อาจจะแล้วแต่ถิ่นด้วย แถวบ้านนอกก็ไม่ได้มีแบบนี้ทุกที่ คือเราย้ายมาเรียนแป๊บเดียวที่แถวๆหนองคาย แล้วแบบเราดูนิ่งมากย้ายมาอยู่นี่นั่งเงียบทั้งวันคุยกับใครไม่ได้เลยแบบ เพื่อนเขาแปลกๆ เขาชอบพูดไรให้มันเวอร์ๆ อะไรของเขาไม่รู่ แค่ขยับตัวแล้วเสัยงเอี๊ยดก็หังเราะค่ะ

ละครูพอเห็นเราแตกต่างจากเพื่อน ไม่เป็นแบบเพื่อนก็ตามมาจับผิดเวลาเข้าแถวก็เดินไปเดินมา มองหน้าเรา มายืนข้างเราบ้าง เดินวนไปวนมาอยู่แถวเราอยู่นั่นแหละ แบบเข้าใจอารมณ์ป่ะ ทีแต่คนมาเซ้าซี้ม่กวนตลอดเวลา แต่คืออารมณ์เบื่อมากกกกกกก
พอขึ้นรถกลับบ้านก็เจอแต่พวกแหกปาก แบบอะไรไม่รู้ ละพอทำงานกลุ่ม ทำในกระกาศใหญ่ๆแผ่นเดียวเป็ยมายแมพคือ บางทีมันก็ทำหลายคนไม่ได้ มันต้องทำเป็นจุดๆไป พอเรานั่งอยู่เฉยๆ ครูก็ตามมาจ้ำจี้จ้ำไช  " อ่ะ ใครเล่นโทรศัพท์ ไม่ช่วยเพื่อนบอกครูนะคะ " ซักพักก็เงียบเราก็ไม่สนใจเพราะคิดว่าหมายถึงเราแน่ๆ แล้งซักพักก็ " เอ !!!(นามสมมถติชื่อเรา) ทำงานช่วยเพื่อนค่ะ " เข้าใจอารมณ์มัเยแบบ มีแต่ครูมาจับผิด แบบ เอ เอ เอ เอ เนียกชืาอเราทั้งวัน ประสาทจะกินแล้งค่ะ

กลับบ้านไป ก็เจออารร้องแลกแหกปากด่าลูกตัวเอง หนูไม่เข้าใจว่าชีวิตเค้าจะเครียดอะไรนักหนา เค้าแหกผากด่าลูกทุกวัน บางทีก็ด่าแซะเราด้วน เราล่ะเบื่อ ไม่พอ จะหาซื้ออะไรก็ไม่มีซักอย่าง ต้องรอกว่าจะได้เข้าเมืแง อาหารก็กินวนๆเดิมๆสองสามเมณูกินวนไปวนมาอยู่นั่นแหละ ละเวลาเราซื้ออะไรมา ย่าเราก็เอาไปกิน ทะเงๆที่มันหาซื้อยากกว่าดราจพได้กืน ละก็เอาให้ลูกหลานอาไปกินด้วย