เราหลุดจากความคิดลบๆตรงนี้ไม่ได้เลยค่ะ เรารู้สึกว่าเราเกิดมาเพื่ออยู่ภายใต้กรอบความต้องการของทุกคน  ตอนเด็กๆเวลาเราทำไรผิดจะโดนแม่ตีด้วยไม้เรียวยาวๆแบบไม่ออมแรงเลย บวกกับคำด่าทอที่หยาบคายมากๆ

     จนตอนนี้จะ 21 ปีก็ยังจำคำเหล่านั้นได้ไม่ลืม พอโตมาดีหน่อยก็ไม่โดนตีแล้ว แต่คำด่าทอเวลาที่โดนไม่พอใจก็ยังเจ็บแสบอยู่ เพราะตอนนั้นพี่ชายเรายังเป็นความหวังของพ่อแม่ เค้าเลยไม่ค่อยได้อะไรกับเรามากมาย แต่พอพี่ชายทะเลาะกับแม่จนเกือบแตกหักกัน แม่ก็หันมาหาเรา บอกว่าถ้าเราไม่เลี้ยงเค้าก็ไม่มีใครเลี้ยงเค้าแล้ว ตอนนี้พี่ชายก็แยกไปมีครอบครัว
ตั้งแต่เค้าทะเลาะกัน เหมือนความสัมพันธ์มันแตกไปแล้ว ต่อคงไม่สนิทเหมือนเดิม

   เหมือนความหวังตกมาอยู่ที่เรา เวลาจะทำอะไรเค้าจะมีกรอบให้เราเสมอ อย่างไปเรียนเค้าก็จะบอกว่าอย่าพึ่งมีแฟนนะ ห้ามมีแฟนนะเรียนจบแล้วค่อยมี หรือไม่ก็อย่าเกเรนะ ตั้งใจเรียน อย่าทำให้ผิดหวัง เพราะเค้าหมดกับเราไปเยอะแล้ว มันก็เลยทำให้เรากดดันตัวเองทั้งในเรื่องเรียน เรื่องการใช้ชีวิต จนตอนนี้เราไม่สนิทใจกับใครเลย ไม่รู้เพราะอะไร เพื่อนสนิทจริงๆเราก็ไม่มี มีแค่เพื่อนแบบผิวเผินแค่นั้น
  
   ตอนที่เรากลับบ้านไปช่วงสงกรานต์ ลุงของเรามาที่บ้าน เค้าพึ่งเสียลูกชายคนเดียวไปซึ่งเค้าหวังจะพึ่งพาตอนแก่ แม่ก็บอกว่า เนี่ยจบมาเราต้องเลี้ยงดูลุงด้วยนะ    แล้วลุงไม่เคยส่งเสียหรือเลี้ยงดูอะไรเราเลย แม่บอกให้เราดูแลคนนั้นคนนี้ ทั้งๆที่เรายังเรียนไม่จบ ไม่มีรายได้อะไร แต่เค้าก็แพลนมาให้เราเสร็จสับว่าต้องทำอะไร

  ตอนนี้เรานอนอยู่คนเดียวในห้องสี่เหลี่ยม เวลาตีสอง ซึ่งหัวมันโล่ง มันทำให้เราคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา อยู่ๆมันก็ร้องไห้ ไม่รู้เพราะอะไร แม่ก็พึ่งจะมาดีกับเราตอนโต ยอมฟังความเห็นเราก็ตอนที่เค้าโดนพี่ชายเท มันก็อดคิดไม่ว่าเราเกิดมาทำไม เหมือนเราอกตัญญูมั้ยคะ แต่เราแค่รู้สึกว่าเกิดมาเพื่อทำตามความต้องการของทุกคน เกิดมาเพื่อให้เค้าพึ่งพาเราตอนแก่ เราหาความสุขจริงๆที่เราต้องการและความหมายของการมีชีวิตอยู่ไม่ได้เลยค่ะ เราเหนื่อยกับความคิดตัวเองมากเลย