คือเรานั่งทานข้าวกับครอบครัวที่โต๊ะกินข้าวค่ะ แล้วพ่อก็ถามเกี่ยวเพื่อนอยากเป็นอะไรกัน ละก็พูดไปจนไปถึงเพื่อนคนนึงอยากเป็นคนค่ะ แม่เราบอกว่าอยากให้เราสอบ pat ไว้หลายๆอัน จะได้มีทางเลือกมากขึ้นแล้วเราก็บอกว่าเราอยากตั้งใจทำ pat ที่เราอยากสอบมากกว่าค่ะ คือเราไม่อยากไปกังวลกับคะแนนหลายๆอัน แถมเราบอกแม่ไปว่าเราไม่อยากเป็นครูด้วย เราบอกครูที่เราเห็นอยู่ทุกวัน เหมือนงานสอนไม่ใช่งานหลัก แล้วพ่อเราก็พูดขึ้นมาประมาณว่า ใช่ ทำไมครูถึงสอนในห้องไม่เต็มที่ ทำไมเราต้องมาเรียนข้างนอก ถ้าครูในห้องสอนพอแล้ว เราเลยพูดขึ้นว่า ก็ในห้องครูก็สอนตามเนื้อหา แล้วครูก็สอนเร็ว พอครูสอนเร็วเราก็ไม่เข้าใจ แล้วเราก็เลยต้องมาเรียนข้างนอก ถึงจะให้ครูสอนช้ามันก็ไม่ทันเนื้อหาอยู่ดี แต่ถ้าวิชาไหนเข้าจก็ไม่ต้องเรียนพิเศษ พอ่ก็เลยพูดว่า ก็นี่ไงครูเค้าก็กั๊กไว้มาสอนที่เรียนพิเศษไง  เราเลยบอกว่า ที่เราไปเรียนพิเศษเป็นเนื้อหาสอบเข้า เพราะว่าในข้อสอบมันออกมากกว่านั้น พ่อเลยบอกว่าแล้วทำไมครูถึงไม่สอนให้หมด เราเลยบอกว่าก็เนื้อหาในห้องยังสอนไม่ทันจะไปเอาเนื้อหา ข้อสอบมาด้วยไง พ่อเราบอกว่านี้ก็หาเวลานอกไง เราก็เลยบอกว่าก็หนูไม่มีเวลานอกหรอก ตารางสอนแน่นขนาดนั้น พ่อเราแย้งขึ้นมาว่า ไหนบอกว่าวันนั้นเลิก 14:30 น. ทำไมไม่เรียน เราเลยบอกว่าว่าขอพักบ้างสิ แค่ตารางสอนก็ไม่มีคาบว่างแล้ว พ่อก็บอกว่า ก็นี่ไงมันไม่ลงตัวกันทั้งครูทั้งนักเรียน แล้วทำไมมีเวลาไปเรียนพิเศษข้างนอกล่ะ แล้วเราก็รู้สึกโมโหแปลกๆ เราก็พูดไปว่า พ่อจะไปเข้าใจได้ยังไง ถ้าเข้าใจวิชานั้นแล้วก็ไม่ไปเรียนหรอก บางคนก็เรียนเพราะขี้เกียจอ่านหนังสือเลยไปเรียนเพื่อทบทวนไง ซึ่งขณะที่คุยเราก็คิดว่าค่อนข้งเสียงดังด้วยความที่เราก็โมโห แล้วเราก็จะร้องไห้ เพราะพ่อก็เสียงใหญ่ขึ้นด้วย เรารู้สึกว่าทำไมเรารู้สึกว่าเรารู้สึกผิด ระหว่างนั้นแม่เราก็พูดว่านี่อ่ะ ก็ฟังพ่อสิ ไม่ต้องออกความเห็นก็ได้ เราเลยบอกแม่ไปว่า ถ้ามีคนเรื่องที่กระทบเราด้วยจะให้นั่งเฉยๆเหรอ แล้วแม่เราก็บอกว่าจะโมโหทำไมประมาณนั้นค่ะ จากนั้น เราก็เดินเข้าห้องมา เราร้องไห้อยู้ พ่อเราเดินตามมาติดๆเราปิดประตู เพราะเราไม่ชอบให้ใครมาเห็นเราตอนร้องไห้ค่ะ เรารู้สึกอาย ทั้งรู้สึกทำไมต้องรู้สึกว่าตัวเองต้องรู้สึกผิด แล้วพ่อเราก็พูดว่า คิดแต่ว่าตัวเองผิดไปทั้งเพ เขาก็บอกให้เปิดประตู เราบอกว่าไม่เปิด พ่อเค้าเหมือนจะเปิดประตูเข้ามา แต่ห้องเราล็อคอยู่พ่อบอกว่าทำไมไม่ให้เข้ามา เราบอกว่าก็ไม่อยากให้เข้ามา ตอนนั้นคือ่ไม่อยากให้เขาเข้ามาเห็นตอนที่เราร้องไห้ค่ะ เรากลัว เหมือนอายที่ตัวเองร้องไห้ แล้วพ่อ พูดว่างั้นไม่ต้องมาคุยกันแล้วนะ เราร้องไห้หนักกว่าเดิม แล้วสักพัก แม่เราก็เปิดประตูเข้ามาเราก็ตะโกนไปว่า ก็บอกแล้วว่าไม่ให้แม่เข้ามา แม่ก็บอกว่าอะไร นี่เดี๋ยวนี้ไปกันใหญ่เอาผ้ามาให้ ตะหวาดแม่หนักแล้ว แล้วก็พูดเรื่องที่ทานข้าวเย็นกันที่เราเสียงดัง มันเป็นแอบคำหยาบหน่อยๆ กูนะคะ เราก็รู้สึกดาวน์มากๆ เราอยากเล่าให้แฟนเราฟังก็กลัว กลัวจะว่าเราโมโหดทำไมไร้สาระ เราว่าตัวเองไร้สาระมากทำไมต้องโมโหด้วย หรือว่าภาวะซึมเศร้าจะกลับมา แบบใครด่าอะไรก็คิดว่าตัวเองผิดไปหมด เราเคยเป็นอยู่พักใหญ่หลายปีเลยค่ะ เลยได้ไปหาอาจารย์ที่เรียนด้านจิตวิทยามา เราก็คุยแล้วดีขึ้น คิดว่าที่เราเล่าไป มันจะมีผลมาจากที่เราเคยเป็นภาวะซึมฌสร้าด้วยรึเปล่า หรือเรางี่เง่าไร้สาระ โมโหเรื่องไม่เป็นเรื่องไรเอง แล้วเราควรจัดการความรู้สึกยังไงให้เราไม่รู้สึกผิด หรือโทษตัวเองแบบนี้ดีคะ ตอนที่เราไปคุยกับอาจารย์ที่เค้าจบด้านจิตวิทยามา เราคุยเรื่องที่เราเป็นคนคิดมาก แบบ แค่เพื่อนพูดนิดเดียวเราสามารถคิดได้เป็นหน้าๆ เราระแวงไปหมด 
ขอบคุณคนที่เข้ามาแสดงความคิดเห็น แล้วก็ช่วยเราไว้ล่วงหน้านะคะ