เขาเป็นคนดีมากพอมานอกใจครั้งนึง ทำไห้เรากลายเป็นคนระแวงไปเลย เคยทะเลาะกันเคยงอนเดินออกมาไม่ขึ้นรถเขาขี่ไปเลย ไม่สนใจ ไม่โทรไม่ทัก เราต้องนั่งวินกลับ พอมาถึงบ้านเขาทำไม่รู้ไม่ชี้และก็มีอย่างอื่นอีก แล้ววันนี้เขารับแอดผู้หญิง ซึ่งเรารู้สึกว่ามันเรื่องใหญ่สำหรับเรา มันเหมือนการไม่ไห้เกียติกันเพราะเรามีผู้ชายทั้งแอดมาทั้งทักมาเราไม่สนใจเลย เราไม่อยากคบกับเขาต่อไป เขาทำไห้เราระแวง คิดมาก หนักใจ เราอยากฆ่าตัวตายไห้จบๆไปแต่มีแม่ แม่คงเสียใจมากแน่ๆ แต่พอเราคิดจะเลิกกับเขาแม่ไม่เข้าใจเราเลย แม่บอกว่าถ้าเลิกกับเขาก็ไม่ต้องออกไปไหนอยู่แต่บ้าน เราอบากจบความสัมพันธ์นี้ เราอยากทำร้ายร่างกายตัวเอง เกียจตัวเอง อยากหนีไปไหนไกลๆ เวลาเห็นแม่น้ำแล้วอยากกระโดดลงไปคิดว่ามันน่าจะดีที่สุด เวลานั่งรถอยากไห้รถคว่ำ เรามีเขาเราแค่อยากไห้เขารักเราอยากไห้เขาดูแลเราไม่อยากไห้เขามีใคร เพราะตั้งแต่เด็กเราไม่ได้รับความรักการดูแล แล้วแม่เขาไม่ชอบเราเพราะเราจนด้วนรู้สึกว่าตัวเองไม่มีอะไรดีเลย เราเป็นเด็กมีปมใช่ไหม