สมัยโบราณ เด็กมักถูกปลูกฝังเรื่องสัมมาคารวะต่อผู้ใหญ่  เพราะวัฒธรรมไทยผูกพันธ์กับวิถีพุทธ 
          เด็กชาย....การเป็นคนมีสัมมาคารวะ ทำให้เป็นคนจิตไม่แข็งกระด้างเหมาะแก่การเล่าเรียนเขียนอ่าน  รับความรู้จากครูบาอาจารย์ที่ถ่ายทอดวิชาให้  (พระพุทธเจ้าใช้คำว่า"จิตอ่อนควรแก่การงาน")   สัมมาคารวะเป็นฐานสู่ สัมมาอริยมรรคข้อต่อๆไปอีกแปดข้อ
         ส่วนเด็กหญิง การเป็นคนมีสัมมาคารวะ ทำให้เป็นคนจิตใจอ่อนพอเหมาะแก่การศึกษาการเรือนและเสน่ห์ปลายจวักทั้งหลายจากครูอาจารย์เช่นเดียวกับเด็กชาย 

      โดยรวมประโยชน์ของสัมมาคารวะคือจะขัดเกลาจิตใจให้ไม่เป็นคนก้าวร้าวหยาบกระด้าง  ...สมองเปิดรับวิชาความรู้ได้ง่าย

  แต่เมื่อยุคสมัยเปลี่ยนไป สัมมาคารวะในเด็กทั้งหญิงและชายลดน้อยลง   การเปิดรับวัฒธรรมฝรั่ง ที่เน้นเรื่องความเท่าเทียม ทำให้เด็กมองผู้ใหญ่เป็นแค่มนุษย์ร่วมโลก   เด็กกลุ่มนี้จะมองไม่เห็นประโยชน์ของวัยผู้ใหญ่  ไม่เห็นความจำเป็นของพิธีไหว้ครู เพราะเด็กเหล่านี้  มองไม่เห็นประโยชน์ของ"สัมมาคารวะ"

    เห็นตัวอย่างเด็กที่ไม่มีสัมมาคารวะ  ในการประชุมเลือกประธานสภา  ....เด็กบางคนอยากโชว์เหนือพูดฉอดๆๆ ไม่เคารพสถานที่กฎระเบียบ...เด็กบางคนโชว์เหนือด้วยการชูสามนิ้ว....ทั้งหลายทั้งปวงของเด็กเหล่านี้คือการขาดสัมมาคารวะ  เป็นคนจิตใจหยาบกระด้างสอนให้จำได้แต่ ก.ไก่ ข.ไข่  บวกลบก็แค่ หลักหน่วย หลักสิบ    ....จิตใจเด็กพวกนี้ยังไม่อ่อนพอที่จะพัฒนาสู่อริยะชน...เพราะขาด สัมมาคารวะ