เมื่อครั้งนึงเราเคยรักผู้ชายคนนึงมาก เขาคือรักแรกของเราและคบกันมานาน จนวันที่เขาไปเป็นทหารช่วงนั้นข่าวการเลิกลาเกี่ยวกับการไปเป็นทหารมากมายเขากลัวเราทิ้งเขาไป เราให้สัญญาว่าจะไม่นอกใจและรอเขากลับมา ช่วงเวลาที่รอมันทรมานมาก จนวันที่เขากลับมาเราดีใจมากที่จะได้กลับมาอยู่ด้วยกัน แต่แล้วเขาได้ที่ทำงานที่เราต้องไกลกันแต่เราก็ยังเจอกันในทุกเสาร์-อาทิตย์ เราขับมอเตอร์ไซด์ไปไหนมาไหนกันตลอด เราชอบบ่นและหงุดหงิดแต่เราก็ไปกับเขาเสมอรักและเป็นห่วงเขาเสมอ จนวันที่เราไม่อยากให้เขาต้องตากฝนขี่มอเตอร์ไซด์กลับมาหาเราก็เลยออกรถด้วยกันให้เป็นชื่อเขาเราช่วยผ่อนเรายอมเหนื่อยตื่นเช้าทำของขายเพื่อเอาเงินมาผ่อนรถขาดเหลือนิดหน่อยเขาออก เราได้นั่งรถแบบนับครั้งได้ไปไกลสุดก็จันทบุรีและไม่ได้นั่งอีกเลย เคยคิดไว้เสมอความห่างไกลไม่ได้ทำให้ใครเลิกกันใจคนเราต่างหากที่จะทำให้เราเลิกกันได้ และแล้ววันนี้ก็มาถึงวันที่เขาชอบพี่คนนึงที่ทำงานด้วยกันซึ่งเราก็รู้จักและพี่เขาก็มีแฟนแล้วเราไม่เคยคิดเลยว่าทั้งสองคนจะทำกับเราได้ หลังๆแฟนเก่าเราไม่ค่อยได้กลับบ้านอ้างว่าพ่อป่วย ให้เราแต่งตัวสวยๆทำได้เเมื่อไหร่เราค่อยกลับมาคุยกันถ้าทำไม่ได้เราเลิกกัน จนแบบทนไม่ไหวทักไปหาพี่คนนั้นเขายืนยันว่าไม่ได้คิดอะไรกับแฟนเราเป็นแค่พี่น้องกันแต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดคือเขายอมเลิกกับแฟนและมาคบกับแฟนเราโครตเจ็บ เสียใจ จิตใจเขาทำกันด้วยอะไร เรายอมรับว่าบางทีงี่เง่า เอาแต่ใจ แต่ที่เป็นแบบนี้เพราะรักเขาแค่คนเดียว ตั้งแต่วันที่เขาบอกเลิกทำใจไม่ได้เป็นห่วงและคิดถึงเขาเสมอ เราควรทำอย่างไรดีคะ ผู้หญิงคนนั้นทำหน้าที่สอนคน