ผมเรียนอยู่มหาลัยตอนปี 1 ผมได้บอกชอบเพื่อนผมคนนึง แต่เธอก็บอกคิดกับผมแค่เพื่อนคนนึง
แต่ผมก็ยังคงชอบเธอตลอดมา อาจเพราะเธอคือผู้หญิงคนแรกที่ผมกล้าไปบอกชอบมั้งคงฝังลึกอีกนาน

ตั้งแต่นั้นเราก็เป็นเพื่อนกันจนสนิทๆมากเลยก็ว่าได้ เวลาเรียนก็คอยไปรับไปส่ง จนเราอยู่ใกล้จบปี 2
ผมได้ทะเลาะกับเธอจนทำให้เราไม่คุยกันเลย เป็นเวลา...อีก 4 เดือนก็จะปีเต็ม ก็ 8 เดือน
ไม่คุยกันเลย แม้แต่สบตาก็ค่อยจะสบ แล้วเรื่องที่ทะเลาะก็แค่เรื่อง "ขนม" คุณพระ "ขนม"
เรื่องไร้สาระทำให้ทะเลาะกันถึงขนาดนี้ จนในที่สุดเราก็เลิกทะเลาะกัน กับมาคุยกันเหมือนเดิม
ปรับความเข้าใจกันใหม่ ก็ดีใจนะที่กลับมาดีกันสักที

หลังจากนั้นเราก็เริ่มกลับมาเหมือนเดิม...แต่ติดตรงที่ผมว่ามันไม่เหมือนเดิมอะดิ
ตั้งแต่กลับมาคืนดีกัน จากที่ผมจะเป็นคนพยายาทชวนไปนู่นมานี่ แต่กลับเป็นเธอที่ชวนตลอด
ไปดูหนังกัน ไปเดินตลาดกัน ไปถ่ายรูปกัน ไปกินข้าวกัน ไปเดินห้างกัน ไปนู่นมานี่
แต่ผมก็ไม่กล้าคิดไปมากกว่าแค่คิดว่าเธอคงพยายามฟื้นความสัมพันธ์มากกว่าคิดเป็นอย่างอื่น

แต่ล่าสุดต้นเดือนหน้าผมกำลังจะไปงานบวชเพื่อนโดยขี่มอไซต์กันไป แล้วเหมือนเธอได้ยินก็บอกว่าจะไปด้วย
เพื่อนผมที่กำลังจะบวชก็เป็นเพื่อนเธอเหมือนกัน แต่ติดตรงที่ผมคงต้องออกจากบ้านประมาณ ตี 5 ไม่ก็ 6 โมง
ผมก็เลยบอกเธอให้มานอนหอเพื่อน เธอก็โอเคร อยู่ๆเธอก็บอกว่า "ไหนๆถ้าจะให้ไปนอนหอ ไมไม่ให้ไปนอนบ้านผมเลย"
ผมนี่ก็สตั๊นไปเลย คือผมก็เป็นที่ไว้ว่างใจจากเพื่อนๆแก๊งผู้หญิงที่มีเธออยู่ด้วย ผมก็ไปนอนหอเพื่อนผมที่เป็นผู้หญิงเหมือนกัน
แต่อยู่ๆ เจอประโยคนี้ก็สตั๊นเด่ะ แต่ผมก็โอเคร ก็นะคนที่ชอบนี่นะ
(แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไรเกินเลยนะ ถ้าเธอมานอนผมก็คงต้องลงมานอนเตียงสำรอง)

นั่นก็เลยเป็นสิ่งที่ผมสงสัยแล้วมาตั้งคำถาม