คือเรื่องมีอยู่ว่า 
มีเพื่อน(อดีต) คนนึง คนนี้เป็นที่รู้จักทั้งโรงเรียน เป็นคนคุยเก่ง เข้ากับคนอื่นง่ายมาก เป็นคนตลก มีเพื่อนทั้งในโรงเรียนและนอกโรงเรียนเยอะมาก
คือตั้งแต่เป็นเพื่อนกับเค้า ผมสังเกตุตลอดว่า ไปไหนมาไหน ก็มีคนทักคุยตลอด 

แต่ผมน่ะเหรอ มืดมนครับ 55+
ตอนนั้นเป็นช่วงที่ผมมีปัญหาหลายอย่างจนกดดัน จากคนพูดมาก(ไม่ได้พูดเก่ง) เป็นคนที่ไม่พูดเยอะเหมือนแต่ก่อนเลย
พอขึ้นมัธยม ผมมีเพื่อนไม่กี่คนเอง 

มาเข้าเรื่อง
เรื่องมันก็นานแล้วนะ จำไม่ค่อยได้ละ แต่ประมาณว่าทะเลาะกัน ถึงขั้นต่อยตีนั้นละ
และเราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย 
แต่มันไม่ได้จบแค่นั้นอ่ะดิ บรรยากาศรอบตัวในโรงเรียน ผมเปลี่ยนไป
ผมไปได้ยินประโยคนึงที่เค้านินทากัน ว่า อย่าไปคุยกับมันนะ
และเพื่อนไม่กี่คนนั้น ก็ไม่คุยกับผมด้วยเหมือนกัน ถามคำตอบคำ
และนั้นทำให้ผมโดนบอยคอดขั้นสมบูรณ์ 55+
ช่วงเวลานั้นผมโดดเดี่ยวมาก ตอนนั้นสภาพจิตใจแย่มากๆ 
เข้ากลุ่มก็เป็นเศษ กินข้าวคนเดียว กีฬาสี ก็นั่งอยู่ในมุมเงียบๆคนเดียว เป็นชีวิตที่อนาจมาก
มาโรงเรียน ก็หาที่นั่งแทบไม่ได้ ต้องนั่งตามพื้น แล้วฝืนเล่นมือถืออ่ะ คิดดูทรมานสาด
รู้ปะ ผมผ่านเรื่องนั้นมายังไง ก็ออกไงละครับทนไม่ไหวจริงๆ คือบางเรื่องต้องทำเป็นกลุ่มๆไง
แล้วโครตลำบาก อึดอัดใจ
และตั้งแต่ที่ผมออกผมคิดไว้ตลอด ต้องเปลี่ยนตัวเองแล้วละ 
อิทธิพลของคนมีเพื่อนเยอะนี่มันน่ากลัวจริงๆนะครับ คือเค้าสามารถ ทำคนๆนึงเป็นหมาหัวเน่าได้ง่ายๆเลย

เพื่อนๆเคยเป็นกันมั้ยครับ