บอกเลยว่าทั้งเขินทั้งอายครับ >////<
แต่รู้สึกดีแปลกๆ ไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองคิดอะไรอยู่
เค้าเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกันผมครับเห็นกันมาตั้งแต่เรียนมัธยมต้นด้วยกัน
เราจะอยู่คนละห้องกัน มีโอกาสได้คุยกันก็ไม่บ่อย
-แทบจะไม่มีเลยมั่งเผิ่นๆ ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก
ลักษณะจะเป็นคนเงียบๆออกจะเก็บตัวแต่เรียนเก่งมาก
น่าตาก็พอได้แต่จะดูจืดๆนิ่งๆไม่สุงสิงกับใคร ไม่แปลกที่จะไม่ค่อยสนิทกัน 
เรื่องมันมีออยู่ว่าเมื่อไม่นานมานี้เราไปเข้าค่ายกันครับ
แถวค่ายจะเป็นอุทยานป่าไม้เดินขึ้นกันเหนื่อยมาก
ระหว่างทางขึ้นก็จะมีจุดพักให้เป็นระยะ
กลุ่มเพื่อนผมขึ้นไปก่อนกันหมดครับ ผมจะเป็นกลุ่มหลังๆ
คือต้องเร่งเลยครับกลัวไม่ทันเพื่อน
ทั้งเหนื่อยทั้งร้อนตอนนั้นบอกเลยว่าไม่ไหวแต่ต้องลากตัวเองไปให้ทัน
ฝื่นตัวเองเพื่อจะไปให้ถึงจุดพักแต่ไม่ทัน ทรุดกับที่ครับ><
หน้ามืดไม่รุ้ตัวแต่รู้สึกว่ามีคนช่วยพยุง รู้ตัวอีกทีก็นอนอยู่ในศาลาณ.จุดพัก
ผมไม่รู้ว่าใครแบกผมขึ้นมาแต่ประเด็นมันอยู่ตรงหน้า ผมนอนอยู่บนตักผู้หญิง!!
ความรู้สึกมันชนกันไปหมดทั้งงงทั้งเหว่อ
เขายังไม่เห็นว่าเรารู้สึกตัว เหมือนจะคุยกับอาจารย์อยู่มือก็เอาหมวกคอยพัดให้เรา
ตอนนั้นไม่กล้าลุกด้วยทั้งเขินทั้งอายจุดนั้นรุ่นน้องก็เพียบ
เราก็แอบๆมองเขาอยู่ซักพักก่อนเค้าจะจับสังเกตเห็น
เขาก็คอยถามตลอดว่าดีขึ้นยังไหวมั้ย? 
ตลอดช่วงเวลาที่อยู่ค่ายไม่กล้าสบตาเค้าเลยต้องหลบหน้าตลอด
เรื่องเป็นลมมันก็ไม่น่าอายขนาดนั้นนะใครๆก็เป็นได้ร้อนขนาดนี้
แต่ทำไมเราเขินอายเวลาอยู่ต่อหน้าเค้า
จริงๆก็อยากเริ่มเข้าหาเค้าบ้างแล้วแหละแต่เจอหน้าทีไรถอดใจทุกที
ไม่ไหวครับ
#ต้องให้เรื่องนี้มันซาๆไปก่อนดีมั้ย แต่ก็ไม่แน่ใจว่าจะกล้ารึป่าว?